ระบายความในใจ

ผมอายุ24ปี ผมไม่แน่ใจว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าไหม เพราะผมรู้สึกว่า ทุกวันนี้ผมมาเพื่ออะไร

อยู่ไปทำไมอยู่แล้วไม่มีความสุขเบื่อโลกเบื่อสังคมจอมปลอมที่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากัน

เบื่อไปหมดซะทุกสิ่ง ผมไม่มีความสุขกับชีวิตผมเลย ความรู้สึกผมดาวน์ ตอนนี้ผมเครียดกับชีวิต

ผมเรียนอยู่มหาลัยปี4 เอกกีต้าร์ในเชียงใหม่ 

ผมไม่ได้อยากเรียนมหาลัยเลยผมแกล้งสอบมหาลัยไม่ติดเพราะผมเรียนไม่เก่งไม่ได้เป็นคนขยันอ่านหนังสือผมดรอปไป2ปีแล้วเข้าเรียนตอนอายุ21แต่เรียนเพราะครอบครัวและแฟนอยากให้ผมเรียนตอนเข้ามหาลัยผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียนคณะไหนแต่ที่ผมเลือกดนตรีเพราะเคยผมเรียนดนตรีมาก่อน คือจบม.6มาผมอยากหางานทำผมอยากหาทางของชีวิตของตัวเองผมอยากสร้างตัวเองที่เรียนทุกวันนี้เรียนเอาใบให้ครอบครัวเฉยๆ

ตัดมาที่ปัจจุบันสิผมอายุ24ผมยังเรียนไม่จบเลย พอจบมาผมเคว้งผมหาทางออกหาอนาคตผมไม่เจอคือจบไปทำอะไรดีว่ะ เพื่อนๆเข้าใจไหมครับว่าผมรู้สึกยังไงและคิดอะไรอยู่

แล้วยิ่งมาบวกกับผมเลิกกับแฟนอีกความรู้สึกผมยิ่งดาวน์ลงไปอีกตอนนี้ขอระบายเรื่องแฟนนิดนึงนะครับผมกับแฟนคนตั้งม.ปลายและผมรักเขามากผมไม่เคยนอกใจเขาเลยเพราะเขาเป็นเปลี่ยนชีวิตของผม เราคบๆเลิกๆกันหลายครั้งมันเป็นตัวผมเองล้วนๆที่ผมไม่ได้ใส่ใจเขามากพอ จนเขาไม่ทนผม จนเคลียร์กันล่าสุดเขาให้ผมเป็นเพื่อนกับเขา คือผมพูดตรงๆว่าทำไม่ได้จริงๆเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าที่เราผูกพันธ์กันมากผมทำไม่ได้จริงๆ แค่ผมมองหน้าเขาได้ยินชื่อเขาน้ำตาผมจะไหลอยู่แล้วแทบกั้นไม่อยู่ 

ผมเคยไปหาหมอจิตไปบำบัดจิตใจมันก็ดีขึ้นมากๆเลยแต่ตอนนี้ไม่ได้ไปเพราะผมไม่มีเงินไป

และผมไม่ได้บอกใครผมเก็บความรู้สึกไว้คนเดียว

ตอนนี้ผมดาวน์มากครับ ผมตายในความคิดตัวเองไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ตอนนี้ผมอยากตายๆไปซะ

อยากหลับแบบไม่ตื่นขึ้นมาอีก กำลังใจผมหายผมท้อแท้กับชีวิตของผมมากที่มันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ความสามารถผมก็เป็นเหมือนเป็ดทำได้หลายอย่างแต่ไม่เก่งสักอย่าง 

ผมอยากหลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้วะทุกคน

ผมไม่อยากต้องแบกรับอะไรไว้อีกแล้ว

ผมเหนื่อยเหลือเกิน