ระบายความในใจ

เริ่ม อย่างไรดีนะ รู้ว่าสิ่งที่ทำไม่ดี แต่อยากทำ ปฏิเสธไม่ได้ เป็นเพราะอะไร ไม่อยากหาคำตอบ และไม่อยากให้มันไปต่อ แต่ก็ไม่หยุด
สับสนปนความอยากท้าทายตัวเอง ว่าจะควบคุมสถานการณ์ได้มั้ย ดูงง ๆ ใช่มั้ย เข้าเรื่องเลยละกัน ฉันเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่มีคนที่เรียกว่าคนรัก(อายุน้อยกว่าฉัน 8 ปี) คบหาเกือบ 20 ปี เราปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตคู่ เราต่างคน ต่างอยู่ ต่างมีชีวิต ของตัวเอง สิ่งที่ยึดเหนี่ยวเราไว้คือสิ่งที่สร้างด้วยกัน ทรัพย์สิน ความสัมพันธ์แบบเพื่อน เอื้ออาทร แต่ไม่โหยหา .....
มาวันหนึ่ง มีคนอื่นเข้ามา คุยแบบขำ ๆ คุยทุกวัน ฉันชักติดที่จะคุยกับเขา เวลาเขาหายไปรู้สึกว่าชีวิต ขาดอะไรไป แล้วก็คิดเผื่อไว้แล้วว่า เขาก็คงมีคนอื่นแต่ที่คุยกับเรา อาจเป็นเพราะมีปัญหากับคนของเขา คิดไว้แล้วทุกสิ่งอย่าง แต่ก็ยังรู้สึกหวั่นไหวเล็ก ๆ ก็อายุเข้าไปขนาดนี้แล้ว มีเด็กกว่าเข้ามาขอคุย แถมอาชีพการงานก็ดี จะไม่ได้รู้สึกดี และ มีค่าได้อย่างไร ความรู้สึกที่ว่าดีขนาดฟังเพลงไหนก็เพราะ บ้าไปแล้ว รู้สึกว่าฮอร์โมนทำงานผิดปกติ มีอาการหวั่นไหว เวลานึกถึงคนอีกคน ที่ไม่ใช่คนของตัวเอง แต่ในทางกลับกัน รู้สึกผิดต่อคนของตัวเอง เขาไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ ไม่โรแมนติก ใช้ชีวิตแบบระมัดระวัง วางแผนเพื่ออนาคตทุกอย่าง ไม่เจ้าชู้ รับผิดชอบ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เหมือนอาหารคลีน เหมือนหนังสือเพื่อสุขภาพ ผู้ชายดี ๆ แบบนี้ยังจะหาได้อีกมั้ยในยุค Smart Phone