ระบายความในใจ

สวัสดีค่ะ ดิฉันอายุ19ปี วันนี้แหละค่ะ (5/4/57)ตอนนี้ดิฉันทำงานช่วยป้าและเรียนยุกับป้า ที่กระบี่ ฉันอยู่กับป้าได้ประมาณ1ปีแล้ว 1ปีนี้ มีวันครบรอบวันเกิด2ครั้ง แต่ไม่มีคนที่นี่สนใจฉันเลย ไม่บอกHBDฉันไม่มีเค้กหรือของขวัญ ฉันเข้าใจว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวเขาแต่ทำไมเขาถึงพูดกับคนอื่นๆว่าเลี้ยงฉันเหมือนลูกสาวแท้ๆ โลกนี้มีอารัยหลายๆอย่างที่ไม่ยุติธรรมกับฉันเลย ฉันจะเล่าเรื่องราวฉันตั้งแต่จำความได้ให้ฟัง ฉันเป็นเด็กที่ไม่เหมือนเด็กคนอื่นนัก เพราะฉันมีครอบครัวที่ไม่อบอุ่น ฉันไม่เคยเจอหน้าพ่อฉันเลยตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ17 และในทะเบียนบ้านชื่อบิดาของฉันก้อขึ้นว่า ไม่ปรากฏบิดา แต่ยังดีที่ฉันยังมีแม่ แม่ฉันมีขาที่ค่อนข้างไม่ดีอาจจะเรียกว่าขาเป๋ก้อได้ แต่ท่านพยายามให้ความอบอุ่นกับฉันตลอด อละพยายามไม่ให้ฉันมีจุดด้อยในเรื่องพ่อ ครอบครัวของฉันมีฐานะค่อนข้างยากจนไม่มีที่นา(สมัยก่อน) แม่และป้าลุงน้าต้องออกไปทำงานตั่งแต่พวกท่านยังเด็ก ฉันจึงต้องยุกับยายและพี่น้อง(ลูกของป้า2คน) บ้านที่ฉันยุเปนชื่อป้า ป้าได้สามีชาวต่างชาติเลยมีฐานะดีขึ้น พี่สาวลูกของป้าที่ฉันสนิทด้วยเขาต้องย้ายไปเรียนกทม ฉันเสียใจมาก รุ้สึกเหงา ตอนนั้นฉันอายุ 13 ได้ หลังจากนั้นฉันก้อเริ่มติดเพื่อนมากขึ้น เพราะยุบ้านก้อไม่รุ้จะอยู่กับคัย ยายก้อติดการพนันไม่ค่อยยุบ้าน พอขึ้นม3 ฮอร์โมนในตัวฉันเริ่มพุ่งขึ้น อยากรุ้อยากเห็นอยากเจอโลกภายนอกมากขึ้น 1เดือนฉันมีแฟนหนุ่มถึง4คน โดยไม่บอกเลิกคัย ฉันพยายามตีตัวห่างจากเขาเอง ส่วนคนที่4นั้นฉันรุ้สึกว่าได้เรียนรุ้อารัยหลายๆอย่างจากเขา เราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย เพื่อนๆมักมองว่าฉันมีรัยกับเขาแล้วแต่ฉันขอบอกเลยว่า ฉันยังซิงยุจนถึงวันนี้ ครอบครัวฉันได้เหนเพื่อนๆพูดอย่างนั่นก้อรุ้สึกไม่สบายใจจึงส่งให้ฉันไปยุกับแม่และสามีใหม่ของแม่รวมถึงน้องคนละพ่อด้วย

พอฉันมายุกับแม่ฉันรุ้สึกมีความสุขมากขึ้น ฉันรักแม่มาก รักกว่าตัวเองด้วยซ้ำ พ่อเลี้ยงคนนี้ฉันรุ้จักมา10ปีแล้ว อต่เราไม่สนิทและไม่ค่อยคุยกัน แต่ฉันก้อคิดว่าท่านเปนคนดีนะ บ้านเราเลี้ยงหมาตัวเล็กหนึ่งตัว ถึงบ้านเราหลังไม่ใหญ่แต่พวกเราก้อรุ้สึกมีความสุข ถึงฐานะไม่ดีแต่ก้อรุ้สึกสบายใจ เมื่อฉันจบม6 ฉันสอบติดม.ดังหลายแห่งในภาคอีสาน มข มมส เป็นต้นอ่อลืมบอกไป ตอนม6 ฉันได้ตามหาพ่อโดยลองค้นเน็ตและได้เหนหน่าพ่อครั้งแรกทางเฟสบุ๊ค ฉันพยายามติดต่อท่านจนสำเร็จ พ่อมาหาฉันที่บ้าน หลังจากนั่น้ราก้อได้ติดต่อกันตลอด ถึงไม่สนิทกับพ่อมากแต่ฉันก้อรุ้ว่าท่านรักฉันเหมือนกัน เรื่องของฉันมันมีรัยแย่ๆกว่านี้เยอะ แต่วันนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
วันเกิดตัวเองแท้ๆดันต้องมานอนร้องไห้ เพราะไม่มีคัยสนใจหรือให้ความสำคัญฉันเลย แม่ยังลืมวันเกิดฉันเลย 2ปีแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เป่าเค้ก ไม่ได้ของขวัญ คำอวยพรจาดคนที่นี่เลย ไม่มีงานเลี้ยงให้ฉัน ใช่สินะ ฉันมันคนไม่มีความสำคัญกับคัยเลยจิงๆ


# ฉันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น อยากได้กำลังใจ อยากอยู่กับแม่ น้อง สุนัขของฉัน อยากมีคนที่เข้าใจ รักและเห็นความสำคัญของฉัน
เรื่องจริงของฉันมันยิ่งกว่านิยายซัด้วยซ้ำ