สิ่งที่เล่ามาคือ ชีวิตจริงผมเอง เลวมากๆ ผมเรียน ปวส 2 ปี2551 แล้ว ต่อ ตรี มหาลัย นึง ซึ่งมหาลัยนี้ ผมต้องเรียนต่ออีก 3 ปี
ช่วงนั้นผม ติดเกมมาก ผมได้ไปเรียน แค่ ประมาณ 1 อาทิตย์ ผมติดเล่นเหมที่บ้านมาก ผมไม่ออกไปเรียนเลย ผมจะบอกที่บ้านว่ามีเล่น ช้าเสมอ เพราะ ที่บ้านเค้าจะออกไปทำงานกันตอนเช้าแล้วกลับตอนเย็น เป็นเวลา 4 ปี จน มาถึง ตอนนี้ 2556 ความรับไม่มีในโลกเป็นเรื่องจริง เวลา ผม คิดได้ ตั่งนานแล้วครับแต่ผมไม่กลับพูด แล้วมาเลยมานานแล้วพูดไปก็กลัวต่างๆนาๆไม่รู้ทำไม ผม ไม่เคยพูดเลย จนมาถึง วันที่จะรับปริญญา ความมาแตกตรงนี้และครับเพราะที่บ้านสงสัย เลยเช็ค ประวัติ จนรุ้ความจริง เชื่อไมครับ พอ เย็น วันนั้น ทุกคนกลับมาที่กลับ
เชื่อไมครับว่า เค้ารู้ความจริงกันหมดแล้ว แล้วถามผม คำเดียว เราได้เรียนจบหรือเปล่า ผมหน้าเสีย แบบพูดไม่ออกเลยครับ
ผมก็บอกไปตรงๆเลย เพราะคงปิดไว้ไม่อยู่แล้ว ว่าเรียนไม่จบ ผมนึกว่า โดนแล้วละ ยังไงก็โดน แต่กลับกันครับ เค้าพูดเรื่องต่างๆน่าแบบว่า เรา เดินผิดพลาดไปแล้ว มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เค้าจึงถามผมว่าอยากจะเรียนต่อไม ผมบอกว่าเรียนต่อครับ ผมพูดแบบไม่เต็มบอกนะ เพราะช่วงนั้น มัน อึนไปหมด หน้าก็เสีย ตัวชาแบบสุด พูดไม่ออกน้ำตาไหลเลย
ผมก็เลย สัญญากับตัวเองว่าถ้าเปิดโอกาสให้ผมเรียนอีกครั้ง ผมจะตั่งใจเต็มที่ ไม่ผิดพลาดอีก เป็นครั้งที่ 2 แน่ แต่คิดกลับแต่ไม่กล้าสู้หน้าคนที่เราโกหก ไป เวลามันนานจริงๆครับ ไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนี้ แต่ โล่งไปสุดชีวิตที่เค้ารู้ความจริง
แต่ตอนนี้ ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีครับ ตัวชาหน้าชา ไปหมด