พื้นที่เล็กๆ

[o_kung]

เคยไหมที่บางเวลาจะรู้สึกว่าตัวเองจิตตก เราคิดว่าน่าจะเป็นกันทุกคนเราคนนึงที่เป็นและอาจจะบ่อยแต่เราไม่สามารถที่จะปรึกษาหรือคุยกะใครได้แม้กับคนใกล้ตัวก็ตาม เราพยายามที่จะสื่อสารแต่กลับกลายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อหรือจะได้คำตอบแบบเดิมๆ(ก็แล้วแต่นะ)หรือความเฉย จนเราคิดว่าเรามาอยู่โลกไหน หลายๆครั้งที่พยายามจะอยู่แบบคนเดียสุดท้ายก็ต้องมีเหตุที่จะต้องนำเราไปจุดเดิมทุกทีและมันก็คือวงกลมในชีวิตเรา เราแต่งงานและย้ายมาอยู่ที่บ้านผู้หญิงด้วยเหตุผลที่เค้าท้องและทางบ้านเราไม่พร้อมเลี้ยงเพราะปัญหาสุขภาพของท่านทั้ง 2 คน ทุกวันนี้เราเข้าใจกับประโยคที่ว่า ไม่มีที่ไหนที่ดีเท่าบ้านของเรา มันเป็นจริงๆ อยู่นี่เราทำดีให้ตายก็คือเสมอตัวแต่ท่าผิดแม่ยายเราก็พร้อมขย้ำได้ทุกเมื่อ ด้วยคำพูดที่ไวกว่า 4G กับคนรัก เราพูดจริงๆนะทุกวันนี้เรายังไม่เข้าใจเค้าเลยสิ่งที่เค้าคิด พูด ทำ เราต้องมีส่วนร่วม แต่ถ้าเป็นเราไม่ค่อยจะมีคำตอบ เราเงียบคือเย็นชา เราพูดก็คือคนเรื่องมาก การพักผ่อนของแต่ละคนเค้านอนคือเหนื่อยจากงาน เรานอนคือขี้เกียจ เค้าท่องเนตคือหาความรู้ เราเล่นเกมส์คือไร้สาระ เค้าเรียกให้ช่วยเราไป ถ้าเราเรียกคือบ่นนำ แต่ที่ยิ่งกว่าคือแม่ยาย ที่ปากจัด ด่าลับหลัง(คนข้างบ้านมาถาม) ชอบนินทา(ตัวเองก็ทำหมด) ชอบเล่าให้ข้างบ้านฟังว่าไม่มีใครช่วยแกเรื่องค่าใช้จ่าย(ที่ติดหนี้อยุ่น่าจะหลักหมื่นแล้วทำลืมล้างหนี้นอกระบบให้เงินกินเปล่าทุกเดือนแล้วแต่จะมีไม่เคยพูด)เอาเด็กที่ลูกเลี้ยงตัวเองไม่พร้อมเลี้ยงเพราะท้องตั้งแต่17มาเลี้ยงแต่คนออกตังค์90%คือทางนี้ไม่เคยเกรงใจ