ระบายความในใจ

เรื่องมีอยู่ว่า เรากำลังคุยกะผู้ชายคนนึงซึ่งเราเลือกที่จะไม่เป็นแฟนกึนเพราะเราทั้งคู่คิดว่ามีแค่กันและกันแล้วเราก็รู้สึกดีมากๆให้กันก็พอแล้ว(จองกันไว้) แต่ก่อนยอมรับว่ามีความสุขมากๆไม่ได้คิดหึงหวงอะไรเพราะเชื่อใจเขามากพอเปิดเทอมมาทุกอย่างเหมือนพลิกด้านไม่ลงตัวเลย เขาเองก็ต้องซ้อมบอลกลับบ้านมา4-5ทุ่มก็พยายามเข้าใจนะ เขาก็ยังส่งรักและคิดถึงเหมือนแต่ก่อนที่เคยส่งให้ แต่พอนับวันโดนเพื่อนเค้าแซวถึงผู้หญิงคนอื่นเราเชื่อใจว่าเขาไม่มีเเต่ด้วยความขี้เล่นความเป็นกันเองที่เค้ามีให้ทุกๆคนเราเองก็แอบน้อยใจเพราะเชื่อว่าผู้หญิงหลายคนต้องชอบเค้าอยู่แต่เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกันจะเยอะไปมันก็ไม่ใช่
บางครั้งเราแอบน้อยใจจนร้องไห้เลยก็มีแต่พยายามไม่บอกเพราะมันจะดูงี่เง่าเราเลยขอเก็บไว้คนเดียว แต่ ณ.วันนี้เหมือนยิ่งเหนื่อยขึ้นทุกวัน อึดอัดอยากบอกให้เขารู้ว่าที่เค้าไปอยู่แต่กับเพื่อนไม่มีเวลาให้เรา
เราน้อยใจนะ แต่ก็ได้แค่คิดเพราะนั่นมันคือสิทธิของเขา
แต่วันนี้เราคิดนะว่าเราอยากจะถอยออกมาเลยดีกว่า ถึงแม้เราจะรู้สึกดีอยู่มากๆก็ตาม แต่เราก็กลัวเราจะทำใจไม่ได้เวลาเจอหน้ากัน เราว่าเราต้องอ่อนแอให้เขาเห็นแน่ๆเลย
เราควรอยู่ตาอดีมั้ยอ่ะ
ปล.เขาเหมือนเดิมมีแค่เราที่รักมากไป