วันนี้ วันที่ 24 กันยายน 2555
ผม....ไม่มีความสุข
ใครจะตีความว่า ผมเรียกร้องความสนใจ ก็เชิญ
แต่ คุณไม่ได้เกิดเป็นผม คุณไม่รู้หรอกว่า
อาการหรือความรู้สึกแบบนี้มันเป็นอย่างไร
ปัญหาที่ผมมองคือ การถูกเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก
ผมโตขึ้นมาแบบ งง งง งงยังไง
งงตรงที่ว่า เป็นคนแบบไม่มีเหตุผล
อะไรก็จุดธูป อย่ารบหลู่
คำว่าอย่ารบหลู่คืออะไร
ไม่ได้รบหลู่ แต่ทำไปแล้วด้วยความเชื่อแบบสุดหัวใจ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิต มันหลับตรงกันข้ามกับที่ถูกสอน บอกมาอย่างสิ้นเชิง
เป็นทุกข์มาเกือบครึ่งชีวิต
ทำดีได้ดี คำคำนี้ มันยาพิษชัดๆ
คำคำนี้ มันเป็นคำที่น่าขยะแขยงที่สุดในความคิดของผม
ก็อย่างที่ผมบอกมาตั้งแต่ต้น
ใครไม่เป็นผม ไม่รู้หรอก
ทรมานจริงๆ
ผมตายไป ตกนรกแน่นอน
ผมกล่าวว่าแม่หลายครั้ง ในสิ่งที่ผมไม่เห็นด้วย
แต่ผมถามจริงๆว่า ที่ผมพูดเป็นสิ่งที่ถูกต้องไหมละ
แต่ขึ้นชื่อว่า แม่ เราทำอะไรไม่ดี ก็ผิดทั้งนั้น
ถึงแม้ว่า มองกันตามความเป็นจริงแล้ว
ความเห็นของผมจะถูกก็ตาม
ผมไม่เคยได้รับการแนะนำ สั่งสอนอะไรจากแม่ของผมเลย
พ่อผมท่านเคยสอนแต่ ผมยังเด็กเลยไม่สนใจ
แต่พ่อก็มาเสียเร็วเกินไป
แม่ ไม่รู้เรื่องทางโลกเลยแม้เพียงซักนิด
แต่มีความเชื่อว่า ทำดีได้ดี
กลัวบาปเป็นที่สุด และบนความกลัวบาปและเป็นคนดีนั่นเอง
ทำให้ชีวิต ต้องมาพบกับความเลวร้าย
แม่เชื่อเทพทุกองค์ เชื่อ เชื่อ เชื่อ เชื่อ เชื่อ เชื่อ เชื่อ เชื่อ
แต่ไม่เคยตั้งคำถาม
แต่ท่านเป็นคนดีมาก ดีมากๆ ดีแบบไม่มีใครเหมือนแต่
เป็นคนดีแล้วไง
นี่คือตัวอย่างที่ดี ในแง่ที่ว่า
เป็นคนดีนั้น ไม่รวย ชั่วถึงจะรวย
เป็นคนดี ก็มีทุกข์แบบคนดีนั่นคือ
กลัวบาป กลัวเขาจะเดือดร้อน เข้าใจเห็นอกเห็นใจผู้อื่น
แต่ใครเห็นใจเราบ้าง
มีแต่หาคำพูดมาซ้ำเติม มีแต่หาคำพูดที่พูดอย่างไรก็ถูก
มาซ้ำเติมกัน (วิจารณ์ในสิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้ว ยังไงก็ถูกหมดละครับ)
นี่ละที่ผมเรียกว่า โลกแห่งความเป็นจริง
เราใช้ชีวิตกับมนุษย์นะครับ ไม่ได้ใช้ชีวิตกับ สิ่งที่เรียกว่า เทพเจ้า(แปลว่าอะไร)
บางครั้งข้อความของผม อาจจะหมิ่นเหม่ไปในทาง ก้าวร้าวหรือรบหลู่
แต่ขอบอกเลย ว่าไม่ได้มีเจตนารบหลู่
ที่ผมกล่าวมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง จริงอย่างที่สุด
ทำดีไม่ได้ดี ก็จะมีคำพูดบอกว่า ทำดีแต่....
(ใส่เหตุผลที่สวยหรู ในการปฏิเสธสิ่งที่ทำมาแล้ว แต่ไม่เกิดเรื่องดีได้ตามใจเลยยย)
เหนื่อย ชีวิตผม ชีวิตแม่ผม ต้องมาแขวนไว้กับสิ่งเหล่านี้
ตัวผมเอง ถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ ถูกปลูกฝังความเชื่อมาแบบนี้
ผมผิดอะไร？
สิ่งที่ผมชอบ สิ่งที่ผมรัก สิ่งที่ผมอยากเป็น
ถูกความเชื่อแบบงมงายสุดๆ มาทำลายไปเสียสิ้น
พ่อผมเสียเร็ว แม่ผมไม่รู้จักคำว่า โลกแห่งความเป็นจริง
แล้วผมจะไปเหลืออะไร
ผมดันเชื่อในเรื่อง ทำดีได้ดี
แต่กลับทำให้ชีวิตผมพังพินาศย่อยยับ
มีแต่ความคิดลบในชีวิต มีแต่ความทรงจำที่บัดซบในชีวิต
เพราะไอ้ความเชื่อบ้าๆแบบนี้ มันกัดกินทำลายความฝัน ความหวัง โอกาส
ชีวิตผม แม่ผม ความคิดที่ดี ความเป็นอิสระ
ผมอยากจะหลุดพ้นนะ
แต่ซากปรักหักพังของความทรงจำเก่า ยังตามมาหลอกหลอนทุกวัน ทุกวินาที
ทำไม ทำไมต้องเป็นผม คำคำนี้ ผมนึกถึงทุกๆวันมาเป็นเวลาเกือบ 5 ปีได้มั้ง
ถ้าใครได้อ่านข้อมูลชิ้นนี้ ผมขอเตือนน้องๆนะครับว่า
อย่าไปลองทำดี คิดดีอะไรทั้งนั้น ทำเพื่อตัวเราเองและพ่อแม่ดีที่สุด
จงเห็นแก่ตัวกับคนที่ไม่สำคัญในชีวิตของเรา