ระบายความในใจ

เราไม่แน่ใจว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวนะ แต่อาการเรามันแปลกๆรึว่าเราคิดไปเองรึป่าววะ อย่างเเบบนอนๆอยู่ก็นึกว่าไม่คนรักแล้วก็นอนร้องไห้ทั้งคืนงี้ รึบางทีไม่นอนเลย 2วันเต็มๆโดยที่ไม่รู้สึกง่วงแต่รู้สึกเหนื่อยรู้สึกท้อไปหมด แล้วก็ร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว บางทีก็น้อยใจไม่เป็นเรื่อง บางทีก็อยากฆ่าตัวตายก็มี บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีความหมาย แต่เรื่องพวกนี้เราไม่เคยปรึกษาใครนะ เรากลัวว่าเขาจะมองว่าเราบ้ากลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจเรา เราอึดอัดมากเลยอ่ะไม่รู็จะทำยังไงดี ตอนนี้เราคุยกะใครไม่ได้เลย ต้องแกล้งว่าไม่เป็นอะไร แกล้งทำเป็นเข้มแข็ง แกล้งยิ้มทั้งๆที่ข้างในมันร้องไห้มันน้อยใจมันทรมาณมาก เราสับสนว่าเราควรทำยังไงควรทำตัวแบบไหน มันเกิดขึ้นเพราะอะไร
เราไม่มีเพื่อน ส่วนพ่อกะแม่ก็อยู่ห่างกัน พี่น้องเราก้ไม่ค่อยสนิท แฟนก็ทำงานเหนื่อยมากแล้วเราก็ไม่อยากให้เขามาเหนื่อยก่ะเราอีก ตะก่อนอ่ะเราชอบเข้าหาคนนะแต่เดี้ยวนี้ไม่รู้เป็นไรอยู่ๆก็ิดว่าการเข้าหาคนเนี่ยเป็น เสร่อ เพื่อบางทีเขาไม่อยากรู้จักเราก็ได้ เราก็เลยเหลือแค่แฟนคนเดียวที่เป็นทั้งเพื่อน พี่ เป็นครอบครัวที่เราเหลือคนเดียว เราก็เลยไม่รู้ว่าจะระบายมันออกมายังไง จนเราได้มาเจอเว็บนี้ พอพิมๆลงไปมันก็โล่งขึ้นมาหน่อย นิดนึงอ่ะ ดึกละ ไปข่มตัวเองนอนก่อนนะ ฝรรดี คนที่เข้ามาอ่าน อยากบอกอะไรเราก็บอกได้นะ เรารับฟัง เราอยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครเข้าใจเราไหม บายๆ :D :D
ปล.สาเหตุที่คิดแบบนี้เพราะเราเคยเป็นคนร่าเริงมาก่อน ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย
:oops: :oops: :oops: