ท้อใจจัง

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
ปาปาลิ

ท้อใจจัง

โพสต์ โดย ปาปาลิ »

ในการทำงานในแต่ละวันทำไมยิ่งทำก็ยิ่งเหนื่อยใจ งานไม่หนักอะไรเลย ออกจะสบายด้วยซ้ำ นับวันยิ่งอยากก้าวถอยหลัง ท้อและเหนื่อยใจเหลือเกิน หาสมัครที่อื่นก็ติดด้วยเรื่องภูมิลำเนา งานของเราต้องทำแถวบ้านเกิดเท่านั้นหรืออยากย้าย ทำไมจะทำที่อื่นก็ถูกขวางกั้นด้วยคำว่าไม่ใช่คนในพื้นที่ สาเหตุที่อยากออกจากที่เดิมก็เพราะน้อยใจในหลายๆอย่าง เพื่อนร่วมงานโกงและเอาเปรียบมาทำงานช้าตลอดเวลาแต่หัวหน้าเข้าข้างเสมอ เราก็แค่อยากย้ายเราไม่ได้ทำร้ายใครเลยนอกจากตัวเราเองแต่เราก็ย้ายไปไหนไม่ได้เพราะทุกที่คิดแค่ว่าเราคงมีปัญหาจากที่เดิม เราก็แค่รู้สึกไม่Okกับความรู้สึกที่ถูกเอาเปรียบถูกโกงทางอ้อมก็แค่นั้นเองทำไมที่ทำงานแต่ละที่ถึงมุ่งมาแค่ประเด็นที่ว่าไม่ใช่คนพื้นที่มาสมัครคงต้องไปสร้างปัญหาอะไรมาแน่ๆ เราเหนื่อยมากเหลือเกินจะไปไหนก็ไปไม่ได้ยอมลาออกจากราชการแล้วไปเป็นรายคาบยังไม่มีใครรับเลย หลายครั้งที่พ่ออยากลาออกวันละหลายรอบเพราะไม่ชอบระบบการทำงานแบบนี้ ยอมโดนคนบ่นว่าว่าเนรคุณที่ทำงานก็น้ำมันท่วมปากนี่นา ยอมให้คนว่ายอมลาออกแต่พอไปเจอสัมภาษณ์ก็ตายกับคำถามเดิมๆว่าดีมีตำแหน่งอยู่แล้วออกมาทำไม ก็น้ำมันท่วมปากไงถ้าพูดถ้าบอกอะไรออกไปคงพังกันเป็นแถบๆไม่มีแกะดำตัวใหนอยากอยู่ในกลุ่มแกะบาวหลอกนะเพราะมันจะต้องถูกมองว่าแตกต่างไม่เป็นประตามกระแสสังคม ถามว่าถ้าทรมานขนาดนี้ทำไมไม่ลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัวล่ะ ก็เพราะเราไม่มีใครไงเราตัวคนเดียวถ้าทุกอย่างผิดพลาดไปแล้วเราจะทำยังไงเราไม่ได้คอยมีพ่อแม่พี่น้องคอยค้ำ-นอยู่ข้างหลังนะ การที่จะลาออกโดยไม่มีงานรองรับมันก็เหมือนก้าวเดินลงคลองทั้งที่ว่ายน้าไม่ฟินนั่นแหละ พลาดขึ้นมาใครจะช่วย ผิดด้วยหรือแค่ที่จะเดินออกมา
ไม่อยากจะเสียใจเสียความรู้สึกกับที่นี่มากไปกว่านี้อีกแล้ว
แล้วก็ร้องผู้ใหญ่ใจกว้าง เวลามีน้องไปสอบสัมภาษณ์โปรดอย่ามองเขาในแง่ร้ายนักเลยเพราะบางคำถามทีท่านถามว่าวมันน้าท่วมปากจริงๆที่จะตอบเราไม่ใช่ตอบไม่ได้หรือไม่รู้ แต่บางคำที่เราต้องตอบไปเราก็ไม่ได้อยากทำร้ายที่ที่เคยมีบุญคุณกับเราเหมือนกัน เราแค่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ดูเหมือนท่านจะรับคัดตัดสินเรามากเกินไป เราไม่ได้บอกว่าเราเป็นคนดี แต่เรามั่นใจว่าหน้าที่ของเราเราไม่ได้ละเลยและเราตั้งใจเต็มที่แต่ที่เราไม่อยากอยู่ที่เดิมเพราะคิดว่า เราต้องทนกับคอมไม่ฟันธรรทานกับการถูกเอาเปรียและเลือกปฏิบัติ.เพียงเพราะเราไม่ใช่ญาติๆของพวกเขา.
เราผิดด้วยหรือที่อยากจะออกมาจากตรงนั้น เราอยากปลดล็อคตัวเองแต่พวกคุณก็ไม่ให้โอกาสเรา
สุดท้ายนี้เราก็อยากละบอกนะว่า พวกคุณเป็นส่วนหนึ่งที่ทำร้ายเรา ไม่เปิดโอกาสให้เราเลยสักนิด พวกคุณใช้ทั่งคุณวุฒิและวัยวุฒิมาตัดสินคนคนหนึ่งจากการพูดคุยไม่ถึง10 นาที่แค่เราพูดไม่ตรงใจคุน ผิดจากหลังจากที่คุนคิดไว้คุณก็ตัดสิทธ์ของเราแล้ว นั้นโคตรเสียใจเลยกับความคับแคบในจิตใจของพวกคุน เพียงแค่ฉันบอกว่าฉันพร้อมจะลาออกจากราชการทันทีถ่าคุนพร้อมให้โอกาสนั้น คุณมองแค่ว่าเราคิดสั้น แต่คุณรู้ไหมว่ากว่าฉันจะหาเหตุผลมาหักล้างมาประกอบการตัดสินใจไได้
ฉันต้องใช้เวลาคิดนานไหนคิดวนไปวนมากว่าจะกล้าตัดสินใจ กว่าจะกล้าก้าวเดิน ไหนจะต้องคุยกับคนที่เคารพนับถืออีก มันยากนักกับการที่ต้องตัดใจ ยอมทั้งตำแหน่ง การเดินทาง การศึกษาข้อมูลสถานที่นนั้นๆ แต่เมื่อฉันได้เจอบทสัมภาษณ์ ฉันสามารถรุคำตอบได้ทันที ว่าฉันถูกหลอกด่า ว่าไม่คิด .รู้ผลเลยว่าครูว์นี้ฉันตก แต่จะให้ขายที่เดิมฉันก็ทำไม่ได้ . แค่นั้นออกมาสัมภาษน์ที่ใหม่มันก็เนรคุณมากพอแล้ว ฉันคงเล่าอะไรออกไปไม่ได้มาก แต่แค่อยากให้เข้าใจว่า
การที่คนคนหนึ่งยอมทั้งบ้าน ทั้งพวกพ้องง
ยอมออกจากที่ทำงานเดิมที่ทำมาตก10ปี ความรู้สึกเขาคงไม่ไหวจิงๆ
เพราะทนมามากพอ จนคิดว่ามันเกินทน มันหมดใจกับที่ตรงนี้จริงๆ
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ขอรู้จักคนที่นี่ ตำแหน่งหน้าที่การงานการแต่งกายดูดี แต่จิตใจและควมโลภก็ยังมากมายอยู่ ตอนปฏิญาณเข้ารับตำแหน่งข้าพเจ้าจำได้ดีว่าได้ลั่นวาจาใดไว้ ข้าพเจ้าไม่กลับคำ แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าทำใจรับไม่ได้ก็คือ ทำไมหัวหน้าทุกระดับรับได้ทุกคนอยากให้เรื่องเงียบ .ทุกคนผ่อนปรนโดยที่ไม่นำมาแก้ไขให้เด็ดขาด
กางโกงไม่ว่าจะมากจะน้อยก็ขึ้นชื่อว่าการโกงง
คุณมีอำนาจแต่ทำอะไรไม่ได้มันก็เท่ากับการส่งเสริมแบบทางอ้อมนั่นแหละ
ถ้าทุกคนคิดแบบนั้นหมดทุกอย่างมันคงล่มจม เราจะมีระบบแบบแผนไรทำไม
เพราะทุกคนอยากได้แต่สิทธิ์ แต่ไม่คิดทำหน้าที่ของตัวเอง


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 19 เม.ย. 2019 09:35.