โดย หมวย » 13 มิ.ย. 2015 19:15
13/6/58, 19.00น.
การรอคอยใครคนนึงงทักมามันช่างทรมาณจังค่ะ
ไม่เคยรู้สึกว่าต้องอดทนกับความรู้สึกอึดอัดใจแบบนี้เลย
สองเดือนแล้วที่หมวยได้รู้จักกับพี่ชาย
ต้องยอมรับเลยว่าแอดพี่เขาไปเพราะหน้าตาและรอบยิ้ม
แค่หาเพื่อนสักคนที่พอมีการศึกษา ดูมีหน้าที่การงานและเป็นผู้ใหญ่พอพูดคุย
ความคาดหวังตอนแรกเป็นศูนย์
แค่ความเหงาและต้องการเพื่อนสักคน
ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรทั้งนั้น
แต่เริ่มรู้สึกพึงพอใจกับคำพูดที่ว่า
ไว้คุยกันนะ
หังจากได้คุยกันก็รู้สึกสบายใจ คุยรู้เรื่อง
เลยคุยต่อๆไป
ตอนที่พี่พูดถึงแฟนเก่าแรกๆก็เฉยๆ
ปลอบใจไป
พอคุยไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกดีกับพี่
เพราะความห่วงใย และใส่ใจคุยกับเรา
เลยอาจเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราสำคัญตัวผิด
คิดน้อยใจเวลาไม่ทักมา
หลายครั้งที่อยากเว้นระยะห่าง
แต่ก็ฝืนใจไม่ลง
และเป็นครั้งแรกเลยที่เข้าใจคำว่าร้องไห้ข้างใน
ตอนที่เขาพูดถึงคนรักเก่า
โดยเฉพาะครั้งล่าสุด
มันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเองเลย
ไม่เคยเป็นแบบนี้จริงๆ
หัวตื้อไปหมดพิมอะไรไม่ออก
แต่ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะหาคำปลอบใจ
บางทีก็สงสัยว่าเขามีอิทธิพลกับเรามากไปรึเปล่า
จะกำจัดความรู้สึกอย่างไรดี
ทำตัวให้ยุ่งๆช่วยได้มาก
แต่เราก็ยุ่งไม่ได้ตลอด
บางทีก็รู้สึกท้อแท้กับการต้องทักเขาไปก่อน
เพราะความคิดถึงที่ทนไม่ไหว
จนน้อยใจว่าเขาจะรู้สึกเท่ากับที่เรารู้สึกสักนิดไหม
วันนี้ก็เหมือนกัน
จะลองใช้ไดอารี่สาธารณะนี้ระบายความอึดอัดใจ
พิมมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกดีมาก:)
เรารู้แล้วว่าใจเราไม่มีความสุข
เพราะใจเราทั้งนั้น
ไม่ใช่เพราะพี่เขาเป็นอย่างไร
เพียงแค่เราจัดการกับความรู้สึกให้ได้เท่านั้นเอง
ขอบคุณไดอารี่สาธารณะ:)
13/6/58, 19.00น.
การรอคอยใครคนนึงงทักมามันช่างทรมาณจังค่ะ
ไม่เคยรู้สึกว่าต้องอดทนกับความรู้สึกอึดอัดใจแบบนี้เลย
สองเดือนแล้วที่หมวยได้รู้จักกับพี่ชาย
ต้องยอมรับเลยว่าแอดพี่เขาไปเพราะหน้าตาและรอบยิ้ม
แค่หาเพื่อนสักคนที่พอมีการศึกษา ดูมีหน้าที่การงานและเป็นผู้ใหญ่พอพูดคุย
ความคาดหวังตอนแรกเป็นศูนย์
แค่ความเหงาและต้องการเพื่อนสักคน
ไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรทั้งนั้น
แต่เริ่มรู้สึกพึงพอใจกับคำพูดที่ว่า
ไว้คุยกันนะ
หังจากได้คุยกันก็รู้สึกสบายใจ คุยรู้เรื่อง
เลยคุยต่อๆไป
ตอนที่พี่พูดถึงแฟนเก่าแรกๆก็เฉยๆ
ปลอบใจไป
พอคุยไปเรื่อยๆเริ่มรู้สึกดีกับพี่
เพราะความห่วงใย และใส่ใจคุยกับเรา
เลยอาจเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราสำคัญตัวผิด
คิดน้อยใจเวลาไม่ทักมา
หลายครั้งที่อยากเว้นระยะห่าง
แต่ก็ฝืนใจไม่ลง
และเป็นครั้งแรกเลยที่เข้าใจคำว่าร้องไห้ข้างใน
ตอนที่เขาพูดถึงคนรักเก่า
โดยเฉพาะครั้งล่าสุด
มันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเองเลย
ไม่เคยเป็นแบบนี้จริงๆ
หัวตื้อไปหมดพิมอะไรไม่ออก
แต่ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะหาคำปลอบใจ
บางทีก็สงสัยว่าเขามีอิทธิพลกับเรามากไปรึเปล่า
จะกำจัดความรู้สึกอย่างไรดี
ทำตัวให้ยุ่งๆช่วยได้มาก
แต่เราก็ยุ่งไม่ได้ตลอด
บางทีก็รู้สึกท้อแท้กับการต้องทักเขาไปก่อน
เพราะความคิดถึงที่ทนไม่ไหว
จนน้อยใจว่าเขาจะรู้สึกเท่ากับที่เรารู้สึกสักนิดไหม
วันนี้ก็เหมือนกัน
จะลองใช้ไดอารี่สาธารณะนี้ระบายความอึดอัดใจ
พิมมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกดีมาก:)
เรารู้แล้วว่าใจเราไม่มีความสุข
เพราะใจเราทั้งนั้น
ไม่ใช่เพราะพี่เขาเป็นอย่างไร
เพียงแค่เราจัดการกับความรู้สึกให้ได้เท่านั้นเอง
ขอบคุณไดอารี่สาธารณะ:)