ระบายความในใจ

ผมมักจะถามตัวเองว่าทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้จะว่าผมทำตัวเองก็ใช่แต่มีใครบ้างละที่ไม่อยากมีความสุข บางสิ่งบางอย่างมันวนเวียนอยู่ในหัวผม มันมีแต่ความโกรธเกลียด มีแต่คำถามในหัวทำไม ทำไม ตัวเราต้องมาเจอชีวิตแบบนี้ ไม่เคยมีความรู้สึกที่ภูมิใจในตัวพ่อ ไม่เคยคิดปรึกษาอะไรกับพ่อแม่ เพราะจะด่าว่า ไปซะทุกที ไม่เคยรับฟังเรา ฟังก็ฟังๆไปแบบนั้น ในสายตาพวกเขาผมคือตัวปัญหา ผมไม่เคยทำอะไรให้เขาภูมิใจเลยซักอย่างแม้แต่เรื่องเดียว ทั้งๆที่ผมเองก็พยายามอยากจะทำอะไรเพื่อเขา แต่คนอย่างผมไม่เคยทำอะไรได้ดีสักอย่าง คนรอบข้างด่าว่าแต่ผมอย่างนู้นอย่างนี้ ผมเคยไปทำอะไรให้เขา ไม่เคยไปยุ่งกับเขา แต่พอเวลาที่มาบอกกับพ่อกับแม่ว่าผมอย่างนู้นอย่างนี้ เขาหาว่าผมบ้า พ่อแม่ก็เชื่อจะส่งผมไปหาจิตแพทย์ หาว่าผมติดยาจะให้ผมไปตรวจ ผมไม่เป็นอย่างที่เขาว่ามาเลย แต่ทำไมเขาถึงคิดกับผมอย่างนั้น บ่อยครั้งที่ผมอยากจะแก้แค้นคนพวกนั้นที่ทำให้ชีวิตผมค้องเปลี่ยนไปอยู่บ่อยครั้ง ผมเริ่มเก็บตัวไม่พูดไม่อยากคุยกับใคร กลายเป็นผมสร้างปัญหาอีก หาว่าผมอย่างนู้นอย่างนี้บ้างละ ผมเบื่อการมีชีวิตที่ต้องทรมาณใจอยู่อย่างนี้ ทุกวันเลยคิดว่าตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เท่าที่เราพอจะทำได้ ผมมีเพื่อนมากมายแต่ก็ไม่มีใครจริงใจ พอจะรับฟังปัญหาผม ผมอยู่จมอยู่กับความมืดมิดมานาน หมดกำลังใจ ฝืนยืนขึ้นมากี่ครั้งก็ล้มทุกทีถูกคนซ้ำเติมตลอด ผมไปทำอะไรเขาทำไมถึงต้องมาทำกับผมแบบนี้ อยากหาทางออกของชีวิต คิดไว้อยู่2ทางตายๆไปซะพวกจะได้มีความสุข กับอีกทางเผชิญหน้ากับมีนแล้วก้มหน้ายอมชะตากรรมที่เกิดมา ผมไม่แคร์คนทั้งโลก ผมไม่แคร์ใคร ผมมีแค่ พ่อกับแม่ ไม่รู้ทำไม แค่อยากให้เขาเข้าใจผมบ้างเท่านั้นเอง