ระบายความในใจ

จนถึงมหาลัย บ้าที่สุดเลย นี้เราเป็นตัวอ่าไรนี่ เพื่อนก็ไม่มี ถึงมีก็มีแต่ไม่สนิดสักคน มีแต่เพื่อนจำเป็นแค่งานกลุ่ม เห้ยๆ แย่ว่ะ...นี่ เรามาพูดอะไรในนี้นี่ เหมือนคนบ้าเลยเนอะๆ มาระบบความรู้สึกในเว็บอยู่คนเดียว
ทุเรส สินดี ตอนที่ผมเรียนมหาลัยอยู่ มีกลุ่ม 1 ประมาณ 6 คน หญิง 4 ชาย 2 ผมไม่สนิดกะใครเค้าหลอก ผมแค่รู้จักชาย 1 คนในกลุ่มเค้า เพราะเรียน ร.ด. มาด้วยกัน แค่เห็นหน้าในหมู่ ร.ด. เท่านั้นไม่ค๋อยได้คุยกันหลอก
แต่ทำไงได้ละครับ ดันมาเจอกันที่ มหาลัย ห้องเดียวกันผมก็ต้องทักทายเป็นเรื่องธรรมดา เพื่อนๆกลุ่มผมมีหลายแบบมาก เริ่มจาก หญิงก่อนเลยนะครับ คนที่1(สมมุดชื่อว่า A หญิง) เป็นคนอ้วนแต่ไม่มากเรียนเก่งฐานะรวยมีบ้านพักต่าง
อากาศมีรถขับดูดีมากครับแค่เค้าอ้วนไปหน่อยไม่สวยมากแต่พูดน้อยแต่อารมดี คนที่2(สมมุดว่าชื่อ B หญิง) เรียนค๋อนข้างเก่งแต่ไม่มากเป็นคนอารมร้อนชอบด่าคนอื่นทางอ้อมเป็นคนอ้วนแต่ไม่มาก ฐานะค๋อยข้างรวยมีแฟนก็คือคนใน
กลุ่มชาย1(สมมุดว่าชื่อ C ชาย) แฟนเค้าเป็นทหารอากาศ เรียน ร.ด. 5 ปี แต่ผมไม่ได้เรียนกะเค้านะ แฟนเค้าย้ายมากจากมหาลัยอื่น แล้วมาเจอกันกับ B ผู้ชายที่ชื่อ C เป็นคนดีคับผมดูจากนิสัยใช้ได้เลย ฐานะรวย เรื่องของเรื่อง B เป็น
คนชอบทหารอยู่แล้วด้วย ก็เลย ลงเอ๋ยเป็นแฟนกัน ก็ ok นะครับ B เป็นคนใจร้อน แต่ C เป็นคนใจเย็น เลยอยู่ด้วยกันได้ แต่นี้ก็อยู่ด้วยกันนะครับ ต่อไป คนที่3 (สมมุดชื่อว่า D หญิง) ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจตัวเล็กชอบทำอะไร
ตามใจตัวเองเป็นใหญ่ ฐานะการเงิน พอใช้ ไม่รวยและก็ไม่จน อาศัยอยู่ที่ หอ เพื่อนที่จะสะดวกในการเดินทางมามหาลัย ปัญหาที่ยังมีเพื่อนก็เพราะว่า น่าตาค๋อยข้างดี และเรียนเก่งมากๆ มีแฟน ผู้ชายชื่อ E ก็คือเพื่อนผมนั้นเอง
เพื่อนผมที่เรียน ร.ด. มาด้วยกันละครับ แต่ E เรียนไม่เก่ง ฐานะการเงินก็ไม่ดีเท่าไร แต่คบกับ D อยู่ไปกินข้าวก็ไปด้วยกัน ไปเที่ยวก็ไปด้วยกัน พูดง่ายๆเลยครับผู้ชายติด D มากๆ เวลาเรื่องเรียน D ก็ทำการบ้านให้ เวลาสอบ D ก็จดใส่กระดาษ
ให้กับ E ดูเหมือนจะก่อผู้หญิงเลยใช่ไหมครับ อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่มีปัญหาอย่าง 1ที่ ผมเจอเลยนะครับ คนที่ชื่อ D ไม่ชอบผมเพราะผมเป็นเพื่อน E ผู้หญิงคงคิดว่า ผมจะไปแยก E มาจากเค้า ก็เลยไม่ชอบ แล้วผมจะเอายังไง
ดีละครับ ผมไม่มีเพื่อน เลย ก็มีแค่ E นี้ละที่ผู้รู้จัก เห้อ ทุกคน ในกลุ่มสนิดกับ D มากเพราะ D เรียนเก่งมากๆจึงสามารถสอนทุกคนได้ แต่จะไม่สอนผม เพราะผมไม่มี อะไรโดดเด่นเลย เรียนก็ไม่เก่ง ฐานะเงินก็ พอใช้ แถมพูดไม่เก่งอีก
เป็นคนเงียบๆ จึงไม่ค๋อยเข้ากับคนอื่นเลย เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ แต่หน้าแปลกคน เพื่อนไม่มีเลย ผมเคยคิดนะหรือว่าเรา พูดไม่เก่งคารมเราไม่มีเหมือน คนที่ชื่อ E เค้าหรือป่าว - -* มีอยู่วัน 1 คน ผมพูดคำหนึ่งออกไป ว่า ไปแดกข้าว
ที่ไหนกัน ทุกคนตกใจว่าทำไมผมพูดแบบนี้ อ้าวๆ ชิหายผมพูดอะไรผิดเป็นภาษาที่เพื่อนๆเค้าคุยกันปกติไม่ใช่หรอ ทีพวกเธอพูด ไอ๋สาด ไอ๋เหี้ย หรือคำที่ผมพูดว่า แดกส้มตำ ก็เห็นพูดกันปกติ ไม่เห็นมีใครตกใจเลย หรือว่าผมเป็นคนไม่
ค๋อยพูด พอพูดไปก็เลยตกใจ โหนี้มันอะไรกันนี้....ในใจผมคิดนะ กูอะอยากจะ ใช่คำพูดเหมือนพวกมืงทุกคนละ อยากด่า อยากว่า อยากแดกทุกอยากที่พวกมืงกิน อ่าละ แต่ผมมัน เป็นโรคอะไรก็ไม่รู้ชอบ....ใส่หน้ากากอยู่นั้นละ
ชอบทำตัวเป็น คนดี พูดจาเพราะ ทำตัวเหมือนเด็ก นี้มันอะไรว่ะนี้...พอจะลองพูดในสิ่งที่ตัวเองเป็น ก็ รับกันไม่ได้ผมจะทำอย่างไรดี ใส่หน้ากากมาตั้งแต่ ม.1 จน ทำงานแล้ว ก็ยังใส่อยู่ อยากมีตัวคนที่เป็นของตัวเองโว๊ยๆ
ผมต้องมา เซเซง เป็นคนดีแบบนี้อีกนานแค่ไหน นี่.... หมดแล้วครับ นี่ละความรู้สึกของผม ไม่ได้บอกใคร ยังเป็นคนที่ใส่หน้ากาก แบบนี้อยู่อยากนี้ แย่ที่สุดเลย ไม่เป็นตัวเองเลย เวลาทำงาน กับเพื่อนรวมงาน แม้งเอาเปลียบทุกอยาก
แต่ผมก็ ทำให้โดยที่ด่าในใจ ภายนอก ใส่หน้ากากอยู่ แบบนี้....ทุเรดจริงๆ ผมมันตัวอะไรว่ะนี่ๆ


ผมจะต้องใส่หน้ากากแบบนี้อีกนานแค่ไหน ต้องแสดงเป็นคนดีอีกนานแค่ไหน หรือเพราะ ผมไม่ได้แสดงตัวตนของผมเอง ผมเลยไม่มีเพื่อนจริงๆกะคนอื่นเค้า
ขอบคุณมากนะครับที่อ่านข้อความบ้าๆๆของผม ทุกคนอาจจะ ว่าผมว่าเป็นคนทุเรดหรือยังไงก็แล้วแต่ ผมไม่โกดหลอกครับ ผมถึงว่าผมได้มาระบายความในใจหมดแล้วครับ ...!

ความรู้สึกผมน่าหรอ แย่มากรู้สึกไม่ดีเลยอยากมีเพื่อนสักคน ขอแค่คนเดียวก็ยังดี ที่สามารถเปิดใจและความรู้สึกได้

ในชีวิตผมตั้งแต่เรียนมา ป.1 ถึง ม.3 ใช่ชีวิตคนเดียวมาตลอดจนกระทั้งเรียน จบ ม.3 ตั้งใจจะเรียนต่อม.4 แต่เกรดไม่ถึง ผมก็เลยตัดสินใจไปเรียน สายอาชีพ แต่ก็ เสียด้ายที่ไม่ได้เรียน ม.4 เพราะ ที่ร.ร. ใกล้บ้านมาก
ผลสุดท้ายผมก็เลยต้องไปเรียน ปวช. วันแรกที่เข้าเรียนผมรู้สึกอายมาก แค่วันแรก ก็ทำให้ผมอายเสียแล้ว ผมเดินเข้าห้องผิด มารู้อีกทีเค้าเช็กชื่อ แล้วไม่มีชื่อผม นี้คือเหตุการแรกของตัวผม ปวช.1 น่าตลกดีนะครับ
แค่เข้าเรียนวันแรกก็ เหมือนตัวตลกไปเสียแล้ว อาจารย์ก็เลยพาผมไป ที่ห้องเรียน ของผมสรุปว่า นักเรียนเต็มห้องเลยไม่รู้จะไปนั้งตรงไหนดี เห้อๆ ความรู้สึกเรียนวันแรก มันชังน่าเบื่อเสียจริง ผมเลยเดินไปด้านหลังห้อง
ก็มี กลุ่มผู้ชายอยู่กลุ่ม 1 เรียกผมเข้าไปคุย ก็สรุปเพื่อนกลุ่มนั้นละครับเป็นเพื่อนของผม ถามว่ารู้สึกยังไงที่ได้เพื่อนหลังห้อง บอกตรงๆเลยนะครับ รู้สึกดีมากๆ ไม่เคยรู้สึกดีเท่านี้มาก่อนเลย ความรู้สึกที่ได้มีเพื่อนๆมันเป็น
แบบนี้นี่เอง ดูเหมือนทุกอย่างจะลงตัวหมด มีเพื่อนเรียนทำกิจกรรมรวมกัน ลงตัวทุกอย่าง แต่ไม่น่านเพื่อนๆก็เหมือนจะ พยายามแยกตัวออกจากผม เพราะผมเป็นคนพูดไม่เก่ง เรียนก็ไม่เก่งมาก จึงทำให้ดูไม่น่าสนใจสักเท่าไร
ผมก็เข้าใจ จนกระทั้ง เรียนจบ ก็อยากย้ายกันไป ตามมหาลัยต่างๆ แต่ผมไม่ได้ย้ายไปไหน ผมเลยต่อ ปวส. อีก 2 ปี ก็เจอเพื่อนๆ ห้องเดียวกัน ต่อปวส.ด้วยเหมือนกัน แต่ไม่ สนิด ด้วยความที่ผมเป็นคนพูดไม่เก่งและพูดน้อย
มากๆจึงทำให้ ไม่ค๋อยมีเพื่อนเหมือนคนอื่นเค้าๆ ผมเคยสังเกตนะ ทำไมผู้ชายคนนี้...ถึงเพื่อนเยอะจัง เพราะเค้าคุยเก่งหรอ หน้าตาเค้าก็ไม่ดีนิ แต่ทำไมผู้หญิงถึงมาคุยกับเค้าเยอะจัง ผมแปลกใจมาก เห้อๆ อยากมีเพื่อนๆสักคน
ที่คุยแล้วมีความสุขสามารถบอกความลับได้ทุกเรื่อง เพื่อนที่ค๋อยด่าว่าเรา และ เราด่าว่ามัน โดยที่เป็นเรื่องตลก แล้วก็เอามือจับไล่เดินไปด้วยกัน แต่มันไม่มีไง ผมเก็บความรู้สึก..แบบนี้คนเดียวๆมาน่านมากๆๆ มันน่าเบื่อๆ
แต่ก็อยู่อย่างนี้มา จนถึงมหาลัย บ้าที่สุดเลย นี้เราเป็นตัวอ่าไรนี่ เพื่อนก็ไม่มี ถึงมีก็มีแต่ไม่สนิดสักคน มีแต่เพื่อนจำเป็นแค่งานกลุ่ม เห้ยๆ แย่ว่ะ...นี่ เรามาพูดอะไรในนี้นี่ เหมือนคนบ้าเลยเนอะๆ มาระบบความรู้สึกในเว็บอยู่คนเดียว
ทุเรส สินดี