ระบายความในใจ

ไม่ไหวแล้ว ไม่มีใครเข้าใจเราเลย พ่อแม่ก็มีแต่จะกดดันๆๆๆ จะให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการแต่ไม่นึกถึงความรู้สึกลูกเลย ส่วนเพื่อน มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี ไม่คอยรับฟังปัญหาให้คำปรึกษาอะไรเราเลย พอเรามีปัญหาทุกคนก็หันหลังใส่ แต่พอตัวเองมีปัญหาดันกลับมาพึ่งเรา มันคืออะไรอ่ะ เห็นเราเป็นตัวอะไร น้อยใจตัวเองจัง เหมือนไม่มีใครรักเลย เหมือนอยู่คนเดียวในโลก หันหน้าไปหาใครก็ไม่ได้ ถึงหันไปเค้าก็ไม่สน เซ็งอ่ะ เครียดด้วย อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ไม่รู้ว่าทำไมชีวิตถึงได้เป็นแบบนี้ พยายามคิดบวกแล้วน่ะ แต่มันไม่ไหวอ่ะ พยายามฝืนยิ้ม ทำตลกให้ทุกคนได้รู้ว่าตัวเองกะลังสบายดี แต่ในใจนี่เครียดมากกกกกก มันอัดอั้นตันใจมากกกกกกก คือมันไม่ไหวแล้วอ่ะ ใครก็ได้ช่วยเราที