โดย deknoi » 30 เม.ย. 2013 22:25
ผมรู้ดีว่าผมนิสัยเหมือนเด็ก ยังชอบสนุก ใช้เงินไปวัน ๆ กับการเล่นเกมส์เอาตุ๊กตา และชอบดูหนังเป็นชีวิตจิตใจ
ยอมรับว่าบ้าจริง ๆ เข้าดูหนังในโรงภาพยนตร์เรื่องเดียว ๆ 36 รอบ บางเรื่องก็ 24 รอบ 16 รอบก็มี
เรื่องที่ว่าเข้าไปดู 36 รอบก็คือเรื่อง รักแห่งสยาม ทำไมถึงดูได้หลายรอบขนาดนั้น
เพราะความรู้สึกลึก ๆ ข้างในของตัวละครชื่อมิว มันตรงกับผมมาก
คือ จะมีใครสักคนไหมที่เข้าใจความรู้สึก และตัวตนของเราที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ
แต่แม่ครับ แม่รู้หรือเปล่าว่าทำไมผมถึงเป็นเช่นนั้น
ความเหงาครับแม่ ผมเหมือนตัวคนเดียว รักใครชอบใครเขาก็ไม่รัก เขาก็รังเกียจ
พยายามทำตัวออกห่างจากคนอื่นเขา เพราะกลัวเขารังเกียจในตัวเรา
ผมมันคนรูปไม่หล่อ อ้วน ตัวดำ
ที่รู้สึกว่าคนอื่นเขารังเกียจเราก็ตรงที่ พอเราเดินไปใกล้ ๆ เขา เขาจะเอามือแตะแก้มเขาเอง
นั่นก็เพราะเขารับไม่ได้กับหน้าที่เป็นหลุมเป็นสิวของผม ผมเองก็ได้แต่เดินออกห่างจากเขามา ไม่กล้าไปคุยด้วย
แม้แต่แม่ของเราเองก็ยังแสดงอาการแบบนั้น จะไม่ให้น้อยใจได้อย่างไร กำลังใจมันลดน้อยลงไปจนแทบจะไม่มีเหลือแล้วครับแม่
ผมขอโทษที่รูปไม่หล่อดั่งที่แม่คิดหวังไว้
แม่ครับแม่รู้หรือเปล่า ตอนนี้ลูกแม่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเข้าใจ
ผมจึงต้องหาทางระบายความรู้สึกนั้นออกมาโดยการไปเล่นเกมส์ไปดูหนัง
ถ้าหากผมไม่ทำแบบนี้ผมคงจะน้อยใจตัวเองและยอมตายไปนานแล้ว
แม่ครับชาตินี้ลูกชายแม่คงจะหาลูกสะใภ้ให้แม่ไม่ได้แล้ว แม่คงอยากอุ้มหลาน
ยอมรับว่าเงินเก็บไม่มี ใช้ไปวัน ๆ เพื่อความสบายใจของตนเอง ไม่ได้ให้แม่ใช้ด้วยเลย ผมผิดไปแล้วครับแม่
แม่ครับ ผมไม่รู้ว่าจะอยู่กับแม่ได้นานสักแค่ไหน กำลังใจมันน้อยมากลงทุกทีแล้ว
ความเหงามันกินหัวใจจนจะหมดทั้งดวงแล้ว แม่ครับ ตอนนี้ผมเหงาเหลือเกิน เหงาจับใจ
ผมรู้ดีว่าผมนิสัยเหมือนเด็ก ยังชอบสนุก ใช้เงินไปวัน ๆ กับการเล่นเกมส์เอาตุ๊กตา และชอบดูหนังเป็นชีวิตจิตใจ
ยอมรับว่าบ้าจริง ๆ เข้าดูหนังในโรงภาพยนตร์เรื่องเดียว ๆ 36 รอบ บางเรื่องก็ 24 รอบ 16 รอบก็มี
เรื่องที่ว่าเข้าไปดู 36 รอบก็คือเรื่อง รักแห่งสยาม ทำไมถึงดูได้หลายรอบขนาดนั้น
เพราะความรู้สึกลึก ๆ ข้างในของตัวละครชื่อมิว มันตรงกับผมมาก
คือ จะมีใครสักคนไหมที่เข้าใจความรู้สึก และตัวตนของเราที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจ
แต่แม่ครับ แม่รู้หรือเปล่าว่าทำไมผมถึงเป็นเช่นนั้น
ความเหงาครับแม่ ผมเหมือนตัวคนเดียว รักใครชอบใครเขาก็ไม่รัก เขาก็รังเกียจ
พยายามทำตัวออกห่างจากคนอื่นเขา เพราะกลัวเขารังเกียจในตัวเรา
ผมมันคนรูปไม่หล่อ อ้วน ตัวดำ
ที่รู้สึกว่าคนอื่นเขารังเกียจเราก็ตรงที่ พอเราเดินไปใกล้ ๆ เขา เขาจะเอามือแตะแก้มเขาเอง
นั่นก็เพราะเขารับไม่ได้กับหน้าที่เป็นหลุมเป็นสิวของผม ผมเองก็ได้แต่เดินออกห่างจากเขามา ไม่กล้าไปคุยด้วย
แม้แต่แม่ของเราเองก็ยังแสดงอาการแบบนั้น จะไม่ให้น้อยใจได้อย่างไร กำลังใจมันลดน้อยลงไปจนแทบจะไม่มีเหลือแล้วครับแม่
ผมขอโทษที่รูปไม่หล่อดั่งที่แม่คิดหวังไว้
แม่ครับแม่รู้หรือเปล่า ตอนนี้ลูกแม่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเข้าใจ
ผมจึงต้องหาทางระบายความรู้สึกนั้นออกมาโดยการไปเล่นเกมส์ไปดูหนัง
ถ้าหากผมไม่ทำแบบนี้ผมคงจะน้อยใจตัวเองและยอมตายไปนานแล้ว
แม่ครับชาตินี้ลูกชายแม่คงจะหาลูกสะใภ้ให้แม่ไม่ได้แล้ว แม่คงอยากอุ้มหลาน
ยอมรับว่าเงินเก็บไม่มี ใช้ไปวัน ๆ เพื่อความสบายใจของตนเอง ไม่ได้ให้แม่ใช้ด้วยเลย ผมผิดไปแล้วครับแม่
แม่ครับ ผมไม่รู้ว่าจะอยู่กับแม่ได้นานสักแค่ไหน กำลังใจมันน้อยมากลงทุกทีแล้ว
ความเหงามันกินหัวใจจนจะหมดทั้งดวงแล้ว แม่ครับ ตอนนี้ผมเหงาเหลือเกิน เหงาจับใจ