ต้อแต้ขอระบายหน่อยนะ จากเด็กเก็บเงิน

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
เด็กผู้หญิง

ต้อแต้ขอระบายหน่อยนะ จากเด็กเก็บเงิน

โพสต์ โดย เด็กผู้หญิง »

สวัสดี เราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นคนเก็บเงินของห้อง (ง่ายๆก็เหรัญญิก) ตอนแรกก็คิดว่ามันง่ายและก็สนุก อาทิตย์แรกหลังจากตกลงวันเก็บเงินกันแล้ว เราเองก็ทวงตั้งแต่เจอหน้ากันเลย ไม่ใช่เราไม่รู้สึกอะไรนะ เรารู้สึกเกรงใจและก็ต้องทำใจหน้าด้านไปทวง พออาทิตย์ที่สามเราก็เริ่มไม่ทวง เพราะเราขี้เกียจและก็รู้สึกเกรงใจเขามากๆ เพราะทุกคนดูจะรำคาญ แฮะๆ แต่เราก็ต้องมองข้ามมันไป อาทิตย์ต่อๆไป ก็เริ่มมีเพื่อนที่จะผัดวันจ่ายบ้าง จนยอดบางคนก็เริ่มเยอะขึ้นๆแต่ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้น มันเริ่มตรงที่มีการทำกิจกรรมบางอย่างของโรงเรียน ซึ่งเราก็แจ้งไปแล้ว T-T เราไม่สามารถให้เบิกเงินไปได้ ถ้าไม่มีใบเสร็จซื้อของมา แต่ก็ไม่มีใครเอามาให้เรา แล้วทางเขาก็บอกเราว่าทางร้านที่เขาซื้อของ ทวงเงินมาสองวันแล้ว เขาไม่ได้จ่ายเงินไว้ตั้งแต่แรก เขาเองก็เครียดที่ทางร้านทวงเงินเขา เราเองก็กะจะให้เงินเขาปแล้ว แต่ก็ดันมีเพื่อนบางคนบอกว่า จะเอาบิลทุกอย่างเลยเหรอ ซื้อของมาตั้งแต่วันไหนแล้ว , คนกันเอง ไม่โกงหรอก ฮือ เรารู้เราผิดที่เราเรื่องเยอะ ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก เราเสียใจที่ทำให้มันมีปัญหา เรารู้สึกเสียใจจริงๆ เราทำให้คนอื่นๆในห้องรำคาญ เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ความรู้สึกที่มีคนรำคาญเรา มันรู้สึกมากกว่านี้แต่อธิบายออกมาไม่ถุก เราพยายามทำให้ใครหลายๆคนรู้สึกว่าเราไม่รู้สึกอะไร เราแฮปปี้มีความสุขดี แต่ความจริงแล้วเราเสียใจ ร้องไห้ รู้สึกไม่อยากเจอหน้าใครเลย มันไม่กล้าสู้หน้า เราทำใจไม่ได้เลยถ้ามีคนมองเราด้วยสายตาแปลกๆ สายตารำคาญ เราอาจจะเล่าแบบงงๆว่าเรื่องแค่นี้ก้ร้องไห้ก็เสียใจหรอ แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเสียใจสำหรับเราจริงๆ เรายอมที่จะเป็นฝ่ายขอโทษเขาก่อน ยอมเป็นฝ่ายผิด เพราะเราไม่อยากมีปัญหามากกว่านี้แล้ว เรารู้สึกว่าเราสนใจความรู้สึกของคนอื่นเกินไป จนไม่สนใจความรู้สึกของตัวเองเลย เพื่อนเราก็บอกให้เราสู้บ้าง อย่าไปยอม แต่เราไม่อยากมีปัญหาเพิ่มขึ้น
ปัญหาบางอย่างมันก็เริ่มที่แล้ว ที่เราไม่ระงับอารมณ์ตัวเอง หงุดหงิดใส่คนอื่น แต่ไม่ใช่ปัญหานี้นะ
เราเป็นคนลืมง่าย มั้งนะ ตอนนี้เรารู้สึกดีขึ้นแล้ว ไม่ร้องไห้แล้ว ก็เลยจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้ ว่าตอนร้องไห้อยู่รู้สึกอะไรมากกว่านี้หรือเปล่า
มันก้ดีตรงนี้ ตอนที่เราเสียใจก็ปล่อยตัวเองไปก่อน พอดีขึ้นเราก็จะลืมไปเอง แค่ได้ระบายออกมามันก็คงทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง มั้ง

เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เราเชื่อว่าอย่างนั้นนะ :) มันเป็นประโยคที่เราเริ่มพูดกับตัวเองตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ใช้ได้เลย พูดประโยคนี้พร้อมกับยิ้มถึงแม้ว่าจะร้องไห้อยู่ก็ตามที

แล้วเราเป็นคนชอบเข้าไปอยู่ในโลกจิตนาการ อ่านนิยายหรือฟังเพลง ลองนึกตามมันก็ทำให้เราหายเครียดหรือหายเศร้าแล้ว
งงๆเนอะ แต่ก็สบายใจดี เขียนระบายบ่อย ลองมาพิมพ์ดูก็ให้อีกอารมณ์เลย เห้อ สู้ๆ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 20 เม.ย. 2019 05:59.