ก็แค่อิจฉา

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
ลัน

ก็แค่อิจฉา

โพสต์ โดย ลัน »

ฉันเป็นนัก(อยาก)เต้น เพิ่งจะอยู่มัธยมและต้องตั้งวงกันเอง เริ่มเดินมาจากศูนย์และเดินมาพร้อมกัน
ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองเต้นได้แย่แค่ไหน แต่ที่ไม่เลิกเพราะใจรัก ทั้งรักในการเต้น ทั้งรักวงของตัวเอง
ฉันท้อตลอดเวลา จิตใจห่อเหี่ยวทุกครั้งที่เต้น รู้สึกแย่ที่ได้ดูคลิปหลังจากเห็นตัวเองเต้น ฉันเหมือนเป็นโรคไบโพลาร์ เมื่อไหร่ที่ฉันลืมภาพลักษณ์ของฉันที่ออกมาเวลาเต้น ฉันทำมันอย่างมีความสุข ได้เต้นและสนุกไปกับมัน แต่พอฉันได้ดู ได้เข้าใจ ได้กลับมาตระหนักว่าฉันมันแย่แค่ไหน ฉันเหมือนเป็นบ้า ร้องไห้ฟูมฟาย บ่นเรื่องนี้ซ้ำๆกับตัวเอง เขียนไดอารี่เป็นร้อยๆหน้า ทั้งเขียนมือ เขียนในคอมพิวเตอร์ แต่ก็ไม่ได้ทำให้อาการจิตตกของฉันในครั้งต่อไปลดน้อยลงเลยสักนิด
ฉันบอกตัวเองเสมอ ฉันไม่เคยทำได้
ถึงแม้ว่าจะพยายามคิดว่า ยังไงสักวันก็จะทำได้ ก็ตาม

ฉันจิตตกเรื่องหน้าตาของตัวเองด้วย รูปร่างด้วย ฉันตัดสินใจที่จะตัดผมสั้นทรงผู้ชาย ทั้งที่ไม่ได้อยากเป็นทอม ไม่อยากเป็นสาวเท่ ไม่มีความคิด แค่จะตัด
เพราะฉันว่า มันไม่มีอะไรจะพังแล้วล่ะ เพราะมันพังไปหมดตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว

ครั้งนึงเพื่อนคนนึงในวงของฉันแพร่ภาพสดในเฟซบุ๊ค เธอเป็นนักเต้นคนแรกในวงที่อัดคลิปลงในแอคเคาท์เฟซบุ๊ค เธอบอกว่าแอคเคาท์นี้เอาไว้คุยกับแฟนคลับ(ที่ชอบวงเดียวกับเธอ) แล้วเธอก็จะลงคลิปเต้นบ้าง พูดคุยกับคนอื่นอย่างสนุกสนานถูกคอด้วยความที่อัธยาศัยดีและเจอคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกัน
วันนั้นเธอเองก็แพร่ภาพสดในขณะที่ทีมของเรากำลังซ้อมเต้น ฉันตื่นกล้อง รู้สึกดีที่มีคนมาดู พยายามเต้นให้เต็มที่ และดูตัวเองไปด้วย.. มันแย่มาก

ฉันพยายามหาช่องให้ตัวเองได้เข้าไปอยู่ในวีดิโอนั้นให้มากที่สุด โดยที่ลืมนึกไปว่าตัวเองเป็นยังไง
ถึงแม้คนดูจะไม่ค่อยได้เห็นหน้าเธอคนนั้น แต่เธอก็ได้รับคำชมไปเยอะมาก
เธอเป็นคนสวยอย่างเถียงไม่ออก และเต้นเก่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ถึงแม้จะบอกว่าเธอเริ่มต้นพร้อมฉัน แต่ฉันก็ห่างจากเธอมามากโข
เธอได้รับความรัก ในขณะที่ฉันไม่มีอะไรเลย

เฟลไปหมด พอมานั่งคิดไป ฉันก็อยากจะฆ่าตัวเองให้ตายเสียตรงนั้น
ฉันอยากได้รับความสนใจบ้าง อยากได้รับความรักแบบนั้นบ้าง อยากมีคนคอยเชียร์ คอยสนับสนุน
จนฉันพลาด เสนอหน้าตลอดเวลาจนดูน่ารำคาญ
ฉันเกลียดตัวเอง

ฉันเกลียดที่ฉันอิจฉาเพื่อนตัวเอง เกลียดที่เกลียดตัวเอง เกลียดที่มีอารมณ์ด้านมืดเยอะจนน่ารำคาญ
ฉันอาจจะขาดความอบอุ่นซึ่งถ้ามีใครด่าฉันก็ไม่คิดจะเถียงหรอก
แต่ฉันเองก็อยากจะได้รับการยอมรับจากสังคมอย่างที่เพื่อนฉันได้
อยากได้รับความรักอย่างที่เธอได้
อยากได้รับคำชมอย่างที่เธอได้มาตลอด


แต่คนอย่างฉันจะไปได้อะไรแบบนั้นล่ะ จริงไหม? สิ่งที่ได้ก็มีแต่ความน้อยใจที่สุมในหัวนี่แหละ

ฉันตัดสินใจว่า ถ้าฉันเขียนบอร์ดนี้เสร็จ ฉันจะลองสวมหน้ากากดู
เป็นหน้ากากแห่งความร่าเริงของตัวฉันเองในตอนที่ยังมีจิตใจบริสุทธิ์และไม่ริษยาอะไร พอใจกับสิ่งที่ตัวเองมี
หน้ากากของตัวฉันเองในตอนที่มองโลกในแง่ดีและเชื่อมั่นในตัวเอง
มันอาจจะดูปลอมไปหน่อย ฉันไม่รู้ว่าจะทำหน้ากากนี้หล่นตอนไหน ไม่รู้จะทนทุกข์กับการต้องปิดบังความรู้สึกจริงๆของตัวเองไปอีกนานเท่าไหร่
แต่ถ้าฉันได้รับความสนใจ ความรัก และการสนับสนุน มันก็คุ้มนะ

กับการใส่หน้ากากใบนี้


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 06:19.