ระบายความในใจ

การบ้านการเมืองมิใช่ หน้าที่ของผู้ใดผู้หนึ่งก่อนเสียกรุงศรีฯครั้งที่สองก็มีหลายเหตุการณ์ที่แสดงถึงความไม่เอาหน้าที่โยนกันไปมา จนขาดความกลมเกลียวเหลือแต่ผู้รักบ้านดมืองไม่มาก ดุจเช่นพระเจ้าตากที่ทรงทุ่มเทปกป้องกรุงศรีฯ จนคิดคิดแล้วว่า ไม่ว่าคูป้อมจะแข็งแกร่งประการใดถเาคนในขาดความกลมเกลียวเสียแลเวก็คงพังเป็นแม่นมั่น ....ชวนให้นึกถึงปัจจุบันที่บ้านเมืองมีแต่ข้าราชการทุรยศต่อหน้าที่ แล เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวแม้แต่เศรษฐี ที่รวยอยู่แล้วก็มิวายกัดกินบ้านเมืองให้มากที่สุดดุจเห็บไรหมาก็มิปาน ดูอย่างปีนึง มีการประท้วงใหญ่ขับไล่นักการเมืองขึ้นฉ้อ นักการเมืองคนนี้คงเก็นแล้วว่ามิอาจชนะ ก็เลยชักศึกเข้าบ้าน ให้มวลชนตนเองยกย่องปลุกปั่นรักและเทิดทูนนายก กำพูชา จนเกือบจะมีศึกกันจริงๆๆ หากตอนนี้เป็นยุคสมัยเก่าประเทศเราคงเหลือแต่ชื่อแล้วกระมัง