ระบายความในใจ

ขอบคุณมากๆค่ะมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ ^^

อย่าพูดว่าตัวเองไร้ค่านะคะ เรามีค่าเสมอ เข้าใจความรู้สึกนะคะ เพราะเราก็เคยเป็นเหมือนกัน
ที่เราเงียบเป็นเพราะเราเงียบ หรือเพราะกลุ่ม .. บางที่ก็แอบคิดเหมือนกันนะคะ เราอึดอัดมั้ยเวลาเราอยู่กลุ่มนี้ ที่เราเงียบเพราะเพื่อนหรือเปล่า ประมาณนี้แหละคะ จะมีความคิดอะไรแบบนี้ออกมา ใจเย็นๆนะคะ ยังไงเราก็เป็นเรา เป็นตัวเราออกมาให้มากที่สุด เดิมคะเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนั้น ที่เพื่อนไม่สนใจเพราะเราต่างจากพวกเขาหรอ คือคิดแบบนี้ตลอดคะ แต่พอได้อ่านอะไรหรืออยู่กับตัวเองสักพักเราจะเข้าใจเลยว่า เราอยู่กับพวกเขา เราไม่เป็นตัวเองเลยนะ เลยคิดเป็นคำพูดของตัวเองออกมาเล่นๆว่า "เวลาเราอยู่กับใครแล้วเขาเห็นว่าเรามีค่าที่สุด เราก็ไปอยู่กับคนนั้นเถอะคะ" ... ตั้งแต่นั้นมา คิดว่าตัวเองมีค่าเสมอ เราจะทำอะไรก็ได้ อิสระเรา เราอยากร้องเพลงกี่เพลงก็ได้ ทำอะไรตามใจเราก็ได้ ยิ่งอยู่กับตัวเองมากเท่าไหร่ เรายิ่งเข้าใจและรักตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ส่วนเพื่อน ที่เราแคร์เขา เราเอาเรื่องของเขาเก็บมาคิด เพราะเรารักเขา แต่เขาไม่สนใจเราเลย เราจะสนใจเขาทำไมคะ เลือกถอยออกมาสักก้าว ถ้าวันใดเขาผิดสังเกตเห็นว่าเราหายไป นั่นคือเขาแคร์เราอยู่ แต่เขาเมิน เขาเฉยนั่นคือเขาไม่ต้องการเราแล้ว .. ที่สำคัญนะคะ เราต้องย้อนดูตัวเราด้วยว่า เราผิดอะไรนะ ทำไมเพื่อนๆไม่สนใจเราเลย .. รีบๆปรับความเข้าใจกันนะคะ ^^ สู้ๆ

สวัสดีค่ะ เราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน พอขึ้นมัธยม เราก็มีกลุ่มอยู่ กลุ่มเรามีกัน4คน มันก้อเป็นคู่นะ แต่เราก้อถูกลืม เวลาไปไหนมาไหนเรามักต้องเดินอยู่ข้างหลังตลอด แล้วคนที่นั่งกับเราก้อเฉดหัวเราให้ไปนั่งกับคนอื่นเพราะว่าเค้าจะได้นั่งกับคนที่เฮฮา เวลาเราไปเข้าห้องน้ำพวกนั้นก้อไปเรียนก่อนโดยไม่รอเราเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะไปเดินเซ็นทรัลกัน แล้วจะไปดูหนังกันค่ะ แต่เราไปก่อนเวลากันหลายชั่วโมงทำให้ต้องร้องคาราโอเกะฆ่าเวลา เราออกกันคนละ40ค่ะ ได้ 1 ชม. ตอนแรกเข้าไปก้อคิดว่าเราจะได้ร้องเหมือนกัน แต่ป่าวเลย พวกนั้นให้เรานั่งเฉยๆ แล้วผลัดกันร้อง3คนโดยไม่ให้เราร้องเลยเราคิดในใจว่าเราต้องเสียตัง เสียเวลา ให้พวกนั่นร้องเพลงกันอย่างสนุกโดยเห็นเราเป็นแค่อากาศ ทำให้เราต้องออกไปเดินเล่นโดยไม่มีใครที่จะถามเลยพอกลับมาห้องคาราโอเกะพวกนั้นยังไม่รู้เลยว่าเราออกไปข้างนอก เสียความรู้สึกมากๆ พอตอนเข้าโรงหนัง เราได้นั่งแยกกับ 3 คนนั้น แต่3คนนั้นนั่งด้วยกัน พวกนั้นไม่สนใจเราเลย ที่เราถูกลืมเป็นเพราะว่าเราเงียบใช่มั้ยพวกนั้นถึงมองข้ามเราตลอด รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากเลยค่ะ