ตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ก็อายุ 18 แล้ว มีปัญหาหลายอย่างมากมายที่เครียด ที่อยากได้คำปรึกษา อยากระบาย อยากได้กำลังใจ อยากได้คนที่ฟังเรา เริ่มเลยน่ะครับ
1. อย่างแรกเลยตอนนี้ม.6แล้ว ใกล้กำลังย่างเข้าสู่มหาลัยแล้ว โคตรจะกังวลกับคณะที่ตัวเองเลือกว่าจะไปรอดไหม กลัวทำไมได้ กลัวตัดสินใจผิด กลัวเราไม่ไหวที่จะสู้ ควรทำไงดีครับ
2. เมื่อ 7 ปีก่อน ผมเคยป่วยเป็นมะเร็งสมอง รักษาเต็มที่อยู่ประมาณ 1ปีกับ 4เดือน ผ่าหัว 6 ครัง ฉายแสง คีโม จนไม่มีเชื้อเหลือแล้ว มีอาการแทรกซ้อนอยู่ก็คือ ตามองเห็นเป็น 2 ภาพ (ปัจจุบันยังรักษาไม่หาย ) ใส่สายระบายน้ำจากหัวลงท้อง ( ใส่ตลอดชีวิต) มีอาการหลงๆลืมๆบ้าง ตากลอกลงข้างล่างไม่ได้ ปัญหานี้ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันบ้าง รวมถึงส่งผลไปยังข้อ1 ด้วยครับ ผมทรมานมา 7 ปีเต็มกับโรคแทรกซ้อนนี้ครับ
3. โรคที่ผมเป็นนี้ มันเปลี่ยนหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตผม เรื่องดีมันก็ดีเหลือเกิน แต่สิ่งที่ผมกังวลมันทำให้เพื่อนๆหลายคนเหมือนยะไม่ค่อยเข้าใจในตัวผมสักเท่าไหร่ เพราะผมเป็นแบบนี้(รึป่าว) จึงทำให้เรียนไม่ค่อยรุเรื่อง มีปันหาก็ปรึกษาใครไม่ค่อยได้ หันไปทางไหนก็ตันไปหมด กังวลนัานกังวลนี่ กลัวเขารำคาญบ้าง คิดว่าเขารังเกียจเราป้าว อยากได้กำลังใจ อยากได้คนที่รับฟังบ้าง
ปล.นี่คือปันหาหลักๆที่ผมกล่าวมา แค่อยากให้คนเหล่านั้นรู้ว่า เราก็อยากมีเพื่อนที่เข้าใจเราจริงๆน่ะ และรับในแบบที่เราเป็นได้จริงๆ
ตั้งแต่อดีตจนถึงตอนนี้ก็อายุ 18 แล้ว มีปัญหาหลายอย่างมากมายที่เครียด ที่อยากได้คำปรึกษา อยากระบาย อยากได้กำลังใจ อยากได้คนที่ฟังเรา เริ่มเลยน่ะครับ
1. อย่างแรกเลยตอนนี้ม.6แล้ว ใกล้กำลังย่างเข้าสู่มหาลัยแล้ว โคตรจะกังวลกับคณะที่ตัวเองเลือกว่าจะไปรอดไหม กลัวทำไมได้ กลัวตัดสินใจผิด กลัวเราไม่ไหวที่จะสู้ ควรทำไงดีครับ
2. เมื่อ 7 ปีก่อน ผมเคยป่วยเป็นมะเร็งสมอง รักษาเต็มที่อยู่ประมาณ 1ปีกับ 4เดือน ผ่าหัว 6 ครัง ฉายแสง คีโม จนไม่มีเชื้อเหลือแล้ว มีอาการแทรกซ้อนอยู่ก็คือ ตามองเห็นเป็น 2 ภาพ (ปัจจุบันยังรักษาไม่หาย ) ใส่สายระบายน้ำจากหัวลงท้อง ( ใส่ตลอดชีวิต) มีอาการหลงๆลืมๆบ้าง ตากลอกลงข้างล่างไม่ได้ ปัญหานี้ส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันบ้าง รวมถึงส่งผลไปยังข้อ1 ด้วยครับ ผมทรมานมา 7 ปีเต็มกับโรคแทรกซ้อนนี้ครับ
3. โรคที่ผมเป็นนี้ มันเปลี่ยนหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตผม เรื่องดีมันก็ดีเหลือเกิน แต่สิ่งที่ผมกังวลมันทำให้เพื่อนๆหลายคนเหมือนยะไม่ค่อยเข้าใจในตัวผมสักเท่าไหร่ เพราะผมเป็นแบบนี้(รึป่าว) จึงทำให้เรียนไม่ค่อยรุเรื่อง มีปันหาก็ปรึกษาใครไม่ค่อยได้ หันไปทางไหนก็ตันไปหมด กังวลนัานกังวลนี่ กลัวเขารำคาญบ้าง คิดว่าเขารังเกียจเราป้าว อยากได้กำลังใจ อยากได้คนที่รับฟังบ้าง
ปล.นี่คือปันหาหลักๆที่ผมกล่าวมา แค่อยากให้คนเหล่านั้นรู้ว่า เราก็อยากมีเพื่อนที่เข้าใจเราจริงๆน่ะ และรับในแบบที่เราเป็นได้จริงๆ :cry: