เหนื่อย...เหลือเกิน

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
บัว

เหนื่อย...เหลือเกิน

โพสต์ โดย บัว »

ขณะเขียนกระทู้ เราอายุ17ปีแล้ว1เดือน

ปัจจุบันเราเรียนอยู่ ม.5 โรงเรียนรัฐประจำอำเภอแห่งหนึ่ง ปีหน้าเราต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยแล้ว เราหวังไว้ว่าจะได้เรียนในคณะสถาปัตถ์...เพราะฝันอยากมีบ้านตามแบบที่ตนเองชอบและตนเองเป็นเจ้าของและให้แม่กับยายได้อยู่อย่างมีความสุขที่สุขในบั้นปลาย แต่...ความฝันนี้นับวันยิ่งไกลออกไป ไกลจนมองแทบไม่เห็นแล้ว ครอบครัวเราลำบาก แม่เป็นหัวหน้าครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว อายุได้50กว่า ทำงานเป็นพนักงานเข้ากะเช้า-เย็นสลับกันไปทุก2อาทิตย์ ค่าจ้างขั้นต่ำ แต่ทำงานเข้าขั้นหนัก แม่แก่มากแล้ว เราไม่อยากเห็นแม่ทำงานหนักๆอีก แต่เราไม่มีหนทางจะช่วย ช่วยตัวเองยังถือว่าลำบาก เราเรียนไม่เก่งโดยเฉพาะวิชาคำนวณ ความรู้พอๆกับเด็กประถม พูดจริง แต่เราเรียนสายวิทย์-คณิต ห้องคิง (ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าเข้ามาได้ยังไง) ท้อและเสียใจมากเวลามองหนังสือแต่ทำอะไรไม่ได้ ขณะที่เพื่อนๆกำลังทำกัน เราพยายามแต่ทำยังไงก็ไม่เข้าใจและไม่เข้าหัวเลย เกรดออกมาก็อยู่เกือบท้ายห้อง ทั้งเครียดทั้งอึดอัด ไม่รู้ควรทำอย่างไร จนตอนนี้ ไม่กล้าแม้แต่จะฝันถึงวันพรุ่งนี้ เพราะไม่มีต้นทุนอะไรให้ทอฝันได้เลย ชีวิตทางบ้าน อยู่กัน4คน แม่ เรา พี่สาว และยาย ในบ้านหลังเล็กที่ทรุดโทรม และผุพังมากแล้ว อีกทั้งไม่ใช่บ้านและที่ดินของเรา แต่เป็นชื่อของน้าที่ในอนาคตเราอาจจะต้องย้ายออกไป พี่สาวฉันเรียนจบปวส ทำงานแล้วแต่เปลี่ยนที่ทำงานบ่อย เงินเดือนส่วนใหญ่ถูกใช้เป็นค่าเสื้อผ้าหน้าผมและเที่ยว ตกถึงแม่เดือนหนึ่งประมาณ5-600 เราและพี่สาวไม่ถูกกันเนื่องจากอะไรไม่รู้เหมือนกัน หลายคนบอกว่าเพราะเป็นลูกคนละพ่อ แต่เราไม่คิดอย่างนั้น ดังนั้นพี่สาวจึงไม่ช่วยค่าใช้จ่ายเรื่องเรียนเราอย่างแน่นอน ซึ่งเราก็ไม่ได้หวังเงินจากเขาหรอก หน้าที่นอกจากเรียนและช่วยแม่ทำงานบ้านแล้ว เราต้องดูแลยายที่พิการแขนขา ไม่สามารถเดินได้ด้วย ทั้งเรื่องกิน นอน จิปาถะ และเก็บล้างกระโถนปัสสาวะ เราไม่รังเกียจ อยากดูแล แต่ทั้งแม่และยายเป็นคนอารมณ์ร้อน โวยวายเสมอเมื่อไม่ได้ตามใจต้องการ ประกอบกับอาการเจ็บป่วย และแม่พิการทางหู บ้านเรามีเสียงโหวกเหวกโวยวายทะเลาะต่อว่ากันราวเรื่องปกติ เราโดนต่อว่าบ่อยจนรู้สึกราวกับเคยชิน ญาติคนอื่นแยกย้ายกันไปอยู่ที่ต่างๆ บ้างมาเยี่ยม น้าชายส่งเงินให้ยายเดือนละ1พัน ยายชื่่นชมลูกชายมาก ทั้งรักและห่วงใย มากกว่าแม่ที่อยู่ด้วยกัน ส่วนพ่อเรา...เป็นคนขับแท็กซี่ส่วนบุคคลในกรุง ส่งเงินมาบ้าง ไม่มาก เศรษฐกิจไม่ค่อยจะดี ตอนพ่อกับแม่แยกทาง เรายังจำความไม่ได้ ปัจจุบันพ่อแต่งงานกับแม่ม่ายลูกติด กับแม่เราไม่ได้จดทะเบียนกัน นานๆครั้งพ่อจะแวะมาหาบ้าง รับไปอยู่ด้วยบ้างช่วงปิดเทอม...
ถ้าหากเราต้องนิยามชีวิตของเราเป็นบทความสั้นๆสักบท เราคงจะทำไม่ได้ มีเรื่องราวมากมายเหลือเกินที่เราอยากถ่ายทอดหรือระบายมันออกมา แต่กระนั้นเราก็ไม่สามารถจะถ่ายทอดมันออกมาให้เข้าใจได้ทั้งหมด หลายครั้งเหมือนกันที่เราคิดจะทำร้ายชีวิตตนเอง แต่หากการทำร้ายชีวิตตนเองเป็นบาป เราก็ไม่ต้องการสร้างบาปเพิ่มให้แก่ตนเองอีก ชีวิตในวันนี้เราอาจจะเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม แต่เพราะมันเป็นผลมาจาการกระทำของเราเองเมื่ออดีตชาติสะสมกันมา เราไม่สามารถทำอย่างอื่นได้นอกจากยอมรับผลของกรรมนั้น แล้วไม่ก่อกรรมใหม่ขึ้นมาอีก และทำความดีเพื่อให้กรรมดีส่งผลให้เรามีความสุขได้ในสักวัน อนาคตเราหวังเพียงได้มีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุข สามารถเลี้ยงพ่อ แม่ ยาย เลี้ยงตนเอง และเลี้ยงลูกให้เป็นคนดี มีน้ำใจ สามารถช่วยเหลือผู้อื่น และมีความสุขได้เท่านั้น

ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้

บัว


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 03:35.