ฉากชีวิตที่ 1

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
เจ็บปวดทุกทาง

ฉากชีวิตที่ 1

โพสต์ โดย เจ็บปวดทุกทาง »

ฉากชีวิตที่ 1 โดย เจ็บปวดทุกทาง

ผมเป็นคนหนึ่งที่พบเจอกับมรสุมชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย และก็พยายามผ่านมันมาได้ให้ตลอด ทำได้ดีมั้งไม่ดีมั้ง ลองผิดลองถูกไปเรื่อย

เคยมีแฟนและแต่งงานแล้วและเลิกมาแล้ว มีลูก2คน ผมไม่ใช่คนดีอะไร ดูแลลูกก็ไม่ได้ดูแล แถมมีแฟนใหม่อีก อายุเธอน้อยกว่าผมเป็นรอบ เธออายุแค่ 21 แต่ผมอายุ 33 แล้ว

ตั้งแต่เราคบกันมาผมรักเธอมาก ยอมเธอทุกอย่าง อย่างที่ไม่เคยยอมใครมาก่อน ซึ่งเธอมาจากครอบครัวที่ฐานะปานกลางเกือบล่าง ส่วนผมเองก็ประสบกับมรสุมชีวิต ต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

ไปไม่กี่เดือนนี้เอง จากคนที่เคยมีเงิน 6-7 หลัก กลับเหลือแค่เงินติดบัญชีแค่หลักร้อย แถมเจ้าหนี้ตามทวงหนี้ ตลอดทั้งสถาบันการเงินต่างๆและหนี้สินที่จำเป็นต้องก่อขึ้นใหม่

ประเด็นก็มีเยอะครับ แต่มันอยู่ตรงที่ เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ สูญเสียแล้ว สูญเสียไป ชดใช้ไหนได้พยายามชดใช้ อยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุดพยายามกัดฟันสู้ทุกจังหวะ

พ่อแม่ ผมใหม่ๆก็ไม่เข้าใจ หลังๆดีมาบ้างแต่ก็ยังไม่วายเป็นที่ระบายอารม ของแก ตัวผมเองก็ลำบากมีบ้านก็กำลังจะโดนยึด ตึกก็กำลังจะโดนยึด มันสุดยอดมากทุกอย่างเลย

ส่วนตัวผมเองเป็นนักสู้อยู่แล้ว พังได้พังไปสู้ใหม่ แต่ปัญหามันก็อยู่ที่เราเป็นคนที่แคร์คนเกินไป แคร์มันกับทุกคำพูด"ของคนที่เรารัก" แต่เพราะเหตุนี้แหละ จึงถูกคนที่เรารักทำร้ายอยู่ทุกวัน

เรื่องก็มีอยู่ว่าทุกวันนี้ เนื่องด้วยแฟนใหม่กับผมมีอายุห่างกันเยอะมาก และเธอเป็นลูกคนสุดท้องของครอบครัวเธอ จึงถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจแบบชนิดที่ว่าผมไม่เคยเจอคน เอาแต่ใจ

ตัวเองขนาดนี้มาก่อน (ผมว่าแฟนเก่าผมโคตรเอาแต่ใจแล้วนี่ยิ่งกว่า 3-4 เท่า) ช่วงคบกันใหม่ๆ นานๆเจอกันที เธอก็จะรักผมมากทุกครั้งที่เจอกัน แต่แล้วพอเราได้อยู่ด้วยกัน ปัญหาชีวิตมันก็เริ่มออก
โดนส่วนตัวผมเป็นคนที่มั่นใจว่า ตัวผมมีเหตุผลมาก(แม้กะทั่งที่เคยสอนลูกผมไป ผมก็สอนให้เค้าใช้หลักเหตุผล มากกว่าอารมณ์) แต่แล้วกลับเจอเธอที่คิดว่ารักกันมาก ใหม่ๆก็ใช่ว่ามีเหตุผลนะครับ
แต่เธอยอมได้เพราะมันใหม่ นานๆไปเธอก็เริ่มแสดงธาตุแท้ของตัวเธอออกมา ทั้งเจ้าอารมณ์ ทั้งอัธยาศรัยดี(คำว่าเจ้าชู้คงดูมากเกินไปสำหรับเธอ เพราะผมรักเธอมาก) ตัวผมซึ่งต้องสู้กับมรสุมชีวิต
ซึ่งเป็นเวรกรรมทั้งจากที่ตัวผมก่อเองและไม่ได้ก่อ ก็ดันมีจุดอ่อนที่จิตใจ มันจะบอบบางยิ่งกว่าแก้วบางๆเสียอีก ถ้าคนที่ทำร้ายจิตใจเราเป็นคนที่เรารักมาก (ทั้งเธอ และพ่อแม่ของผมเอง)

แต่ถ้าเป็นคนที่ผมไม่สนใจ ไม่แคร์แค่รู้จักหรือสนิท ถึงเค้าจะทำอะไรยังไงแค่ไหน กับผมหรือกับใคร ตัวผมเองไม่สนใจอะไรเลย ประมาณว่าเรื่องของมึง ไม่ใช่เรื่องของกุ ใครจะไปทำไรที่ไหน

ตายห่าอะไรก็ตามใจเลย และเพราะเหตุนี้ผมจึงถึงเธอซึ่งเอาแต่ใจขนาดหนักกระทำ ใจคนที่ว่าแข็งแกร่งมากแล้วมันหมดหนทางดิ้นรน ทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่นั่งน้ำตาซึม คิดปลอบใจว่ามันเป็น

เวรกรรมที่เราคงทำกับคนอื่นไว้เยอะ ชดใช้กรรมกันไป(เหมือนหลอกตัวเองให้ ปลง อะไรทำนองนั้น) แต่จิตใจมนุษย์ สุดท้ายแล้วความอดทนก็ย่อมมีจำกัด จนถึงวินาที ที่มาหาที่ระบายนี้

ผมก็ยังอยากมีเธออยู่ด้วยกันตลอดไป เหนื่อยที่จะเริ่มต้นใหม่แล้ว เหนื่อยกับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตมาพอสมควร อยากได้เวลาพักหายใจบ้าง แต่วันเวลาช่างโหดร้าย ให้ความสุขผมมาแค่ชั่วครู่

แต่ความทุกข์ช่างยาวนานยิ่งนักและเกือบตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมา จนมาถึงตอนนี้ที่บางที่ก็เผอิญคิดไปว่า สงสัยพวกเราคงไม่ใช่เนื้อคู่กัน ชีวิตช่างเดินสวนทางเสียนิกะไร น้อยใจโชคชะตา

อดทนอดกลั่น ซ้ำแล้วซ้ำอีก ที่ผ่านมาบางครั้งก็นึกท้อใจ มาโชคชะตา แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่า เห้ยดูสิ ยังมีคนที่ชีวิตเค้าแย่ยิ่งกว่าเรานะ ยังมีคนที่ไม่มีที่ซุกหัวนอนยิ่งกว่าเรานะ

ยังมีคนที่อาภัพรักยิ่งกว่าเรานะ ยังมีคนที่ไม่มีพ่อแม่ยิ่งกว่าเรานะ ยังมีคนที่ไม่เหลืออะไรยิ่งกว่าเรานะ ยังมีคนที่ป่วยหนักยิ่งกว่าเรานะ ยังมีคนที่นอนรอความตายยิ่งกว่าเรานะ

ยังมีคนที่ไม่สามารถเดินได้ถึงแม้เค้าจะคิดสู้ยิ่งกว่าเรานะ และอีกหลายๆยิ่งกว่า เพื่อปลอบใจตัวเอง


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 06:22.