ขอระบายควาในใจ...ไม่ต้องการให้พ่อแม่ หรือ ญาติเป็นทุกเพราะเราเรื่องมันมีอยู่ว่าเราได้อยู่กินกับผู้ชายคนนึ่ง แล้วเราก็ได้อยุ่กินกันมา แรกๆที่เราได้อยู่กินกันมามีทั้งสุขและทุกข์ร่วมกันมา แต่แล้ววันนึ่งทางพ่อแม่ฝ่ายชาย ยากให้กับมาบ้านเพื่อมาช่วยพ่อแม่ที่อยู่ทางนี้ เขาก็ตัดสินใจกับมาแต่ไม่ได้ถามเราว่าเรายากมาไหม ชีวิตความเป็นอยุ่ที่ได้มาอยู่บ้านพ่อแม่เขา กลับทำให้เราค่อยๆ ห่างกันออกไป พูดคุยกันไม่กี่คำก็ทะเลาะกัน เราก็เลยเป็นฝ่ายเงียบดีกว่าที่จะต้องทะเลาะกัน แต่ความเงียบกับทำให้เรากลายเป็นคนละคนไม่คุยกันต่างคนต่างทำไม่สนใจกัน (เราอยู่กันมาได้ 10 ปี มีลูกแล้ว 2 คน) เราทำงานบริษัทเอกชน 8.00-17.00 แ่ต่เย็นก็ต้องมาจัดร้านขายของอีกเลิกขายเก็บร้านตอน 22.00 น. กลับเข้าบ้านก็ประมาณ 23.30 น. กว่าจะอาบน้ำนอนและรีดผ้าให้ลูกไปโรงเรียนและชุดทำงานเราอีกก็ปาเข้าไปตี 1 ของทุกวัน ไม่มีแม้เวลาที่เป็นส่วนตัวเลย หยุดวันอาทิตย์ก็ต้องทำงานบ้าน ทำงานบริษัท จันทร์-เสาร์ สามีนะเหรอพอให้ไปสมัครงานบริษัทได้งานแล้วว่าจะได้มาผ่อนแรงเราบ้างกับต้องออกจากงานอีก ตอนนี้สามีก็มาช่วยอาขายของแต่ได้เป็นรายวัน แต่เราขยของช่วงเย็นหลังเลิกก็ไม่ใช่ว่าจะขายดี (ตามวิฤติเศรฐกิจ) เราเลยเหนื่อยใจว่าเราควรทำอย่างไรดีกับชีวิตที่เหลืออยู่ หรือจะกลับไปอยู่บ้านเกิดที่ต่างจังหวัดดี
จากผู้ที่กำลังจะหมดแรงและกำลังใจที่หดหายไปแล้ว