ระบายความในใจ

ผมจะพูดสั้นๆจากเรื่องที่มันยาวมาก ผมอายุสี่สิบมีเมียอายุสามสิบก็ไม่เด็กนะแต่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหมือนเด็กวัยรุ่นเพิ่งโต ตอนนี้ยังไม่คิดจะมีลูกเพราะเหนื่อยกับเมียมาตลอดสามปี หล่อนไม่สนใจอะไรที่ไม่จำเป็นต่อหล่อนเลย ไม่สนใจจำอะไรเลยที่ผ่านมาในชีวิตประจำวัน ไม่ดิ้นรนหาความก้าวหน้าเพื่อสนับสนุนครอบครัวนอกจากค่าแรงลูกจ้างรายวันของหล่อน เอาไปผ่อนรถอีโกคาร์ส่วนตัวเขาหมด คุยเรื่องการสร้างอนาคตก็บอก..ไม่รู้ ถามว่าคิดจะทำอะไรบ้าง..ไม่รู้.. ถามว่าอนาคตจะสร้างทรัพย์สินอะไร ตอบไม่รู้.. ทำสวน..ไม่เป็น ค้าขาย..ไม่เอา.. ถามอะไรไม่รู้ซักอย่างพอชวนพูดถึงการสร้างอนาคตจะนั่งเฉยหรือไม่ก็จิ้มมือถือไปเหมือนไม่สนใจ ทำให้ผมโมโห แต่ถึงโมโหหล่อนก็ไม่รู้ไม่ชี้ และเป็นแบบนี้มาตลอดเหมือนชีวิตฉันพอใจที่จะอยู่ไปวันๆมีข้าวกินมีรถขี่มีทีวีดูละครน้ำเน่า มีผัวไว้ขอเงินแต่จะไม่ดิ้นรนทำอะไรเพิ่มเลย สรุปคือพอใจที่จะอยู่มีชีวิตรอดไปวันๆซึ่งต่างกับตัวผมอย่างสิ้นเชิง ผมยังคิดว่าไม่น่าเห็นแก่นิสัยคิขุทำตัวกุ๊กกิ๊กตอนจีบเล้ย ขอรบกวนถามทีเถอะผมจะทำยังไงกับชีวิตแบบนี้ดี