โดย คนเศร้า2018 » 01 ธ.ค. 2018 11:47
รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาอาภัพมาก ในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว ฐานะทางบ้าน รูปร่างหน้าตา เกิดมาหน้าตาขี้เหร่ เตี้ย ดำ ไม่มีความสวยหรือน่ามองเลย มีความรัก ก็อกหักทุกครั้ง คิดว่าใช่ ก็ไม่ใช่ จะกินจะอยู่ก็ลำบาก มีพี่น้องหลายคน คิดว่าจะช่วยเหลือกันได้ก็ไม่มี ต่างคนต่างลำบาก มีพ่อแม่ แต่เขาก็ลำบาก พอเราโตมาทำงานก็ได้งานที่พอคิดว่าจะดี เราตั้งใจทำงานช่วยเหลือทุกอย่างแต่ก็ไม่เข้าตาระดับคนใหญ่โต เพราะหน้าตาเราขี้เหร่ ไม่น่ามอง เขาก็ไม่เคยเห็นความสำคัญของเรา มีสามี ได้แต่งงาน คิดว่าเขาคงจะรักเราจริง รับได้กับรูปร่างหน้าตาเราได้ อยู่ๆกันไปร่วม10 ปี เขาก็เลิกรา ปันใจให้คนอื่น ทิ้งให้เราต้องรับผิดชอบลูก 2 คน เราก็หวังจะพึ่งที่บ้านครอบครัวตัวเอง แต่ก็หวังไม่ได้
พ่อก็ไม่ได้รักเรา กลับรักแต่พี่ๆ เรารักและส่งเสียให้เขาตลอด พอเวลาเขามีเขากลับลืมเรา ตอนนี้ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครเลยสักคน บางทีท้อจนอยากจะตาย แต่ทำไม่ได้ มีลูกอีก 2 คน กำลังโต ไม่มีใครให้ความอบอุ่นเขา ทุกวันนี้ต้องอาศัยบ้านญาติอยู่ ไม่รู้ว่าวันไหนเขาจะไล่เราเหมือนกัน
ความทุกข์ที่มันอยู่ในใจ ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง พ่อแม่ พี่น้องเพื่อนเขาก็รับรุ้แค่ภายนอกที่เราเป็น เราทำเป็นคนเฉยๆ ร่าเริง เพื่อกลบความทุกข์ในใจที่มี รอวันที่ลูกๆ ช่วยเหลือตัวเองได้ เราคงจะมีความสุขมากกว่านี้
น้อยใจในวาสนาจริงๆ ทำดีแล้วไม่เคยได้ดีเลยสักครั้ง
รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาอาภัพมาก ในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว ฐานะทางบ้าน รูปร่างหน้าตา เกิดมาหน้าตาขี้เหร่ เตี้ย ดำ ไม่มีความสวยหรือน่ามองเลย มีความรัก ก็อกหักทุกครั้ง คิดว่าใช่ ก็ไม่ใช่ จะกินจะอยู่ก็ลำบาก มีพี่น้องหลายคน คิดว่าจะช่วยเหลือกันได้ก็ไม่มี ต่างคนต่างลำบาก มีพ่อแม่ แต่เขาก็ลำบาก พอเราโตมาทำงานก็ได้งานที่พอคิดว่าจะดี เราตั้งใจทำงานช่วยเหลือทุกอย่างแต่ก็ไม่เข้าตาระดับคนใหญ่โต เพราะหน้าตาเราขี้เหร่ ไม่น่ามอง เขาก็ไม่เคยเห็นความสำคัญของเรา มีสามี ได้แต่งงาน คิดว่าเขาคงจะรักเราจริง รับได้กับรูปร่างหน้าตาเราได้ อยู่ๆกันไปร่วม10 ปี เขาก็เลิกรา ปันใจให้คนอื่น ทิ้งให้เราต้องรับผิดชอบลูก 2 คน เราก็หวังจะพึ่งที่บ้านครอบครัวตัวเอง แต่ก็หวังไม่ได้
พ่อก็ไม่ได้รักเรา กลับรักแต่พี่ๆ เรารักและส่งเสียให้เขาตลอด พอเวลาเขามีเขากลับลืมเรา ตอนนี้ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครเลยสักคน บางทีท้อจนอยากจะตาย แต่ทำไม่ได้ มีลูกอีก 2 คน กำลังโต ไม่มีใครให้ความอบอุ่นเขา ทุกวันนี้ต้องอาศัยบ้านญาติอยู่ ไม่รู้ว่าวันไหนเขาจะไล่เราเหมือนกัน
ความทุกข์ที่มันอยู่ในใจ ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง พ่อแม่ พี่น้องเพื่อนเขาก็รับรุ้แค่ภายนอกที่เราเป็น เราทำเป็นคนเฉยๆ ร่าเริง เพื่อกลบความทุกข์ในใจที่มี รอวันที่ลูกๆ ช่วยเหลือตัวเองได้ เราคงจะมีความสุขมากกว่านี้
น้อยใจในวาสนาจริงๆ ทำดีแล้วไม่เคยได้ดีเลยสักครั้ง