รู้สึกเหมือน"กูอยุ่คนเดียว" เวลาดุเจ็บกุก้ต้องเก็บไว้ร้องไห้คนเดียว
กุตอนนี้แมร่งไม่เหลือใครเลยหว่ะแมร่งไม่มีกะทั่งครอบครัว,ญาติพี่น้อง,จะเพื่อนรึแม้แต่แฟนที่อยุ่กะูทุกๆวัน กูรู้สึกแย่กูอยากระบาย
ระบายไหน?? กูเคลียดกูอยากปรึกษา!! ปรึกษาใครล่ะ ไม่ว่าจะใคร ก็เหมือนกูคุยกับกะจก...
และยิ่งเดือดร้อน จะหยิบยืมใครก็ล้วนไร้ญาติ ขาดมิตร กะกูทันที อยากจะทวงหนี้ทวงสินก็ด้านไม่พอ กูไปทวงเหมือนกูไปขอ(ปากบอกไม่มี แต่ต่อมาอัพเฟสเสื้อผ้ามีแบร์น เที่ยวพับ*พับนี้แพงนะคร้าา....*
ละที่แย่ซ้ำยิ่งกว่าเรื่องไหนๆ คือคนที่อยู่กะกูทุกวันกลับทำกูเจ็บที่สุด ไล่ทุกวัน ทุกเวลาที่ขัดใจ ไล่ทั้งๆทีกุไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียว(พอกุมีก้อย่าฝันนะว่าจะได้ไปง่าย) ...ของพัง,ของหายคือกูผิด ทั้งๆที่รุ้อยุ่เห็นก้เห้นว่าน้องมึงทั้งนั้น พอกุพุดหน่อยก้ว่ากุใส่ร้าย ,พอกุทวงนั่นนี่หน่อยก้ว่ากุเลวใจแคบเห็นแก่ตัว
...(กุถามหน่อย?? เสื้อใน,เกงใน,เสื้อผ้า,เครื่องสำอางของกุอะ มันสมควรที่ยิบใช้ตามพัมเพอใจป่ะ).... พูดไปพูดมาบอกจะซื้อคืน... ละก้เงียบ เอาatmกุไปก้ทำหาย พุดมาได้ง่ายๆว่าไม่รุ้สิหายไปไหน
เด๋ยวคืนให้ก้เงียบ เอาโทสับกุไป3วันแระ.. เรื่องเงียบเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น พอกุขอมัน บ้างบอกไม่มีบ้าง.. พอได้20ก้ทวงกุทั้งวัน.......รุ้ไหม!!!... เราทนอยุ่กะบอะไรแบบนี้ ณ.จุด จุดนี้ มันเป็นเวลา11ปี
แต่ตอนนี้เราไม่ไหวอีกแล้ว เพราะคำพุดที่ได้ยิน คือ "มึงแค่คนอาศัยที่น่าด้านอยุ่ได้ ไล่ก้ไม่ไป จะน่าด้านอยุ่ทำไมว่ะ"
(สรุปกุเป็นขี้ข้า? คนน่าด้านที่ขออาศัย???)
..............เ ห้ อ อ อ อ...........
หลายๆอย่างว่ะ จนบางทีกุคิดอยากตาย
เพราะกุคิดว่า ให้กุตาย ยังง่ายกว่าอิก