ระบายความในใจ

สวัสดีค่ะ
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ไม่รู้จะพูดให้ใครฟังดี ฉันมีแฟนหนึ่งคนและแฟนคนนี้เราเคยรู้จักกันมาก่อนเป็นอย่างดีสมัยมัธยม เขาเป็นรุ่นพี่เราปีหนึ่ง วันหนึ่งเรามาเจอกับเขาในเฟสบุค และได้มีโอกาสแชทกันและเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก เพราะเราทั้งสองคนต่างอกหักมาทั้งคู่ เราคุยกันอยู่หลายเดือนโดยมิได้ยืนยันความสัมพันธ์ที่ชัดเจนแต่อย่างใด และเมื่อเริ่มแน่ใจเราจึงตัดสินใจมาคุยกันต่อทางโทรศัพท์ ช่วงนั้นพี่เขาทำงานกลางคืน กว่าเขาจะโทรหาเราก็คือช่วงสองทุ่มและคุยกันยาวจนถึงตีสี่ พี่เขาบอกว่าเราเป็นคนแรกที่ทำให้เขาอยากคุยโทรศัพท์ด้วยทั้งๆที่เขาไม่เคยคุยกับใครได้นานขนาดนี้ เราเริ่มคุยกับพี่เขาเรื่อยๆจากที่คิดว่าพี่เขาจะมาคุยกับเราแค่แก้เหงา กลายเป็นเราไว้ใจพี่เขามากขึ้น พี่เขารักเรามาก และหวงเรามาก เราขี้อ้อนและไม่เอาแต่ใจ เวลาผ่านไปเรื่อยๆพร้อมกับความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นเรื่อยๆ จนผ่านมาประมาณปีกว่า ๆ พี่เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาไม่ค่อยใส่ใจ ไม่ค่อยคุย ติดเพื่อน และชอบดุเราเสมอ เริ่มปิดบัง เราเริ่มทะเลาะกันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เราก็ไม่เคยบอกเลิกกัน แต่สิ่งที่เราเผชิญอยู่เสมอก็คือเมื่อเรางอน เราต้องง้อตัวเอง เวลามีเรื่องที่อยากจะเคลียกับพี่เขา พี่เขาก็จะโมโห และนั่นก็เป็นต้นเหตุให้เรากลายเป็นคนชวนทะเลาะ เฮ้อ.....เล่ามาถึงตรงนี้เริ่มเหนื่อยใจ
เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมาพี่เขาขอเราเที่ยว เราก็ให้ พี่เขาไปกับเพื่อน กลับดึก และเมาทุกคืน ช่วงนี้เองที่ทำให้เราเริ่มห่างและไม่ค่อยได้คุยกัน แต่พี่เขาสัญญาว่าถ้าผ่านสงกรานต์ไปแล้วจะเป็นเหมือนเดิม คุยกับเราเหมือนเดิม แต่เชื่อไหมคะว่ามันช่างเหมือนคำพูดหลอกเด็ก พอหลังสงกรานต์ พี่เขาก็พักสายเราบ่อยมาก บางทีก็รอสาย แต่ทุกครั้งไม่ยอมประชุมสายให้ฟัง แต่บอกว่าเป็นเพื่อน เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยแล้ว และต่อมาพี่เขาก็เริ่มประชุมให้ฟัง แต่ก็เป็นเสียงเพื่อนผู้ชาย เรารู้ว่าพี่เขาคงไม่มีคนอื่น แต่เราก็รู้สึกได้ว่าพี่เขาไม่ค่อยดีกับเราเหมือนแต่ก่อน เราอยากระบายแต่ก็ไม่กล้า เขาติดเพื่อนเขามาขึ้น เรากลาย้ป็นสิ่งที่ไม่สำคัญ หรือที่เขายังบอกรัก ยังโทรหา มันป็นความเคยชินขอเขาที่เคยทำกับเรา แต่เขาไม่รู้ตัว เราอยากถามเขาตรงๆ แต่คำตอยที่ได้คือเราคิดมาก เราอึดอัด เรารักเขา ให้ลองเฉยกับเขา เราก็ทำไม่ได้ เครียดจังเลยค่ะ