หน้า 1 จากทั้งหมด 1

ทำไมคนอื่นต้องหงุดหงิดใส่เราทั้งที่เป็นคนจะช่วย

โพสต์แล้ว: 20 เม.ย. 2019 06:13
โดย คนหน้านิ่ง
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนดึกๆผมปิดประตูรั้วจะนอนแล้ว แล้วมีคนในบ้านกำลังออกไปทำงาน มันกำลังออกไปแล้วหากุญแจรั้วไม่เจอทั้งที่มันเก็บเอาไว้กับตัวเอง ตลอด มันเดือดร้อนที่หากุญแจไม่เจแแล้วมาเคาะห้องผม ถามว่า"มึงล็อกทำไม มึงรู้ไหมว่ากูจะไปทำงาน" มันพูดด้วยเสียงดังและหยาบคาย ผมก็เลยกะจะช่วยซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน พอผมค่อยๆหาก็หาว่าผมช้ายืดยาด ซึ่งกูก็ไม่รู้ว่าไอ้กุญแจของมึงนี้มันอยู่ที่ไหน มึงบอกว่าให้ล็อกรั้วทุกครั้งเวลา5ทุ่ม. แล้วมึงจะมาโวยวายแล้วพาลใส่กู เพราะเป็นปัญหาของมึงเนี่ยนะ. รู้ไหมมึงแค่เสียกุญแจแต่กูเสียความรู้สึกเสียทั้งเวลานอนเสียอารม ณ์ ตอนหาไปก็บ่นไปอย่างนูนอย่างนี้แล้วไม่ช่วยผมหาด้วยเอาแต่บ่นๆ เดินไปมาไอ้ผมตอนนั้นก็ง่วง มันไม่รู้จะทำยังไงจึงพูดว่า "มึงรีบๆหาหน่อย มึงล็อกเองก็หามาไขเอง. หัดมีความรับผิดชอบซะบ้าง มึงรู้ไหมถ้ากูไปงานสายกูจะโดนอะไร"ผมอยากตอบไปดังๆว่า เรื่องของมึงกูเดือดร้อนอะไรกับมึงด้วย. แต่ก็ไม่ได้พูดไปเพราะมันเป็นผู้ใหญ่ ทำตัวไม่น่าเคารพ เดือดร้อนอะไรก็โทษกู กูนั่งอยู่เฉยๆฟังเพลงสบายๆก็ด่ากู
ว่าทำอะไรไม่มีสาระเสียเวลา เอาเวลาไปซักผ้ากวาดบ้านไปยังจะมีประโยชน์กว่าเล่นโทรศัพท์อะไรของ มึงอีก โอ้ยกูละไม่มีอิสระในบ้านนี้เลย เวลาปิดเทอมก็บอกให้กูไปเรียนพิเศษเรียนจนจะบ้าอยู่แล้วเรียนจากเที่ยงถึง2ทุ่มเรียนอะไรหนักหนาเรียนแล้วมันเอาไปใช้ได้ที่ไหนละ ใช้สอบหรอ? กูเรียนปกติกูก็สอบมหาลัยได้ อยากให้เข้าที่ดีๆจะได้ไม่เป็นภาระ แล้วมันก็เป็นภาระของมึงที่ต้องส่งกูเรียนอยู่ดี รอไปอีก4ปีเหอะจบมากูไม่อยู่กับมึงแล้วกูจะหาความสุขให้กับชีวิต ไปเที่ยวกับเพื่อนดีๆให้สมองมันพักเรื่องแย่ๆกินอาหารดีๆสนุกกับที่ทำงานพอหาตังพอประมาณก็ไปสร้างบ้านอยู่ไม่ ห่างจากที่ทำงานมากไม่เกิน5กิโลเมตรแล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่างที่ทำให้ตัวเองมีความสุขไม่เดือดร้อนใคร