โดย N9ad » 15 ต.ค. 2012 04:48
สวัสดีค่ะ เราแค่อยากจะหาที่ซักที่ระบายเท่านั้น
เราเป็นคนที่มีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ พ่อแม่อยู่ด้วยกัน การเงินไม่ขาดแคลน
อาจจะมีหนี้สินทางธุรกิจบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้การใช้ชีวิตขัดสนแต่อย่างใด
ที่เครียดคือเรื่องเรียนค่ะ เราอายุ 19 ค่ะ เรียนอยู่ถาปัตปีที่สอง เข้าตามที่พ่อแม่คาดหวัง
แต่ผลการเรียนไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง เลยเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองค่ะ
เครียดเรื่องงานจนบางครั้งก็อยากจะซิ่วออกมาให้พ้นๆไป แต่พ่อแม่ที่คาดหวังกับเราไว้สูง
แถมจะซิ่วกับอะไรแบบนี้มันก่อความเดือนร้อนให้ครอบครัว
ความจริงเกรดเราก็พอผ่านจบแบบดุ่มๆดอนๆได้นะ ทำใจไว้แล้วด้วย
แต่หลายๆทีก็กดดันจนอยากตายให้พ้นๆ คิดวิธีจะตายไว้หลายวิธีมาก
ในใจรู้ทั้งรู้ว่าปัญหาของเรามันกระจ้อยร่อยมาก แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพชตัวเอง
อยากตาย อยากตาย อยากตาย อยากตาย อยากตาย
แต่ตายไม่ได้ พ่อกับแม่คงจะเสียใจมากแน่ๆ พี่ชายอีก ที่สำคัญ ตายแล้วคนรอบข้างจะมองครอบครัวเรายังไง
เมื่อตอนเด็กๆเราเคยนั่งร้องไห้ เพราะเสียใจที่ชีวิตมนุษย์นั้นแสนสั้น ตายไปก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน
แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ไม่มีสิ่งที่อยากได้จากโลกใบนี้แล้ว อยากจะหนีมันไปให้พ้นๆ พอแล้วความฝัน อะไรที่เคยคิดว่าจะทำ อยู่ไปก็ทำอย่างที่อยากไม่ได้ งั้นก็ตายดีกว่า
อยากจะพอกับทุกอย่าง ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากพูดคุยกับใคร ไม่อยากมีแล้วครอบครัว ไม่อยากจะสนใจศาสนา ไม่อยากจะมีสำนึกผิดชอบชั่วดี ถ้ามันจะเป็นสิ่งที่ยื้อเราไว้จากการหนีทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้
เราไม่ได้มาขอคำแนะนำ เราไม่ได้อยากจะหาทางหนี เพราะหนีแล้วสุดท้ายก็ต้องมีคนรอบข้างผิดหวังจนกลับมาทำเราเจ็บปวดอีก
ไม่เป็นไร อย่างใดก็ดี คิดว่าความทรมานคงไม่สามารถทำให้เราตายได้ และเราก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตาย หรือถ้าเราตายไปจริงๆ.......นั่นสิ....คงไม่ใช่เพราะเราฆ่าตัวเองแน่นอน
ไม่ตายหรอก ไม่ตาย
อยากจะพัก แต่หยุดไม่ได้หรอก ถ้าหยุดเราก็จะเสียใจเหมือนกัน
เพราะฉะนั้น ทรมานต่อไป คงไม่ถึงตายหรอก ไม่ตาย
แต่ก็ อยากตาย
รู้ว่ายังตายไม่ได้ แต่ก็อยากตาย อยากตาย
อยากจะให้หยุดแล้ว อยากตาย แต่ตายไม่ได้
เรายังตายไม่ได้ แต่อยากตาย อยากจะจบมันแล้ว ทั้งหมดนั่นแหละ
พอเถอะ เราพิมพ์ทุกย่างที่มันผ่านเข้ามาในหัวลงไป เพราะตอนนี้ก็ตื้อจนคิดเรียบเรียงอะไรไม่ได้แล้ว
ยังไงก็ ขอบคุณ ยินดีที่ได้รู้จัก
สวัสดีค่ะ เราแค่อยากจะหาที่ซักที่ระบายเท่านั้น
เราเป็นคนที่มีครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ พ่อแม่อยู่ด้วยกัน การเงินไม่ขาดแคลน
อาจจะมีหนี้สินทางธุรกิจบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้การใช้ชีวิตขัดสนแต่อย่างใด
ที่เครียดคือเรื่องเรียนค่ะ เราอายุ 19 ค่ะ เรียนอยู่ถาปัตปีที่สอง เข้าตามที่พ่อแม่คาดหวัง
แต่ผลการเรียนไม่เป็นอย่างที่คาดหวัง เลยเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองค่ะ
เครียดเรื่องงานจนบางครั้งก็อยากจะซิ่วออกมาให้พ้นๆไป แต่พ่อแม่ที่คาดหวังกับเราไว้สูง
แถมจะซิ่วกับอะไรแบบนี้มันก่อความเดือนร้อนให้ครอบครัว
ความจริงเกรดเราก็พอผ่านจบแบบดุ่มๆดอนๆได้นะ ทำใจไว้แล้วด้วย
แต่หลายๆทีก็กดดันจนอยากตายให้พ้นๆ คิดวิธีจะตายไว้หลายวิธีมาก
ในใจรู้ทั้งรู้ว่าปัญหาของเรามันกระจ้อยร่อยมาก แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพชตัวเอง
อยากตาย อยากตาย อยากตาย อยากตาย อยากตาย
แต่ตายไม่ได้ พ่อกับแม่คงจะเสียใจมากแน่ๆ พี่ชายอีก ที่สำคัญ ตายแล้วคนรอบข้างจะมองครอบครัวเรายังไง
เมื่อตอนเด็กๆเราเคยนั่งร้องไห้ เพราะเสียใจที่ชีวิตมนุษย์นั้นแสนสั้น ตายไปก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน
แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ไม่มีสิ่งที่อยากได้จากโลกใบนี้แล้ว อยากจะหนีมันไปให้พ้นๆ พอแล้วความฝัน อะไรที่เคยคิดว่าจะทำ อยู่ไปก็ทำอย่างที่อยากไม่ได้ งั้นก็ตายดีกว่า
อยากจะพอกับทุกอย่าง ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากพูดคุยกับใคร ไม่อยากมีแล้วครอบครัว ไม่อยากจะสนใจศาสนา ไม่อยากจะมีสำนึกผิดชอบชั่วดี ถ้ามันจะเป็นสิ่งที่ยื้อเราไว้จากการหนีทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้
เราไม่ได้มาขอคำแนะนำ เราไม่ได้อยากจะหาทางหนี เพราะหนีแล้วสุดท้ายก็ต้องมีคนรอบข้างผิดหวังจนกลับมาทำเราเจ็บปวดอีก
ไม่เป็นไร อย่างใดก็ดี คิดว่าความทรมานคงไม่สามารถทำให้เราตายได้ และเราก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตาย หรือถ้าเราตายไปจริงๆ.......นั่นสิ....คงไม่ใช่เพราะเราฆ่าตัวเองแน่นอน
ไม่ตายหรอก ไม่ตาย
อยากจะพัก แต่หยุดไม่ได้หรอก ถ้าหยุดเราก็จะเสียใจเหมือนกัน
เพราะฉะนั้น ทรมานต่อไป คงไม่ถึงตายหรอก ไม่ตาย
แต่ก็ อยากตาย
รู้ว่ายังตายไม่ได้ แต่ก็อยากตาย อยากตาย
อยากจะให้หยุดแล้ว อยากตาย แต่ตายไม่ได้
เรายังตายไม่ได้ แต่อยากตาย อยากจะจบมันแล้ว ทั้งหมดนั่นแหละ
พอเถอะ เราพิมพ์ทุกย่างที่มันผ่านเข้ามาในหัวลงไป เพราะตอนนี้ก็ตื้อจนคิดเรียบเรียงอะไรไม่ได้แล้ว
ยังไงก็ ขอบคุณ ยินดีที่ได้รู้จัก