โดย กานต์ » 27 ม.ค. 2017 18:26
เราเป็นเด็กม.6คนหนึ่งที่จนป่านนี้แล้วยังไม่มีที่เรียนสักที่ ตัวเรายังไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะคิดว่าคงมีสักที่ที่เป็นของเรา แต่พ่อเราไม่เข้าใจ คณะที่เราอยากเข้าพ่อไม่เคยสนับสนุนเลย ทั้งๆที่พ่อเคยบอกเอาไว้ว่า อยากเรียนอะไรที่ไหนก็ตามใจ เราอยากเข้าคณะมัณฑนศิลป์ พ่อบอกว่าอนาคตไม่แน่นอน อยากเข้าการโรงแรมพ่อก็บอกว่าเขาเอาแต่คนสวยๆเก่งๆ พออายุ40เขาก็ไม่รับเข้าทำงาน อยากเข้าการสื่อสารและดิจิตอลพ่อก็บอกว่าเราไม่พร้อมเรื่องความรู้และประสบการณ์ เราเคยถามพ่อว่าอยากให้เราเป็นอะไรเรียนที่ไหน พ่อบอกตลอดว่าแล้วแต่เราตามใจเลย แต่พ่อเอาแต่บอกให้เราเป็นครู และอยากให้เรียนภาษาอังกฤษ เราเรียนเอกภาษาอังกฤษไม่ไหว เลยเลือกเป็นครูไทยเพราะถนัดกว่า แต่ส่วนตัวไม่อยากเป็นครู ที่พ่ออยากให้เรารับราชการเป็นครูเพราะสวัสดิการพร้อม
เรื่องที่มันหนักหนาขึ้นมา ในวันที่เราถามพ่อว่า มีจ่ายค่าเทอมประมาณเท่าไหร่ เพราะเราชอบอยู่คณะหนึ่งแต่ค่าเทอม 40,000 บาท เพื่อนเราบอกว่าแพง เราไม่รู้หรอกว่าค่าเทอมประมาณนี้ทางบ้านจะไหวไหม เพราะฐานะไม่ได้รวยอะไรมีหนี้สินต้องจ่ายทุกเดือน เราเลยถามพ่อ ว่าพอจะมีจ่ายค่าเทอมที่ไม่หนักหนาต่อฐานะไหม ยกตัวอย่างประกอบว่าถ้าค่าเทอม40,000 ไหวไหม แพงไปไหม แล้วก็ถามว่าพอจ่ายไหวในจำนวนเท่าไหร่ พ่อเราเอาแต่เถียงและกวนประสาท ประมาณว่า คณะอะไร? สี่หมื่นเหรอ คณะอะไรสี่หมื่น ห่วงทำไมค่าเทอม หาที่เรียนได้รึยัง เพื่อนได้คณะอะไร เครียดใช่ไหมล่ะเพื่อนมีที่เรียนหมดแล้ว ถามออกทะเลไปมาก ทั้งที่คำตอบน่าจะชัดเจน เช่น พ่อมีงบค่าเทอมให้ลูก20,000 อะไรประมาณนี้ นั่นคือคำตอบที่เราอยากได้ เพราะเล็งไว้อีกคณะนึงค่าเทอมประมาณ 9,000+ ไม่ถึงหมื่น พ่อพยายามกวนจนเราหมดความอดทนมากๆ จนพูดออกไปว่า ถ้าค่าเทอมมันสองแสนขึ้นมา จะมีปัญญาจ่ายไหม? ซึ่งที่ผ่านมา เราพยายามหลีกเลี่ยงคำว่า มีปัญญาจ่าย มาโดยตลอด เพราะมันรุนแรงอ่ะ พ่อเราเงียบไปเลย สักพักพูดเหมือนตัดรำคาญว่ามีอะไรไปคุยกับแม่แล้วกัน ไม่มีใครคุยกับพ่อรู้เรื่อง อันนี้เราร้องให้เลย เราคิดในใจว่าพ่อต่างหากล่ะที่ไม่พยายามเข้าใจคนอื่นเลย เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากพูดอะไรก็พูด แล้วชอบถามย้ำๆจี้ๆ พ่อเคยบอกว่าถามอะไรก็ตอบให้ตรงคำถาม แต่พ่อไม่ตอบคำถามเรา เอาแต่ถามกลับตลอด เหมือนพ่อจะสนุกที่ได้ปั่นหัวคนอื่นเล่น ซึ่งแม่เราก็เคยพูดเรื่องนี้ ว่าพ่อห้ามแต่ก็ทำเอง สิ่งที่คนอื่นทำจะผิดเสมอแต่ถ้าพ่อทำคือถูก
อีกเรื่องซึ่งผ่านไปได้ไม่นานเท่าไหร่ พ่ออยากให้เราเข้าม.อ. (เราคนใต้ค่ะ มอ.ใกล้บ้านที่สุด) เราเลี่ยงการสมัครทุนเรียนดี เพราะถ้าติดกลัวพ่อจะไม่ให้สมัครที่อื่น พ่อโมโหมากค่ะ มีอีกการสมัครครั้งนึงเขาเรียกว่ารับตรง14จังหวัดของม.อ. เราติดไปสอบที่มช. เลยไม่ได้สมัคร ปรากฎว่าสอบมช.ไม่ผ่าน พ่อก็บอกว่าไม่เป็นไร เราพึ่งมารู้ว่าพ่อพูดกับแม่ว่า เราน่ะทำเก่งไปสมัครมช. คิดว่าเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ เหมือนดูถูกเรามากๆ เสียใจมากค่ะ ตอนที่คุยกันตอนนั้นปลอบเราซะดิบดี
อีกหลายๆเรื่องๆเลยที่เรากับพ่อคุยกันไม่ได้ แต่เรารักพ่อเหมือนเดิมค่ะ เพราะเรื่องดีๆมีอีกมาก เรายอมรับค่ะว่าน้อยใจและโกรธกับคำพูดของท่านหลายๆครั้ง ถึงขนาดขอพรตอนสวดมนต์ก่อนนอนว่าขอให้พ่อของเราพูดจาถนอมน้ำใจผู้อื่น เพราะแต่ล่ะคำของท่านนั้นเหมือนมีดคมๆเล่มหนึ่งเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณพื้นที่ระบายดีๆนะคะ ช่วยซับน้ำตาที่ไหลมากว่าสองชั่วโมงได้อย่างดีเลยค่ะ
รักพ่อกับแม่เสมอ และจะรักให้มากขึ้นตลอดไป
เราเป็นเด็กม.6คนหนึ่งที่จนป่านนี้แล้วยังไม่มีที่เรียนสักที่ ตัวเรายังไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะคิดว่าคงมีสักที่ที่เป็นของเรา แต่พ่อเราไม่เข้าใจ คณะที่เราอยากเข้าพ่อไม่เคยสนับสนุนเลย ทั้งๆที่พ่อเคยบอกเอาไว้ว่า อยากเรียนอะไรที่ไหนก็ตามใจ เราอยากเข้าคณะมัณฑนศิลป์ พ่อบอกว่าอนาคตไม่แน่นอน อยากเข้าการโรงแรมพ่อก็บอกว่าเขาเอาแต่คนสวยๆเก่งๆ พออายุ40เขาก็ไม่รับเข้าทำงาน อยากเข้าการสื่อสารและดิจิตอลพ่อก็บอกว่าเราไม่พร้อมเรื่องความรู้และประสบการณ์ เราเคยถามพ่อว่าอยากให้เราเป็นอะไรเรียนที่ไหน พ่อบอกตลอดว่าแล้วแต่เราตามใจเลย แต่พ่อเอาแต่บอกให้เราเป็นครู และอยากให้เรียนภาษาอังกฤษ เราเรียนเอกภาษาอังกฤษไม่ไหว เลยเลือกเป็นครูไทยเพราะถนัดกว่า แต่ส่วนตัวไม่อยากเป็นครู ที่พ่ออยากให้เรารับราชการเป็นครูเพราะสวัสดิการพร้อม
เรื่องที่มันหนักหนาขึ้นมา ในวันที่เราถามพ่อว่า มีจ่ายค่าเทอมประมาณเท่าไหร่ เพราะเราชอบอยู่คณะหนึ่งแต่ค่าเทอม 40,000 บาท เพื่อนเราบอกว่าแพง เราไม่รู้หรอกว่าค่าเทอมประมาณนี้ทางบ้านจะไหวไหม เพราะฐานะไม่ได้รวยอะไรมีหนี้สินต้องจ่ายทุกเดือน เราเลยถามพ่อ ว่าพอจะมีจ่ายค่าเทอมที่ไม่หนักหนาต่อฐานะไหม ยกตัวอย่างประกอบว่าถ้าค่าเทอม40,000 ไหวไหม แพงไปไหม แล้วก็ถามว่าพอจ่ายไหวในจำนวนเท่าไหร่ พ่อเราเอาแต่เถียงและกวนประสาท ประมาณว่า คณะอะไร? สี่หมื่นเหรอ คณะอะไรสี่หมื่น ห่วงทำไมค่าเทอม หาที่เรียนได้รึยัง เพื่อนได้คณะอะไร เครียดใช่ไหมล่ะเพื่อนมีที่เรียนหมดแล้ว ถามออกทะเลไปมาก ทั้งที่คำตอบน่าจะชัดเจน เช่น พ่อมีงบค่าเทอมให้ลูก20,000 อะไรประมาณนี้ นั่นคือคำตอบที่เราอยากได้ เพราะเล็งไว้อีกคณะนึงค่าเทอมประมาณ 9,000+ ไม่ถึงหมื่น พ่อพยายามกวนจนเราหมดความอดทนมากๆ จนพูดออกไปว่า ถ้าค่าเทอมมันสองแสนขึ้นมา จะมีปัญญาจ่ายไหม? ซึ่งที่ผ่านมา เราพยายามหลีกเลี่ยงคำว่า มีปัญญาจ่าย มาโดยตลอด เพราะมันรุนแรงอ่ะ พ่อเราเงียบไปเลย สักพักพูดเหมือนตัดรำคาญว่ามีอะไรไปคุยกับแม่แล้วกัน ไม่มีใครคุยกับพ่อรู้เรื่อง อันนี้เราร้องให้เลย เราคิดในใจว่าพ่อต่างหากล่ะที่ไม่พยายามเข้าใจคนอื่นเลย เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากพูดอะไรก็พูด แล้วชอบถามย้ำๆจี้ๆ พ่อเคยบอกว่าถามอะไรก็ตอบให้ตรงคำถาม แต่พ่อไม่ตอบคำถามเรา เอาแต่ถามกลับตลอด เหมือนพ่อจะสนุกที่ได้ปั่นหัวคนอื่นเล่น ซึ่งแม่เราก็เคยพูดเรื่องนี้ ว่าพ่อห้ามแต่ก็ทำเอง สิ่งที่คนอื่นทำจะผิดเสมอแต่ถ้าพ่อทำคือถูก
อีกเรื่องซึ่งผ่านไปได้ไม่นานเท่าไหร่ พ่ออยากให้เราเข้าม.อ. (เราคนใต้ค่ะ มอ.ใกล้บ้านที่สุด) เราเลี่ยงการสมัครทุนเรียนดี เพราะถ้าติดกลัวพ่อจะไม่ให้สมัครที่อื่น พ่อโมโหมากค่ะ มีอีกการสมัครครั้งนึงเขาเรียกว่ารับตรง14จังหวัดของม.อ. เราติดไปสอบที่มช. เลยไม่ได้สมัคร ปรากฎว่าสอบมช.ไม่ผ่าน พ่อก็บอกว่าไม่เป็นไร เราพึ่งมารู้ว่าพ่อพูดกับแม่ว่า เราน่ะทำเก่งไปสมัครมช. คิดว่าเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ เหมือนดูถูกเรามากๆ เสียใจมากค่ะ ตอนที่คุยกันตอนนั้นปลอบเราซะดิบดี
อีกหลายๆเรื่องๆเลยที่เรากับพ่อคุยกันไม่ได้ แต่เรารักพ่อเหมือนเดิมค่ะ เพราะเรื่องดีๆมีอีกมาก เรายอมรับค่ะว่าน้อยใจและโกรธกับคำพูดของท่านหลายๆครั้ง ถึงขนาดขอพรตอนสวดมนต์ก่อนนอนว่าขอให้พ่อของเราพูดจาถนอมน้ำใจผู้อื่น เพราะแต่ล่ะคำของท่านนั้นเหมือนมีดคมๆเล่มหนึ่งเลยล่ะค่ะ
ขอบคุณพื้นที่ระบายดีๆนะคะ ช่วยซับน้ำตาที่ไหลมากว่าสองชั่วโมงได้อย่างดีเลยค่ะ
รักพ่อกับแม่เสมอ และจะรักให้มากขึ้นตลอดไป