ใครจะรู้ว่าวันนึงเราจะกลับมารักคนที่เราไม่ได้รัก และไม่ได้เลือกเขาตั้งแต่แรก
ฟังดูแล้วอาจเหมือนเป็นคนที่เห้นแก่ตัว แต่ลึกๆมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ก็ยากที่คนอื่นจะเข้าใจ
ที่ผ่านมา ตอน ม.2-3 เราเคยมีเพื่อนผู้ชายคนนึงมาชอบ มาจีบเรา แต่เราทำเหมือนไม่แยแส ไม่สนใจ ผลักใสไล่ส่งเขาสารพัด พอวันนึงได้กลับมาคุยกัน คุยกันได้ไงนะเหรอ ก็เรานี่แหละที่ไปง้อ ตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากรักษาความเป็นเพื่อนนั้นไว้ ไหนๆเราก็จะย้ายโรงเรียนแล้ว เราก็ไม่อยากให้การจากลาครั้งนี้มีแต่ความทรงจำที่ไม่ดีต่อกัน และสุดท้ายเราก็ทำมันพังไปอีกรอบ ตอนที่เราอยู่ ม.4 เพื่อนคนนี้ก็กลับมาคุยกับเรา เรื่องเดิมๆ อยากขอเราเป็นแฟน ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ถึงไปล้อเล่นกับความรู้สึกเพื่อนคนนั้น คบกับเขาแบบหลอกๆ ไม่ได้จริงจัง แต่เพื่อนนะเหรอ ดีมาก รักเรา เป็นห่วงเรา จนวันนึงเรารู้สึกผิด ก็บอกความจริงไป เพื่อนร้องไห้ เสียใจ คงจะโกรธและเกลียดเรามาก หลังจากนั้นมาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย
สำคัญที่ตอนนี้ต่างหากละที่เราได้กลับไปคุยกับเขาอีกครั้ง ทำให้เรารู้เลยว่าคนคนนี้แสนดีขนาดไหน แม้เราจะทำผิดกี่ครั้ง เขาก็พร้อมที่จะให้อภัยเราทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน เราสองคนคุยกันมาตลอดเรื่องๆ ประมาณสองสามเดือน เขาก็มีแฟนซะงั้น ส่วนเรานะเหรอ ก็รู้สึกเซ็งนะสิ เกิดอาการหวงขึ้นมาทันที สงสัยจะถึงคราวที่ตัวเองต้องรับกรรมบ้างละ ไม่นานสองคนนั้นก็เลิกกัน ***ไม่ใช่เพราะเรานะเว้ย *** เราก็มีหน้าที่แค่เข้าไปปลอบเท่านั้น นางมารร้ายในใจเริ่มเติบโต อยากได้เขามาเป็นแฟน ก็เป็นฝ่ายเข้าหาก่อน ไปจีบก่อน มีโอกาสได้เจอกันครั้งนึง หลังจากนั้นเขาก็ไปภาคสนาม รด. ตั้งห้าวัน เราก็นับวันรอที่เขาจะกลับมา ยอมรับเลยว่าในใจตอนนั้นคิดถึงเขามาก อยากคุยด้วย บางทียังแอบคิดอยู่ในใจว่าเราเป็นได้ยังขนาดนี้เลยเหรอ พอถึงวันที่เขากลับมา เขาไม่สนใจเราด้วยซ้ำกลับมาตั้งแต่เที่ยง แต่ไม่ตอบแชทเรา มาตอบอีกทีเย็น คือเราก็เคืองนิดๆ เหมือนเราไม่สำคัญ พอพูดออกไปแบบนั้น คำตอบที่ได้กลับมาคือ เขาอยากเป็นแบบนี้มากกว่า นั่นคือ เขาอยากเป็นแค่เพื่อนเว้ย เป็นเพื่อนก็ดีนะ แต่เราไม่อยากเป็น ความรู้สึกเราแม่งพัง พังมากตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้เราก็ยังไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนั้นอีกเลย เสียใจ
บทสรุปของคนเลวอย่างเรา สุดท้ายพูดได้แค่กรรมตามสนอง