ทุกข์ที่เกิดจากรัก

[ปล่อยวาง]

เราก็ทุกข์ใจมานานสักสองสามปีได้แล้วหลังจากที่รู้ว่าตัวเองท้อง. เรารู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งเนื่องจากโทรผิด เพราะอะไรไม่รู้หลังจากนั้นเราก็คุยกันตั้งแต่นั้นมาตอนนั้นฉันเรียนอยู่ ม.5 ฉันชอบเคามาก จนขาดไม่ได้ที่จะต้องคุยกันทุกวัน วันละไม่ต่ำกว่าสี่ชั่วโมง เราคุยกันตลอด จากนั้นฉันก็เขามหาลัยเราก็ยังคุยกันอยู่ จนปีสองเราก็ได้เจอกัน เราไปเที่ยวด้วยกัน ช่วงที่ฉันเรียนอยู่เขามาหาฉันที่หอพักและขอมีอะไรด้วย ฉันก็เต็มใจ จากนั้นฉันก็ไปหาเข้าที่ต่างจังหวัดเข้าพาฉันไปบ้าน ช่วงที่เรียนฉันไปบ้านเคาบ่อยมาก. เมื่อเรียนจบฉันได้ทำงาน ทำได้๒ปีฉันก็ชวนเคามาทำที่บริษัทในเครือ โดยค่าเช่าห้องฉันเป็นคนออกให้ ส่วนฉันก็พักอยู่กับบ้านญาติ ตอนนั้นฉันรักเขามาก จนแล้วจนลอดฉันพลาดตั้งท้องขึ้นมา นาทีนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกมันมืดแปดด้าน ฉันถามเคาว่าจะเอาอย่างไง ถ้าเอาเด็กออกต้องทำอย่างไง ฉันทำทุกวิธีทาง ไม่ส่าจะหาคลีนิกทำแทง กินยา ปรึกษาเพื่อน แต่เคาไม่มีความคิดเลยที่จะบอกว่าเคาจะรับผิดชอบอะไร อ่อยังมีตรงที่ฉันให้เคาไปซื้อยาขับเคาก็ไปซื้อใ้ห ซึ่งเลย ฉันกินยารู้สึกเมาๆ กินไปได้สามขวดมางไม่ไหว เด็กก็ไม่ออก สุดท้ายทางบ้านเคาจะจัดงานให้แต่ที่บ้านยังไม่รู้ ฉันกลัวที่บ้านเสียใจมาก แต่สุดท้ายก็มีงานแต่งแต่ฉันคงเป็นเจ้าสาวที่ไม่มีความสุข ชุดเจ้าบ่าวก็ไม่ได้ลอง วันนั้นฉันไม่เห็นรอยยิ้มของเคาเลย หลังจากแต่งงานเคาก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านญาติที่ฉันอยู่ เคาจะต้องออกไทำงานต่างจังหวัดนานๆจะกลับมาที พอกลับมาตอนเช้าไปทำงานด้วยกันแต่เดินคนละทางเคาไปซ้าย เราไปขวา นี่หรอคนรักกัน เคาไม่เคยโทรหาเราเลย พอเราโทรหาเคาก็ไ่ค่อยรับ อารมเสียใส่เรา ไม่เคยถามว่าเราเป็นอย่างงัยบาง เรานอนร้องให้ทุกคืนเลยทั่งๆที่เราท้อง เคาไม่เคยพาเราไปหาหมอเลย เราต้องขอร้องให้คนอื่นไปหาเป็นเพื่อนตลอด ที่ออฟฟิตฝ่ายเรามีคนท้องแฟนเคาโทรหาตลอดบางที่เราก็อิจเคา แฟนไม่เคยถามเราเลยว่าจะคลอดเมื่อไร จนเราคลอดแล้วเคาก็ไม่โทรมาเราต้องโทรไปบอก บอกเคาก็ไม่มาดูลูกเลย มันต้องทำใบเกิดลูก จะทำไงได้ลูกต้องมีชื่อพ่อเราบอกให้เคาส่งแฟกบัตรประชาชน เคายังทำให้ไม่ได้เลย เราต้องขอให้พี่ที่ทำงานค้นจากแฟ้มประวัติส่งมาให้ที่รพ ลูกกลับมาบ้านผ่านไปหนึ่งเดือนเคาก็ยังไม่มา มีแต่คนถามพ่อเด็ก เราก็น้ำตาจะล่วงทุกครั้งที่มีคนถามว่าพอมันเห็นน่าลูกหรือยัง เราก็ตอบได้แต่เคาติดงานเคาติดงาน และแล้วเคาก็มา แต่ทำไมหละมาแต่ไม่ดูหน้าลูกเลยเคามานอนอยู่ที่เปลหน้าบ้าน แต่ลูกอยู่ในบ้าน ฉันนั่งร้องไห้พูดไม่ออกจริงๆ มาได้ซักไม่กี่ชั่วโมงก็กลับ เคาไม่เคยส่งเงินให้ฉันเลย เคาอยู่ที่บ้านญาติก็ไม่ได้ช่วยออกค่าอะไรเลย หลังจากสามเดือนฉันกลับไปทำงาน สิ่งที่พบคือเงินที่ฉันเก็บสะสมไว้ในห้องเคาเาของฉันไปใช้สะหมดเกลียง ฉันพูดอะไรไม่ออก เรื่องมันเศร้ามีอีกเยอะมากอยากจะเล่าต่อมากๆ

[จอย]

สู้ๆนะค่ะ