อายุ 33 ไม่มีงาน กลุ้มใจจัง

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
ไก่ี

อายุ 33 ไม่มีงาน กลุ้มใจจัง

โพสต์ โดย ไก่ี »

เราอายุ 33 ปี กลุ้มใจจังเลย อยากจะไปพูดให้ใครฟัง แต่ครอบครัวกับเพื่อนสนิมเขาก็ไม่ฟังแล้ว ก็เลยมาระบายความในใจที่นี่ ถ้าใครไม่ชอบใจก็ผ่านไปเลยนะ เรื่องกลุ้มใจหลักๆ คือเรื่องไม่มีงานทำนั่นแหละ

ขอเล่าย้อนไปเมื่อตอนที่เราจบใหม่ๆ ตอนนั้นเราอายุ 22 ปี ทำงานได้ไม่กี่เดือน อยากมีชีวิตดีขึ้น ก็เลยสอบเตรียมตัวไปเรียนต่อออสเตรเลีย เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องอยากมีชีวิตดีขึ้นด้วยการเรียนหนังสือด้วย ตรงจุดนั้นทำให้ชีวิตเราไม่มีอะไรมาจนถึงวันนี้ เมื่อเราสอบไปออสเตรเลียไม่ได้ก็เปลี่ยนไปเรียนต่อที่อื่นแทน (เอเชียนี่แหละ) พ่อแม่ส่งเงินให้ไป เราเรียนแบบหลงลืมเวลา จบปริญญาโทที่โน่น สักพักก็มาหางานทำ ได้งานบริษัทและลงเรียนกฎหมาย ม เปิด ไปด้วย เราเรียนซะจนเราตั้งตัวไม่ได้ เงินเก็บจากการทำงานหมดไปกับการเรียน แถมยังเดือดร้อนพ่อแม่ต้องออกให้บางส่วนอีก ผ่านมาเกือบ 2 ปี เราออกจากงาน งานที่เราทำทำแล้วไม่รุ่ง ต่อมาอีกสองปี เราก็ไปเรียนและสอบทนาย ตอนแรกเรากะจะฝากผีฝากไข้กับสายกฎหมาย อาชีพทนายความ แต่พอเราได้ใบอนุญาตว่าความแล้ว (ตั๋วทนาย) เรากลับพบความจริงที่โหดร้าย เพราะหางานยากเหลือเกิน ปัจจุบันก็ยังหางานไม่ได้ อุตส่าห์ยอมเปลี่ยนสายงาน หวังว่าชีวิตจะดีขึ้น

มันตั้งแต่ตอนเราจบเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วแล้ว ถ้าตอนนั้นเราทำงานไปเรื่อยๆ เราก็คงไม่เคว้งคว้างแบบนี้ และย้อนหลังไปห้าปีที่แล้ว ถ้าทำงานต่อ (เปลี่ยนบริษัท แต่ยังคงประสบการณ์ทำงานสายเดิมไว้) ก็คงไม่เป็นแบบนี้ การเริ่มต้นใหม่มันเจ็บปวดเสมอ เราก็อายุ 33 แล้ว ทั้งต้องเริ่มต้นใหม่ อนาคตเราไม่รู้จะเป็นยังไงเลย แฟนเราก็ไม่มี ตอนนี้เราเกือบจะเข้าตำราความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดแล้ว งานเดี๋ยวนี้ทั้งจำกัดอายุ ทั้งต้องมีประสบการณ์ เราเหมือนคนจับเสือมือเปล่าเลย ทั้งกลัว ทั้งท้อ ได้ปลอบใจตัวเองไปวันๆ ด้วยการอ่านกฎหมาย หวังว่าจะสอบโน่นสอบนี่ได้ ทั้งที่ความจริงไม่ใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว

ความเครียดของเราอีกเรื่องคือครอบครัวด้วย พ่อแม่เราไม่สนับสนุนให้เราทำงานเลย เขาอยากให้เราอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ แล้วไปสอบข้าราชการให้ได้ (ตำแหน่งอัยการหรือผุ้พิพากษา) ซึ่งเรากลายเป็นคนตัวเปล่าไปแล้วตอนนี้ เพื่อนๆ รอบข้างมีครอบครัว มีรถ มีบ้าน แต่เราไม่มีอะไรเลย ก็คนไม่ทำงานเนาะ เงินก็ไม่มี ได้แต่ปลอบใจตัวเองไปวันๆ ว่าจะสอบโน่นสอบนั่นให้ได้ในอนาคต เหมือนคนหลอกตัวเองเลย สอบผู้พิพากษาอัยการก็ยากสุดๆ ปีที่แล้ว ผู้ช่วยผุ้พิพากษามีคนสอบได้ 15 คนเท่านั้น

เราเหนื่อยเราท้อมากๆ คนเราถ้ากำลังใจหมดไปแล้วก็ยากใจทำอะไรสำเร็จได้ เราหวังว่าถ้าโชคดี เราคงได้ทำงานเป็นทนาย มีคนมาจ้างให้เราทำคดี (ทนายใหม่ไม่มีประสบการณ์) และคงหาเงินได้บ้าง เราอยากหาเงินได้ ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องขอข้าวพ่อแม่กินอีกแล้ว เราอดสูใจมาก อายุขนาดเรา หลายคนเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ได้แล้ว มีเงินเก็บ มีเมียมีลูก แต่เราแค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดและไม่มีอะไรเลย รถไม่มี โทรศัพท์เก่าๆ มีคอมที่ใช้นี่แหละที่ทำให้ทันโลกกับเขาบ้าง

ที่เขียนนี่ก็แค่อยากระบาย เพราะเราจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังแล้ว ชีวิตของเราไม่ถือว่าตกต่ำ หรือสิ้นไร้ไ้ม้ตอก หลายคนคงลำบากยิ่งกว่าเรา เพียงแต่เรายังหาจังหวะตั้งตัวประสบความสำเร็จไม่ได้ ก็ยังต้องเดินต่อไป สู้ต่อไป ตราบใดที่เรายังหายใจอยู่ เราไม่เที่ยว เราชอบเก็บตัวนั่งอยู่ในห้องได้ทั้งวัน ตอนเราทำงาน เราบริจาคเงินให้กับคนโน้นคนนี้ที่เดือดร้อน ตอนเราไม่มีงานทำ ตัวเราก็ยังช่วยไม่ได้เลย
Ploy

Re: อายุ 33 ไม่มีงาน กลุ้มใจจัง

โพสต์ โดย Ploy »

คุณน่าจะเชื่อพ่อ-แม่นะคะสอบเป็นอัยการหรือผู้พิภากษาน่าจะเหมาะกับคุณอายุเท่าคุณยังไม่สายหรอกค่ะสำหรับการรับราชการสู้ๆนะคะ


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 06:33.
ตอบกลับโพส