ฉันมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งค่ะ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ป.6. จนกระทั่งสิ้นสุดความสัมพันธ์เมื่อเปิดเทอมจะขึ้นม.6.
เราไม่เคยมีปัญหากันมาก่อน. อาจมีเรื่องน้อยใจ เขาน้อยใจ ฉันก้ออึดอัด ในบางเรื่อง. แต่ก้อเลือกที่จะมองข้ามไป ไม่ทำให้เกิดปัญหาขึ้นมา. สุดท้าย เราก้อคือเพื่อนกัน มองแต่ความสุขที่เราเคยทำร่วมกัน. แต่วันหนึ่งฉันไม่พูดกับเขาแค่วันเดียวค่ะ. เพราะน้อยใจและอึดอัดกับเรื่องๆหนึ่งที่เขาทำ.วันนั้น ฉันก้อไม่ไปโรงเรียน
แต่พอวันถัดมา. มาเจอเขาก้อย้ายโต๊ะไปหาเพื่อนใหม่ เพื่อนที่เขาไปหา เป็นเพื่อนที่เขาเคยบอกฉันว่าเขาเกลียดคนนี้ ฉันเองก้อไม่ชอบคนนนี่เหมือนกัน แต่วันนั้น เขากลับตัดสินใจย้ายโต๊ะไปหาเพื่อนที่เขาบอกว่สเขาเกลียดตั้งแต่แรก. ต่อมาฉันเข้าไปคุยกับเขาค่ะ. ร้องไห้กับเขา ฉันรักเขามากค่ะ. ฉันยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ย้ายไปไหน เพื่อนอีกคนก้อบอกฉันให้ย้ายไปนั่งด้วย. แต่ฉันก้อไม่ไป. ฉันคิดถึงแต่เพื่อนคนนี้ ชีวิตฉันข่วงนั้น มันยุ่งเหยิงไปหมดทุกอย่าง. ไม่ไปรร. ตื่นสาย ร้องไห้ให้คนอื่นเห็น. สารพัด. จนวันนี้ฉันกลับมาคิดอีกที ทำไมเพื่อนคนนี้จากไปอย่างนางเอก. เขาไปพูดกับเพื่อนคนอื่น เชิงว่าเขาอึดอัดที่อยู่กับฉัน เขาอยากไปเพื่อนเขาจะได้สบายใจ. อ้าวแล้วคนจะมองฉันยังไงคะ. ฉันรู้สึกหมดศรัทธาในตัวเองซักพัก. นี่ฉันแย่จนเพื่อนหนีเลยหรอวะ. เขาเองก้อจากไปอย่างนางเอก. แล้วฉันล่ะ ฉันเข้าหาเขา. ฉันรอเขา. แต่เขาทำเหมือนฉันเป็นคนทำให้เขาต้องทำแบบนี้ หลายๆเรื่องที่ฉันไม่ได้กล่างถึง ส่วนนึงฉันโง่เองใช่มั้ยคะที่เข้าหาเขา. ที่แคร์เขาทั้งๆที่เขาไม่เคยมองคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองเลย