โดย สติไม่มี » 20 เม.ย. 2019 04:47
ไม่รู้ว่าทำไมเรากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ เราแคร์คนอื่นมากไปรึป่าว ตอนนี้ไม่ไหวอ่ะ ไม่รู้ว่าควรทำอะไร ไม่รู้จริงๆ นี่เรากลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เราไม่ชอบความยุ่งยาก ไม่อยากมีความสัมพันธ์ไม่ว่าฐานะพี่น้อง เพื่อนหรือคนรู้จักกับใครเลยตอนนี้ อะไรวะ แค่อยากจะซิ่วทำไมถึงเหมือนเราทำผิดขนาดนี้ ทำไมเหมือนเรากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมเหมือนสิ่งที่เราทำมันผิดไปหมด เราไม่กล้าเผชิญหน้ากับใคร ไม่กล้าไปลาออก ไม่กล้ามองหน้าพี่รหัส รุ่นพี่หรือคนอื่นๆที่มองเหมือนเราเป็นคนผิดเต็มปะดา คำถามที่คอยถามว่าเราเข้ามาเรียนทำไมถ้าไม่อยากเรียน เราก็ตอบไม่ได้อย่าให้เราตอบเลยนะ เราเหนื่อยแล้ว เราท้อแล้วจริงๆ ทำไมแค่เราอยากเรียนในที่ๆอยากเรียนเราผิดมากอ่อ การที่เราฝันสูงมันผิดมากอ่อ ทำไมอ่ะ ทำไมเราถึวเหมือนไม่มีใครเลย หรือเพราะเราทำตัวเอง เราทำตัวเองทั้งนั้นใช่ไหม ขอใครก็ได้ ใครสักคนที่จูงมือเราเดินไปข้างหน้าที ช่วยนำเราผ่านปัญหาตอนนี้ได้ไหม แค่ใครสักคนที่เข้าใจเรา ตอนนี้ไม่มีใครสนใจเราเลย ไม่มีใครฟังเราจริงๆเลยสักคน พวกเขาบอกว่าเชื่อใจเราแล้วแต่เราตัดสินว่าจะเอายังไง พวกเขาให้เราตัดสินทั้งที่เรารู้ว่าเราต้องแบกรับอะไร เราก็เลือกที่จะบอกว่าซิ่ว เรารู้ว่าไม่มีใครเชื่อใเราหรอก ก็แค่พูดไปงั้น พูดปัดความรู้สึกเราลำคาญเรา เราเจ็บนะเว้ย ในชีวิตพวกเขาเราเป็นเหมือนที่ระบายคุยได้ทุกอย่าง ในวันที่มีเรื่องร้อนใจพวกเขายังมีเรา แต่ทำไมเวลานี้เราไม่มีใครเลยล่ะ จะบรรยายความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นนี้ยังไง จะบอกยังไง เราแม่งคงผิดจริงสินะ
ไม่รู้ว่าทำไมเรากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ เราแคร์คนอื่นมากไปรึป่าว ตอนนี้ไม่ไหวอ่ะ ไม่รู้ว่าควรทำอะไร ไม่รู้จริงๆ นี่เรากลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เราไม่ชอบความยุ่งยาก ไม่อยากมีความสัมพันธ์ไม่ว่าฐานะพี่น้อง เพื่อนหรือคนรู้จักกับใครเลยตอนนี้ อะไรวะ แค่อยากจะซิ่วทำไมถึงเหมือนเราทำผิดขนาดนี้ ทำไมเหมือนเรากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมเหมือนสิ่งที่เราทำมันผิดไปหมด เราไม่กล้าเผชิญหน้ากับใคร ไม่กล้าไปลาออก ไม่กล้ามองหน้าพี่รหัส รุ่นพี่หรือคนอื่นๆที่มองเหมือนเราเป็นคนผิดเต็มปะดา คำถามที่คอยถามว่าเราเข้ามาเรียนทำไมถ้าไม่อยากเรียน เราก็ตอบไม่ได้อย่าให้เราตอบเลยนะ เราเหนื่อยแล้ว เราท้อแล้วจริงๆ ทำไมแค่เราอยากเรียนในที่ๆอยากเรียนเราผิดมากอ่อ การที่เราฝันสูงมันผิดมากอ่อ ทำไมอ่ะ ทำไมเราถึวเหมือนไม่มีใครเลย หรือเพราะเราทำตัวเอง เราทำตัวเองทั้งนั้นใช่ไหม ขอใครก็ได้ ใครสักคนที่จูงมือเราเดินไปข้างหน้าที ช่วยนำเราผ่านปัญหาตอนนี้ได้ไหม แค่ใครสักคนที่เข้าใจเรา ตอนนี้ไม่มีใครสนใจเราเลย ไม่มีใครฟังเราจริงๆเลยสักคน พวกเขาบอกว่าเชื่อใจเราแล้วแต่เราตัดสินว่าจะเอายังไง พวกเขาให้เราตัดสินทั้งที่เรารู้ว่าเราต้องแบกรับอะไร เราก็เลือกที่จะบอกว่าซิ่ว เรารู้ว่าไม่มีใครเชื่อใเราหรอก ก็แค่พูดไปงั้น พูดปัดความรู้สึกเราลำคาญเรา เราเจ็บนะเว้ย ในชีวิตพวกเขาเราเป็นเหมือนที่ระบายคุยได้ทุกอย่าง ในวันที่มีเรื่องร้อนใจพวกเขายังมีเรา แต่ทำไมเวลานี้เราไม่มีใครเลยล่ะ จะบรรยายความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นนี้ยังไง จะบอกยังไง เราแม่งคงผิดจริงสินะ