by ก็เป็นแค่มนุษย์คนนึง » 04 Jun 2019 01:42
ทุกครั้งเวลาจะนอน เคยมีเรื่องที่ตกค้างเป็นตะกอนในใจมั้ย?
มันทำให้เราคิด...คิด จนไม่สามารถข่มตาหลับลงได้แม้ว่าร่างกายต้องการหลับตามากแค่ไหน
ตัวฉันมักจะเป็นแบบนั้น เมื่อถึงช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต มันเป็นคืนที่น้ำตาไม่สามารถระบายความทุกข์ที่มีอยู่ในใจนั้นให้หายไปได้
ไม่อยากไประบายกับครอบครัว เพราะเรารู้ว่าสิ่งที่เราคิด มันคือความผิดพลาดของเรา มันคือเรื่องที่เราละเลย
ทั้งการเรียน การทำงาน แม่เราถามเสมอว่าทำไมไม่ไปหางานทำ(ตอนนี้เราเรียนรามปีสาม)จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง
ทำไมไม่เห็นลูกอ่านหนังสือ ทำไม...และอีกหลายครั้งที่คำถามของเราถูกเริ่มต้นด้วยคำว่า"ทำไม"
แน่นอนว่า เราเองก็เฝ้าถามตัวเองแบบนี้เสมอไม่น้อยไปกว่าคนในครอบครัวเช่นกัน
เรากลัวค่ะ...เรากลัวกับฟีดแบล็คต่างๆที่จะกระทบมา จะว่าเรากลัวความจริงทั้งๆที่รู้ความจริงก็ได้ เรารู้ว่าเหตุผลทั้งหมดมันคือตัวเราเหลวไหลทั้งสิ้น บางครั้งก็อยากร้องไห้มากๆ แต่เราร้องไม่ออก เรายอมรับข้อเสียนี้อย่างตรงไปตรงมา เรารู้ว่าที่จริงนิสัยเรามันไม่ใช่คนที่ขยัน เราเป็นคนที่เฉื่อยๆเอื่อยๆชอบพูดซ้ำไปซ้ำมา เคยถามกับรุ่นน้องคนนึง เขาก็บอกว่าจุดๆนี้มันทำให้เราน่ารำคาญในสายตาเขา ซึ่งเราก็โอเค บอกตรงดี(ตอนนั้นคือน้ำตาไหล)แล้วเราก็เป็นคนที่อ่อนแอนะ ทุกคนอาจจะคิดว่าหนักเอาเบาสู้ เอาจริงๆคือ ถ้าไม่สู้แล้วตัวเราจะยังมีที่ยืนอยู่อีกไหม...?
ถ้าถามว่าไม่ลองมองจุดที่ดีๆของตนเองบ้างล่ะ?มันก็อาจจะมีนี่นา
หรือเพราะเราจิตตกไม่ทราบ เราเลยมองว่าการบอกจุดดีของตนเองมันเหมือนกับการอวดสรรพคุณว่าฉันมีดีนะ เธอควรคบฉันนะ
แต่เราเองก็ชอบที่จะรับฟังปัญหาของผู้อื่นนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยช่วยอะไรเลยก็ตาม555 มันเหมือนกับว่า แค่เขาได้ระบายโดยมีเหตุผลแค่ระบาย มันก็พอแล้ว
เหนื่อย ตามหัวกระทู้ ใช่ค่ะ เราเหนื่อย แปลกไหมที่จะเหนื่อย ถึงจะเป็นแค่คนที่ยังไม่ทำงานก็ตาม
เราเหนื่อยใจ เหนื่อยกับการใช้ชีวิต เรารู้สึกว่าทางในตอนนี้ที่เราเดินอยู่มันไม่ใช่ตัวเรา
เราชอบวาดรูป ชอบดนตรี แต่เราไม่มีเงินเรียน ซึ่งถ้าเราดึงดันเรียน มันคงจะแย่กว่านี้มาก
เราคิดว่า โอเค เราอยู่กับมันได้อยู่ เพราะจบไปทำงานยังมีเงิน เหนื่อยบ้างก็ช่างมันเนอะ
เพิ่งจะรู้สึกตัว ว่าตัวเองบ่นซะยาวเลย55 ปัญหาเราคงเล็กมากๆถ้าเทียบกับของคนอื่น
อย่างน้อย กระทู้นี้ก็ทำให้เราสบายใจขึ้นแล้วค่ะ แค่ได้ระบาย เราก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว ^_^
ขอบคุณที่สละเวลา ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้ที่กับมนุษย์คนนึงได้พูดนะ
ทุกครั้งเวลาจะนอน เคยมีเรื่องที่ตกค้างเป็นตะกอนในใจมั้ย?
มันทำให้เราคิด...คิด จนไม่สามารถข่มตาหลับลงได้แม้ว่าร่างกายต้องการหลับตามากแค่ไหน
ตัวฉันมักจะเป็นแบบนั้น เมื่อถึงช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต มันเป็นคืนที่น้ำตาไม่สามารถระบายความทุกข์ที่มีอยู่ในใจนั้นให้หายไปได้
ไม่อยากไประบายกับครอบครัว เพราะเรารู้ว่าสิ่งที่เราคิด มันคือความผิดพลาดของเรา มันคือเรื่องที่เราละเลย
ทั้งการเรียน การทำงาน แม่เราถามเสมอว่าทำไมไม่ไปหางานทำ(ตอนนี้เราเรียนรามปีสาม)จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง
ทำไมไม่เห็นลูกอ่านหนังสือ ทำไม...และอีกหลายครั้งที่คำถามของเราถูกเริ่มต้นด้วยคำว่า"ทำไม"
แน่นอนว่า เราเองก็เฝ้าถามตัวเองแบบนี้เสมอไม่น้อยไปกว่าคนในครอบครัวเช่นกัน
เรากลัวค่ะ...เรากลัวกับฟีดแบล็คต่างๆที่จะกระทบมา จะว่าเรากลัวความจริงทั้งๆที่รู้ความจริงก็ได้ เรารู้ว่าเหตุผลทั้งหมดมันคือตัวเราเหลวไหลทั้งสิ้น บางครั้งก็อยากร้องไห้มากๆ แต่เราร้องไม่ออก เรายอมรับข้อเสียนี้อย่างตรงไปตรงมา เรารู้ว่าที่จริงนิสัยเรามันไม่ใช่คนที่ขยัน เราเป็นคนที่เฉื่อยๆเอื่อยๆชอบพูดซ้ำไปซ้ำมา เคยถามกับรุ่นน้องคนนึง เขาก็บอกว่าจุดๆนี้มันทำให้เราน่ารำคาญในสายตาเขา ซึ่งเราก็โอเค บอกตรงดี(ตอนนั้นคือน้ำตาไหล)แล้วเราก็เป็นคนที่อ่อนแอนะ ทุกคนอาจจะคิดว่าหนักเอาเบาสู้ เอาจริงๆคือ ถ้าไม่สู้แล้วตัวเราจะยังมีที่ยืนอยู่อีกไหม...?
ถ้าถามว่าไม่ลองมองจุดที่ดีๆของตนเองบ้างล่ะ?มันก็อาจจะมีนี่นา
หรือเพราะเราจิตตกไม่ทราบ เราเลยมองว่าการบอกจุดดีของตนเองมันเหมือนกับการอวดสรรพคุณว่าฉันมีดีนะ เธอควรคบฉันนะ
แต่เราเองก็ชอบที่จะรับฟังปัญหาของผู้อื่นนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยช่วยอะไรเลยก็ตาม555 มันเหมือนกับว่า แค่เขาได้ระบายโดยมีเหตุผลแค่ระบาย มันก็พอแล้ว
เหนื่อย ตามหัวกระทู้ ใช่ค่ะ เราเหนื่อย แปลกไหมที่จะเหนื่อย ถึงจะเป็นแค่คนที่ยังไม่ทำงานก็ตาม
เราเหนื่อยใจ เหนื่อยกับการใช้ชีวิต เรารู้สึกว่าทางในตอนนี้ที่เราเดินอยู่มันไม่ใช่ตัวเรา
เราชอบวาดรูป ชอบดนตรี แต่เราไม่มีเงินเรียน ซึ่งถ้าเราดึงดันเรียน มันคงจะแย่กว่านี้มาก
เราคิดว่า โอเค เราอยู่กับมันได้อยู่ เพราะจบไปทำงานยังมีเงิน เหนื่อยบ้างก็ช่างมันเนอะ
เพิ่งจะรู้สึกตัว ว่าตัวเองบ่นซะยาวเลย55 ปัญหาเราคงเล็กมากๆถ้าเทียบกับของคนอื่น
อย่างน้อย กระทู้นี้ก็ทำให้เราสบายใจขึ้นแล้วค่ะ แค่ได้ระบาย เราก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว ^_^
ขอบคุณที่สละเวลา ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้ที่กับมนุษย์คนนึงได้พูดนะ