by Guest » 20 Apr 2019 07:58
คือ... บางครั้งก็ไม่เข้าในน่ะค่ะว่าทำไม! สิ่งที่เราทำไปกลับไม่เข้าตา ไม่ทีใครชอบ ทั้งๆที่มันไม่ได้ผิดอะไร...
ทุกวันนี้ฉันคิดว่าทุกคนเริ่มเปลี่ยนไป รวมถึงตัวฉันด้วย สิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้นกับฉัน มันทำให้ฉันถึงกลับต้องมีความคิดที่ว่า "อยากย้ายไปอยู่ต่างประเทศ" เพื่อที่จะทิ้งสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบและไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก เหลือเวลาอีกแค่1ปี ฉันก็จะเรียนจบ ม.6 แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้อีกต่อไปแล้ว มันหมดความอดทนแล้ว เวลาคนที่รู้ว่าฉันมีปัญหาพวกเขาจะบอกกับฉันเสมอว่า "เธอเป็นคนเข้มแข็งมากเลยน่ะ" แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ฉันเสดงความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นได้รู้ ว่าฉันอ่อนแอ ทุกคนถึงกลับเดินออกไปจากฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เรื่องที่ทำให้ฉันเป็นแบนี้ได้เริ่มตั้งแต่เเรกเลยน่ะค่ะ
ที่ ร.ร ได้จัดกิจกรรม กิจกรรมนึง ซึ้งฉันเป็นคนคุมงาน หาทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อให้งานออกมาดี ฉันยอมรับว่าบางครั้งก็พูดไม่ดีกับเพื่อนและคนรู้ใจไปบ้าง แต่ฉันผิดตรงไหน ในเมื่อพวกเค้าไม่ยอมทำงานเอาแต่เล่น ฉันพูดด้วยดีๆก็แล้ว แต่ฉันผิดหรอ! พอจบจากงานนี้ ทุกคนก็ไม่คะยกับฉัน แต่กลับมีเพื่อนคนนี้ที่ค่อยอยู่ข้างฉันเป็นผู้ชาย เค้าดีกับฉันมาก เราสองคนเริ่มสนิทกันเพียงแค่เวลา 1 เดือนเศษๆ จนวันนึงเค้ามาบอกกับฉันว่ามีคนมาชอบเค้า... ฉันก็แค่แซวเค้าเล่น แต่เค้ากลับโกรธให้ฉัน... ในวันนั้นเป็นเวลาพักเที่ยง ฉันเดินไปขอโทษ และง้อเค้า แต่เค้ากลับหันหน้าหนี และเดินหนีฉัน ฉันถึงกลับร้องไห้ เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทเลยพาฉันไปเล่นด้วย เเละถามว่าร้องไห้ทำไม!!! คือว่า "เพื่อนแค่คนเดียวเรายังรักษาไม่ได้" ฉันร้องไห้อยู่สักพัก แล้วคิดว่าจะทำยังไงให้เค้าหายโกรธ... ฉันยังไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป...
ทุกวันนี้ฉันยังไม่เข้าใจว่าฉันทำผิดอะไร ทำไมทุกคนถึงได้รังเกลียจฉัน แม้กระทั่งคนรักยังไม่เลือที่จะอยู่ข้างฉัน สิ่งรุมเร้าอยู่รอบตัวฉันเสมอ จนทุกวันนี้จากที่ไม่เคยป่วย ก็เป็นคนป่วยด้วยโรคเคลียดไปได้
คือ... บางครั้งก็ไม่เข้าในน่ะค่ะว่าทำไม! สิ่งที่เราทำไปกลับไม่เข้าตา ไม่ทีใครชอบ ทั้งๆที่มันไม่ได้ผิดอะไร...
ทุกวันนี้ฉันคิดว่าทุกคนเริ่มเปลี่ยนไป รวมถึงตัวฉันด้วย สิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้นกับฉัน มันทำให้ฉันถึงกลับต้องมีความคิดที่ว่า "อยากย้ายไปอยู่ต่างประเทศ" เพื่อที่จะทิ้งสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบและไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก เหลือเวลาอีกแค่1ปี ฉันก็จะเรียนจบ ม.6 แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้อีกต่อไปแล้ว มันหมดความอดทนแล้ว เวลาคนที่รู้ว่าฉันมีปัญหาพวกเขาจะบอกกับฉันเสมอว่า "เธอเป็นคนเข้มแข็งมากเลยน่ะ" แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ฉันเสดงความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นได้รู้ ว่าฉันอ่อนแอ ทุกคนถึงกลับเดินออกไปจากฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เรื่องที่ทำให้ฉันเป็นแบนี้ได้เริ่มตั้งแต่เเรกเลยน่ะค่ะ
ที่ ร.ร ได้จัดกิจกรรม กิจกรรมนึง ซึ้งฉันเป็นคนคุมงาน หาทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อให้งานออกมาดี ฉันยอมรับว่าบางครั้งก็พูดไม่ดีกับเพื่อนและคนรู้ใจไปบ้าง แต่ฉันผิดตรงไหน ในเมื่อพวกเค้าไม่ยอมทำงานเอาแต่เล่น ฉันพูดด้วยดีๆก็แล้ว แต่ฉันผิดหรอ! พอจบจากงานนี้ ทุกคนก็ไม่คะยกับฉัน แต่กลับมีเพื่อนคนนี้ที่ค่อยอยู่ข้างฉันเป็นผู้ชาย เค้าดีกับฉันมาก เราสองคนเริ่มสนิทกันเพียงแค่เวลา 1 เดือนเศษๆ จนวันนึงเค้ามาบอกกับฉันว่ามีคนมาชอบเค้า... ฉันก็แค่แซวเค้าเล่น แต่เค้ากลับโกรธให้ฉัน... ในวันนั้นเป็นเวลาพักเที่ยง ฉันเดินไปขอโทษ และง้อเค้า แต่เค้ากลับหันหน้าหนี และเดินหนีฉัน ฉันถึงกลับร้องไห้ เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทเลยพาฉันไปเล่นด้วย เเละถามว่าร้องไห้ทำไม!!! คือว่า "เพื่อนแค่คนเดียวเรายังรักษาไม่ได้" ฉันร้องไห้อยู่สักพัก แล้วคิดว่าจะทำยังไงให้เค้าหายโกรธ... ฉันยังไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป...
ทุกวันนี้ฉันยังไม่เข้าใจว่าฉันทำผิดอะไร ทำไมทุกคนถึงได้รังเกลียจฉัน แม้กระทั่งคนรักยังไม่เลือที่จะอยู่ข้างฉัน สิ่งรุมเร้าอยู่รอบตัวฉันเสมอ จนทุกวันนี้จากที่ไม่เคยป่วย ก็เป็นคนป่วยด้วยโรคเคลียดไปได้