เริ่มแรกรู้จักกัน เมื่อ5ปีก่อน ตอนนั้นเรายังเป็นวัยรุ่น ไม่ได้คิดถึงเรื่องอนาคต คิดถึงวันข้างหน้าว่าจะเป็นยังไง ใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับการเป็นนักศึกษา ตอนนั้นผมได้เจอเธอครั้งแรก เธอเป็นคนเข้ามาหาผมก่อน เราเริ่มคบกัน แต่ได้ไม่นาน เราก็ต้องเลิกกันโดยสาเหตุที่ไร้สาระสิ้นดี เมื่อเวลาผ่านไป ผมและเธอต่างก็มีแฟน ระหว่าง5ปีมานี่ เราไม่ได้พูดคุยหรือติดต่อกันเลย ถึงแม้ว่าจะมีทั้งเบอร์โทรและเฟสบุ๊ค ผมก็ไม่เคยคุยกับเธอ จนมาวันหนึ่ง เธอเป็นคนทักผมมาก่อน เราได้คุยกันอีกครั้งนึง ช่วงนั้นผมทำท่าจะเลิกกับแฟนเพราะเรามีปัญหาหลายอย่าง จนผมกับแฟนเลิกกัน ผมเลยได้คุยกับเธอซึ่งเรามีเรื่องคุยกันเยอะมาก เพราะห่างหายกันไปตั้ง5ปี ผมได้รู้ว่าตัวเธอนั้นทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ส่วนตัวผมนั้นอยู่จังหวัดทางภาคเหนือ อาจเป็นเพราะความเหงาบวกกับ อยากมีใครซักคน ผมเลยไม่ได้กังวลใจเรื่องความไกล เราตกลงเริ่มคบกัน โดยที่ต่างคนต่างใช้อารมณ์เป็นตัวตัดสินใจ โดยที่ไม่รู้เลยว่า ผมและเธออาจกำลังตัดสินใจผิดอยู่หรือเปล่า คบกันได้3เดือน ปัญหาก็เริ่มเกิด เพราะเธอทำงาน ปัญหาที่ทำงานเธอเยอะ ไหนจะเรื่องหนี้ เรื่องที่บ้าน เธอจึงต้องการคนดูแล เอาใจใส่ ซึ่งผมมีให้เธอไม่ได้ ที่ทำได้คือ เจอกันได้แค่เดือนละครั้งเดียวเท่านั้น ผมเริ่มรู้แล้วหละว่า มันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ ผมเลยรู้สึกเสียใจ ทำไมผมถึงเสียใจ ในเมื่อเพิ่งคบกันแค่3เดือนเอง ผมคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นนะ บางคนอาจจะยังไม่เคยเจอ หรือเคยเป็น คนที่หาเหตุผลให้กับความรักคงไม่ค่อยเข้าใจผมหรอก หากลองนึกดี ๆ ถ้าเรา เปิดใจมากพอ เปิดออกให้กว้าง รับรู้ทุกอย่างที่เป็นของอีกคนหนึ่ง เราก็ไม่ต้องหาเหตุผลแล้วหละ ว่าจะต้องใช้เวลาในการทำความรู้จักกัน เรื่องความรู้สึกและความเข้าใจกัน เราไปกันได้ดี แต่เรื่องระยะทางความไกลนี่สิ เป็นอุปสรรคที่ผมไม่สามารถจัดการอะไรกับมันได้ ผมปรึกษาเพื่อนหลายคน ทุกคนบอกว่า ถ้าเราไม่เชื่อใจกันมากพอ เรื่องคบคนที่อยู่ไกลอย่าหวังเลยว่าจะอยู่กันได้สบาย นั้นแหละปัญหา เธอเป็นคนติดแฟน ชอบให้อ้อน ต้องการความใกล้ชิดอย่างมาก และอีกอย่าง เธอไม่เคยคบใครที่อยู่ไกลกันมาก่อน ซึ่งผมก็เหมือนกัน แต่เรื่องใจผมนั้น ผมหยุดแล้วที่เธอ แต่จะทำไงได้ ความคิดถ้าเราคิดมันไม่มีอะไรมาห้ามได้ถึงแม้ว่าจะพูดให้เข้าใจซักเท่าไหร่ มันก็ยังคิดอยู่ดี เธอคิดว่าเราไกลกัน ดูแลกันไม่ได้ เธอคิดโน่นคิดนี่ว่าผมมีคนอื่น อีกทางนึงผมก็พยายามพิสูจน์ให้เห็นว่า ผมนั้นไม่มีอะไรให้เธอกังวล ผมบอกว่า ขอเวลาอีก1ปี ผมจะได้ไปอยู่ที่กรุงเทพ แต่ตอนนี้ เธอซึ่งไม่เอาอะไรแล้ว ได้แต่ปฎิเสธการกระทำของผมทุกอย่าง จนสุดท้าย เธอบอกเลิกผม เรื่องนี่ไม่มีใครผิด เพียงแต่ทำให้ผมรู้สึกท้อใจ กับการที่จะเปิดใจให้ใครมาก ๆ ผมคิดว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงในเมื่อเราเคยรู้จักมาก่อน พอเลิกกันได้ แค่ประมาณ1อาทิตย์ เธอก็เริ่มคุยกับคนใหม่แล้ว ซึ่ง เธอตัดขาดการติดต่อทุกอย่างจากผม ตอนเลิกกันผมไม่เสียใจหรอกนะ ผมเพียงแค่บอกว่า อยากให้รอก่อน รอเวลา 1ปี ถ้ารักกันจริง ผมจะไปหาแน่นอน ซึ่งเทียบกับคนวัยทำงานแล้ว คำพูดแบบนี้ เอาไปชั่งกิโลละบาทขายยังไม่มีใครเอาเลย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงอีก เพราะความรู้สึกของผมมันเต็มที่ไปแล้ว จะเผื่อใจก็ไม่ทัน เพราะผมอยากทำให้เธอเชื่อใจ จริงให้ไปเต็มที่ ไม่มีเผื่อเหลือเลย จนพอเลิกกัน ความรู้สึกมันโล่งทุกอย่าง ถึงอยากจะกลับไปยังไงก็ไม่ได้แล้ว เพราะเธอไม่เอาอะไรแล้ว เธอคิดแต่ว่า อยากได้คนที่ดูแลเธอได้ อยู่ใกล้ๆ แค่นั้นพอ ผมซึ่งไม่มีให้ เธอเลยไม่สนใจ ความรักครั้งนี้ มันเจ็บปวดจนบอกไม่ถูก ขนาดเรื่องนี้ผมคิดว่า ไม่มีใครที่เป็นคนผิด แต่ผมก็รู้สึกเสียใจมาก ๆ จนคิดว่า ให้เธอทรยศผมแล้วเลิกกัน ยังจะดีซะกว่า เลิกกันแบบนี้ผมทำใจยอมรับไม่ได้ ทุกวันนี้ ผมได้แต่ต้องคิดว่า เราต้องรักตัวเองให้ได้ก่อน ก่อนที่จะไปรักใคร ผมยังไม่อยากมีใครในตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะมีเข้ามา แต่มันเหนื่อย ยังไม่อยากรับอะไรเข้ามาในชีวิตตอนนี้ บางทีในใจผมอาจจะคิดว่า ผมจะรออีก1ปี แล้วกลับไปหาเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะมีคนใหม่หรือยัง ผมก็ยังจะกลับไปหาเธอ มันเป็นความตั้งใจของผมตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือเปล่า แต่มันเป็นความตั้งใจของผม ในเมื่อระหว่างรอแล้วมีความสุข จนถึงตอนนั้น ผมจะผิดหวังเอามาก แต่อย่างน้อยผมก็ได้พยายามอย่างมากแล้ว ผมจะไม่เสียใจหรอกเมื่อถึงวันที่ผมกลับไปหาเธอถึงแม้ว่าเธอจะคบกับใครอยู่ก็ตาม
ผมอยากระบายความในใจแค่นี้แหละครับ ขอบคุณพื้นที่เล็ก ๆ ตรงนี้มาก มันทำให้ผมเห็นภาพทั้งหมดชัดขึ้นเมื่อเราได้เอามันออกมาจากความคิด
ขอบคุณครับ