ระบายความในใจ

ไม่รู้ว่าจะเริ่มไงดี เราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ แต่คดีหน่อยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าโชคดีได้มั้ย เพราะถึงว่ามีน้าแต่ก็ไม่ใช่น้าที่เรารู้จักดีมักคุ้น ลองอยู่กับเค้ามาได้เดือนนึงขอบอกเลยว่าเหงา น้าเราทำงานหนัก สามีเค้าก็ทำงานหนักไม่มีคนมาสนใจเรา แต่แล้วก็เหมือนโชคเข้าข้าง น้าเราจะกลับประเทศไปรับเด็กผสมเทียมมาอยู่ด้วย เราเลยจำเป็นต้องไปอยู่กับครอบครัวนึงที่เป็นญาติกับสามีเค้า ยอมรับเลยว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน บ้านเค้ามีเด็ก3 คนที่เราคุยกัน เล่นด้วยกัน ทุกเย็นเค้าจะมีอาหารไม่ซ้ำกันทุกมื้อ ไม่เหมือนอยู่กับน้าที่ต้องคอยกินอาหารเหลือ ออกไปข้างนอกถึงแม้ไม่บ่อยเท่าเมืองไทยแต่ก็ได้ออกไปที่ใหม่ๆ ไม่ใช่เหมือนอยู่บ้านน้า เรายอมรับว่าเรารู้สึกเหมือนอยู่ในคุกที่มีคนในครอบครัวที่เราไม่รู้สึกแบบนั้นด้วยเป็นผู้คุม แต่แล้วความสุขพวกนั้นก็ต้องหยุดแล้ว เพราะเราต้้องย้ายกลับตอนน้าเรากลับมา เราเคลียดมาก นอนไม่หลับเลย รู้ดีว่าทำอะไรไม่ได้ อยากระบายมาก แม่ก็ไม่อยู่ที่นี่ให้ระบาย เพื่อนใหม่ก็ยังไม่สนิทขนาดระบายอะไรแบบนั้นด้วยได้ ยังไงก็มาระบายให้ทุกคนอ่านแล้วกัน

ก็คงต้องปรับตัวกันไปนะ
มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังได้จ้า~

ขอให้เจอกับชีวิตที่ดีๆยิ่งขึ้นครับ