ระบายความในใจ

บ้านผมมีแม่แมว กับลูกแมวที่เพิ่งลืมตาวันนี้สองตัว อีกสองตัวยังไม่ลืมตา ผมมีลูกสาวคนเดียว อยู่ม.๑แล้ว พันยาผมขี้วีน หลายครั้งผมก็รู้สึกท้อแท้ อยากไปให้พ้นๆจากบ้านนี้เหมือนกัน อยากมีที่พักเป็นห้องเล็กๆไว้นอนหลังเลิกงาน แต่ก็ยังหางานเสริมไม่ได้ซักที ผมหางานพาร์ทไทม์ไว้ทำหลังเลิกงาน คิดว่าการแยกกันอยู่สักพักคงทำให้อะไรๆดีขึ้น

บ้านหรือบ้านกันแน่??
เราคิดว่าก็คงจะมีคนที่รู้สึกแบบเราเหมือนกัน
-- - -- - --
บ้าน(house)ที่เราอยู่ แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนบ้าน(home)
บ้านที่มีเรา สามี แม่แมวและลูกแมวน้อยอีสองตัว ดูอบอุ่นดีเนอะ แต่ทำไมมันถึงรู้สึกว่าอยู่โดเดี่ยว (เหมือนอยู่คนเดียว) เรากับสามีก็รักกันดี หรือเราไม่ได้รักเขา เขาชอบทำอาหารให้เรากินบ่อยๆ รวมถึงงานบ้านด้วย! เรารู้สึกเหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว เอาตรงๆก็คือเหงานะ แต่มันไม่ใช่เหงาที่ไม่มีเพื่อนหรือเหงาที่เขาไม่มีเวลาให้ แต่มันเหงาเหมือนเราไม่มีใคร (เราเป็นคนที่มองโลกในแง่ความเป็นจริงหรือร้ายก็ว่าได้) ในหัวเราคอยเตือนว่าเราเหงาอยู่ตลอดเวลา ต้องการความรัก ต้องการคนรัก ต้องการเพื่อน หรือใครก็ได้ที่เข้าใจ เคยคิดฆ่าตัวตายไว้ร่วงหน้า รอเวลาที่พร้อมจะตาย เราไม่มีค่าที่จะอยู่ต่อไป ความคิดของเราเองมันค่อยๆกินเราทีละนิดๆ เรามาอยู่ที่นี่เกือบปีละ (อาจเป็นเพราะเราปรับตัวยากรึป่าว) คิดนะ คิดว่าทำไมเราไม่ปรับตัวเองบ้าง งงอยู่ไง ไม่รู้จะทำไงดี บ้านที่ไม่ใช่บ้านอ่ะ ประมาณว่าfeel like home วันนึงเราคิดได้ว่าเราจะเลิกกับสามีดีไหม เราอาจจะไม่ได้รักเขา เพียงแต่ว่าเราแค่อยากได้เขา เราสงสารเขา เราไม่รู้ตัวเองจริงๆ (เราอาจจะไม่ได้รักเขาจริงๆตั้งแต่แรกก็ได้นะ ที่เราตัดสินใจมาใช้ชีวิตอยู่กับเขาเพราะเรายังเด็กรึป่าว+แรงกดดัน ทำให้เราทำร้ายคนที่รักเราซะงั้น) ที่โพสต์มาเนียะคือเหงา เหงาที่บางคนอาจไม่เข้าใจ