คนอื่นที่เป็นนักเรียนแล้วทำงานไปด้วยเขารู้สึกเหมือนกูป่ะวะ
อยู่คนเดียว ทำอะไรเองคนเดียว อยากเที่ยว อยากกิน อยากซื้อ ก็ทำไม่ได้ เพราะไม่มีเงิน ก็ต้องดิ้นต่อไป กูไม่ใช่ลูกคนเดียว ถึงกูเป็นเด็กมหาลัย กูก้19 20 แล้ว กูรู้สึกว่ากูควรช่วยเยาะมะได้แล้วแต่ กูอยากมีสังคมนะ เห็นเพื่อนเขาสนิทกันก็ต้องเก็บมาน้อยใจ เพราะเราไม่มีเวลาไปเที่ยวไปนู้นไปนี้กันแล้วเอามาคุย อยากไปอีก อย่างนู้นอย่างนี กูเหงานะเว้ย ไปเที่ยว ไปกิน รุ่นพี่ชวน ก็สนิทกับรุ่นพี่ พออยู่ด้วยกัน ก็คุยกันอยู่แค่ในกลุ่ม กูก็ยืนอยู่ตรงนี้ เห็นหัวกูมั้ย กูเหนื่อย กูท้อ กูระบายกับครอบครัวไม่ได้ ไม่อยากให้เขาหนักใจ กูระบายกับรุ่นพี่ไม่ได้ เพราะกูไม่สนิทใจ กูระบายกับเพื่อนไม่ได้ เพราะพอถึงเวลาจริงๆ กูไม่มีใครอยู่ข้างๆ กูร้องไห้คนเดียวสุดท้ายวันรุ้งขึ้น กูต้องยิ้ม กูต้องเฮฮา กูต้องมั่นใจ แต่ในใจกูรู้สึกตรงข้าม หลายครั้งที่ที่กูรู้สึกเป็นส่วนเกิน กูต้องตอแลว่ามีคนสำคัญกว่าในมือถือ แต่ป่าวเลย กูตอแหลยิ้ม หัวเราะไปงั้นๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องรู้สึกเป็นส่วนเกินกูหลอกตัวกูเอง กูอยากให้มีคนเห็นหัวกู พยายามเสนอหน้า อาสาหวังว่าจะเห็นความสำคัญ กลับกลายเป็นว่าเห็นแค่ประโยชน์ในตัวกู
กูอยากได้ใครสักคนที่รู้สึกได้ว่ากูไม่โอเค ไม่ต้องถามอะไรกู แค่เข้ามากอดกูให้แน่นที่สุดจนกว่ากูจะปล่อยได้มั้ย กูอยากได้แค่นี้จริงๆ