จิตใจบอบช้ำของคนเป็นแม่

เรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ เล่าที่นี่ได้
naruto3578

จิตใจบอบช้ำของคนเป็นแม่

โพสต์ โดย naruto3578 »

เรื่องมีอยู่ว่า เราตั้งท้องได้ 5 เดือนอีก 1 สัปดาห์ครบ 6 เกิดเรื่องไม่คาดฝันกับตัวเอา ลุกตื่นใกล้รุ้งเช้าของวันที่ 21 เข้าห้องน้ำ มีม฿กเลือดออกทางช่องคลอด รีบบอกแฟน (สามี) ให้พาไปโรงพยาบาล หมอตรวจแล้วพบว่าช่องคลอดเปิด 5 ซม.ถือว่าเป็นการแท้ง ต้องนำเด็กออกเพราะอาจเป็นอันตรายต่อแม่ได้ ได้ยินที่หมอบอกมันช้ำมากจุกที่ออกแบบว่าเศร้าที่สุด เราได้ลูกสาว ตัวเด็กสมบูรณ์มาก แต่ไม่อาจยื้อชีวิตเขาไว้ได้ เราต้องนอนโรงพยาบาลอยู่่ 5 เพราะหลังคลอดม่อาการมดลูกติดเชื้อ ได้กลับมาพักอยู่บ้าน อีก 5 วัน เพราะเป็นวันหยุดยาว เริ่มทำงานอีกครั้งวันที่ 31. ก.ค.61 (เราทำงานเป็นลูกจ้างในหน่วยงานของรัฐแห่งหนึ่ง) เราไปทำงานวันแรก เหนื่อยและท้อมาก หมดกำลังใจ แม้ว่าจะมีใครบอกฝห้เราสู้ เพราะเรายังอายุไม่เยอะและสามารถมีลูกได้อีก อ่อ!ลืมบอกไปนี้เป็นการแท้งครั้งที่ 2 แล้ว ครั้งเป็นภาวะแท้งคุกคาม แท้งตอน 2 เดือน รอบนี้ก้อยังคงมีภาวะแท้งคุกคามเช่นกันแต่เราไปหาหมอและฉีดยาจนครบ
เราไม่มีสิทธิ์ได้ลาคลอดเพราะเราแท้ง แต่การแท้งแบบนี้มีแต่คนบอกว่าเราควรได้พักมากกว่านี้ ไม่ใช่ไปเริ่มงานเลย สาเหตุที่แท้งมาจากหลายสาเหตุ ที่ตัวเราด้วยไม่แข็งแรง ทำงานหนัก ต้องเร่งทำเอกสาร นั่งเกือบทั้งวันจะลุกก้อต่อเมือไปเข้าห้องน้ำ เข้างาน เริ่มงาน 8.30 น. แต่เราต้องไปก่อน เลิกงานปกติ 16.30 น. แต่เราไม่ เราต่องนั่งทำงาน 1 -2 ทุ่ม อยู่เกือบ 2 อาทิตย์ ช่วงที่งานเร่งหนักๆ เราเพลียมาก จะกลับก่อน ก้อจะว่าเรากินแรง.
มาถึงบ้านกว่าจะทำนู้นนี้นั้นเรียบร้อยเกือบ 5 ทุ่ม พักผ่อนน้อยนี้เป็นสาเหตุหนึ่ง. เราเริ่มทำงานวันที่ 1 ส.ค 61 มีกันอยู่ 3 คนในห้องทำงานเพราะที่เหลือ ไปทำภารกิจข้างนอกหมด งานเร่งด่วนจึงตกมาที่เรา ให้เราพิมพ์งานด่วน เราก้อทำนะ แต่ก้อต้องทำงานอื่นด้วยเพราะเราหยุดงานไปหลายวัน เราทำเสร็จส่งให้ดูกลับมาแก้เพราะยังไม่พอใจ จนเวลาล่วงเลยเที่ยงวัน มีคำพูดออกมาจสกปาก หัวหน้า แค่พิมพ์หนังสือใช่เวลาตั้งครึ่งวัน ทำไมช้าอย่างนี้ เรารู้สึกจี๊ดคำพูดมาก แต่เราเงียบ. เรามั้งเหนื่อยทั้งเพลียมึนปวดหัวอยากพักมาก และแล้วงานก้อเสร็จ เราเจอคำพูดของหัวหน้าเราตั้งแต่วันแรกที่กลับไปทำงาน คือเหมือนว่สเราต้องทำงานให้ได้ 100%เต็ม แต่สภาพจิตใจเรายังไม่สามารถเลยร่างกายเราก้อยังไมาเข้าที่ หัวหน้าเราเขขาเป็นพยาบาลมสก่อนเคยผ่านการมีลูกมาก่อน เขาหน้าจะเช้าใขได้ดีแต่กับกันเขาไม่สนใจเลยสักนิด จริงแล้วเราโดนหัวหน้าตำหนิเราตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาย้ายมา
โดนตลอด ไม่รู้สาเหตุอะไรเขาถึงไม่ชอบเรา ทุกวันนี้เวลาหัวหน้าบ่นหรทอตำหนิเราๆจะเงียบและรับฟัง จะไม่พูดใดเพราะถ้ามีคำพูดหรือเสียงของเราออกไปเป็นเรื่องแน่นอน เราสูญเสียลูกร่ายกายไม่แข็งแรงแล้วยังต้องมาเจอหัวหน้าแบบนี้
เรารู้สึกแย่มาก กลับมาบ้านน้ำตาไหลตลอด แล้วเริ่มวันจันทร์นี้ไปทำงานก้อต้องเจออีกแน่นอนไม่รู้จะหาเรื่องอะไรเราอีก แม้กระทั่งตอนที่เราพิมพพ์เพื่อระบายความในใจเรายังน้ำตาไหลเลย


Bumped ล่าสุดโดย Anonymous on 19 เม.ย. 2019 08:43.