ระบายความในใจ

ตอนเป็นเพื่อนกัน มึงร่าเริง เราสนิทกันมาก มึงพูดเก่ง กูโพสอะไร มึงก็มาคอมเม้น ด่ากัน แซะกัน กูมีความสุขมาก จนวันที่มึงมาขอคบ กูคิดว่าเราจะไปกันได้ พอกูตกลง มึงก็เปลี่ยนไป เงียบใส่กู แต่พอเวลาเพื่อนคนอื่นเข้ามา มึงก็หัวเราะเฮฮา ชวนเค้าคุย พอกูถาม ว่าทำไมมึงทำแบบนี้ มึงก็บอกมันเป็นเรื่องปกติ เวลาไปไหน ไม่เคยบอก กลับบ้าน ไม่เคยบอก กูต้องรู้จากคนอื่น อยู่ด้วยกัน2คน ไม่เคยเข้ามาหา อยู่กับตัวเอง กูแชทไปหา บอกรัก มึงก็แค่อ่าน ไม่ตอบ ความรักกูมันไม่มีค่าเลยเหรอ ทุกครั้งที่กูคิดจะบอกเลิก มึงก็มาทำดีกับกู พูดดีกับกู สุดท้าย กูก็ทำไม่ได้ แล้วมึงก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ทุกครั้งที่กูออนเฟส กูก็ทักหา มึงออน มึงก็คุยกับเพื่อนคนอื่น ข้อความที่กูส่งไป ลุ้นให้มึงตอบกลับ มันไม่มีเลย กูรู้สึกแย่ ทุกครั้งที่ได้คุย คือกูต้องเข้าหามึงก่อนทุกครั้ง กูเหนื่อย เหนื่อยที่เอาแต่วิ่งตาม กูผิดเหรอวะ แค่อยากให้มึงทักกูมาก่อนบ้าง กูพยายามไม่ทำในสิ่งที่มึงไม่ชอบ กูอยากปลุกมึง แต่มึงไม่ชอบให้ใครมากวนเวลามึงนอน อยากเข้าไปนั่งใกล้ๆ แต่มึงก็เอาแต่อ่านการ์ตูน มึงไม่ชอบให้ใครมากวนเวลาอ่านหนังสือ อยู่ใกล้กัน แต่ทำไมกูรู้สึกห่างกว่าเดิมวะ มึงไม่น่ามาทำให้กูรู้สึก มึงไม่น่ามาขอคบ กูไม่น่ารักมึงมากขนาดนี้ เคยลองปรึกษาเพื่อน มันบอกว่ามึงคงปรับตัวไม่ได้ ที่จากเพื่อน มาเป็นแฟน สำหรับกู เพื่อนก็เพื่อน แฟนก็แฟน ไม่สนว่าเราจะเคยเป็นอะไรมาก่อน ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้ กูจะทำยังไง กูไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ...