ระบายความในใจ

ผมเคยมีเพื่อนอย่างคุณสมัยมัธยมครับ ผมและเพื่อนในกลุ่มจะสงสารเพื่อนคนนี้มาก มานั่งคิดว่าอาจเป็นเพราะด้วยอยู่ในวัยคึกคะนอง แต่ก็ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไรนอกจากความเป็นเพื่อน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็หายไปหลังจากเริ่มเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย อาจเพราะโตขึ้นมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น พอกลับมาเจอกันกลุ่มที่เคยแกล้งกลับเป็นกลุ่มที่รักเพื่อนคนนี้มากสุด ซึ่งน่าแปลก ซึ่งที่เล่ามาก็ไม่ใช่แล้วแนวออกแต่อย่างใดแค่อยากแชร์ให้ฟังครับ

ดีคับ ผมอยากระบายความในใจที่เก็บไว้ตลอด เรื่องเพื่อนผม ผมไม่ค่อยมีเพือนมากนัก เพื่อนที่สนใจผมและผมก็สนใจเค้า ที่บอกว่าสนใจเพราะตั้งแต่อนุบาลแล้วทุกคนต้องมีเพื่อนสมัยอนุบาล สมัยประถม เพื่อนสมัยเด็ก แต่ผมนั่นมีเพื่อนสมัยเด็กคนเดียวที่ไม่มองผมแบบเป็นลิ้วล้อ นอกนั้นก็เห็นผมแบบคนใช้ เพื่อนร่วมชั้น มันทำให้ผมมีปมละมั้ง พอขึ้นมัธยมจนจบมัธยมต้น ผมมีเพื่อนเพิ่มมาอีกแบบ พวกเห็นผมเป็นกระสอบทราย ตัวตลกของห้องก็ไม้ได้หนักหนาอะไรเพราะได้รับความสนใจจากเพื่อนๆในชั้นมันทำให้รู้สึกดีมาก ผมเลยมักทำตัวให้ตลกเป้นประจำทั้งที่ไม้ใช่ตัวผมเลย ไม่มีใครรู้ในความเป็นตัวตลกไม่ได้เรื่อง มีความโกรธเกลียดที่รุนแรงซ่อนใว้ ผมโดดเดี่ยวและไม่เป็นตัวเอง สิ้นหวังตลอดเวลา อายทุกคนที่มองมาในตาผม ผมจิตใจอ่อนแอเหมือนเด็กผู้หญิง บางวันคำพูดของคนอื่นที่ว่าให้ผม ทำให้ผมร้องไห้ได่ง่ายๆ ขอจบไว้เท่าก่อนละ คิดนี้ทีไรมันหดหู่