ระบายความในใจ

บันทึกไว้ให้ลูกอ่านตอนโต
...แม่รู้ดี ว่าการจะทำให้ลูกเหนื่อยน้อยที่สุด คือการฝึกให้ลูกมีวินัยตั้งแต่ยังเล็ก บางคนฝึกตั้งแต่เกิดเลย
..แม่รู้ดี ว่าถ้าลูกมีวินัย ลูกจะร้องไห้ งอแงน้อยมากๆ ...ลูกจะรู้ตัวเองว่าเวลาไหนทำอะไร โดยที่แม่ไม่ต้องบอก ไม่ต้องพูดใดๆ
...แม่รู้ดี ว่าการที่มีคนมาพูดสิ่งเดิมซ้ำๆ ...มันน่ารำคาญมากแค่ไหน....อาบน้ำสิ ..แปรงฟันสิ...แต่งตัวสิ ..กินข้าวสิ ...กินน้ำรึยัง บลาๆๆ มากมายไม่รู้จบ

หากลูกรู้วินัยตนเอง ก็ส่งผลมาที่แม่และคนรอบข้างด้วย แม่จะลงไปทำกับข้าวตอนเช้าได้ โดยที่ไม่ต้องกังวลว่าจะร้องกินนม จะขึ้นมารับลูกตรงเวลาที่ลูกตื่น แม่ปลีกตัวไปทำงานได้มากมาย เพราะรู้ว่าลูกจะตื่นกี่โมง... แต่นี่ไม่ได้เลย ลูกสะเปะสะปะมาก พอเราไปลูกก็ร้อง พอไม่ทำกับข้าวก็โดนว่า พอจะปลุกลูก ก็บอกให้ปล่อยเขานอน ทำตัวไม่ถูก

ตอนนี้ลูก 1 ขวบ 10 เดือน มันเห็นผลแล้วลูก ...ลูกเป็นเด็กที่มีวินัยหรอ... ปล่าวเลย
ลูกงอแงหนักมาก ไม่ใส่เสื้อผ้า ถึงเวลานอนไม่นอน ถึงเวลาตื่น ก็ตื่นช้า เพราะนอนดึก จะใส่แพมเพิสที ร้องไห้จะกินนม... แต่ถ้าร่างกายปรับตามเวลา ลูกจะไม่ร้องไห้เลย
ที่สำคัญ ถึงเวลากินไม่กิน แถมยังมีจานข้าวอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่น กินไปดูทีวีไปทั้งวัน

ร่างกายเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ที่ตรงเวลาเสมอ หากฝึกฝน แต่แม่จะทำอย่างไรดีลูก แม่ทำคนเดียวไม่ได้ ทุกคนต้องช่วยกัน

เช่น ถึงเวลานอน ก็ปิดไฟ
ถึงเวลากิน นั่งกินพร้อมกัน
ไม่กินจุบจิบ
ไม่กินไปดูทีวีไป เพราะจะทำให้ควบคุมศูนย์กลางการควบคุมตัวเองไม่เป็นผลสำเร็จ

ลูกจ๋า แม่พูดให้ใครฟัง ก็เหมือนลมโชย ที่ไม่ปะทะตัวใครเลย ถ้าเป็นคนอื่น คงพูดคำว่าท้อมากๆ แต่แม่ไม่ต้องการพูดคำนั้น
.... ลูกจ๋า แม่จะทำอย่างไรดี พยายามเท่าไร เหมือนพูดปุ๊บ คนฟังรู้แค่ตอนนั้น ผ่านวันก็เหมือนไม่เคยรับรู้อะไร....
โอเค ระบายมามากพอ
ต่อไป เราจะทำอะไร?