ระบายความในใจ

โลกใบนี้ช่างใหญ่เหลือเกิน...รู้แล้วว่าทำไมเราถึงอยู่คนเดียวบนโลกนี้ไม่ได้ เพราะบางครั้งที่เราเจอเรื่องร้ายๆมา เราก็แค่ต้องการใครสักคนที่จะรับฟังเราระบาย หรือแค่เข้ามาแตะบ่าเราเบาๆ ให้กำลังใจเรา บางครั้งก็ต้องการแค่นั้นจริงๆ แต่ตอนนี้... เหมือนไม่มีใครเลย เหงาจัง อยากระบายลงเฟสก็ไม่ได้ กลัวคนบางคนจะสะใจละสมเพส อีกทั้งคนที่จะลุมกันสงสาร ไม่อยากทำตัวแบบนั้นอีกแล้วล่ะ คนรักเราก็มีเยอะ แต่คนเกลียดมันเยอะกว่านิ ทำไงได้ อยากจะเข้าไปกอดแม่แล้วร้องไห้ แต่ก็ไม่กล้ากลัวแม่เป็นห่วง อดทนมากอ่ะกับการใช้ชีวิตแบบนี้ นอนร้องไห้คนเดียวทุกคืน คิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ เมื่อไหร่หนอ...ที่จะลืมเรื่องราวเหล่านั้นสักที วันๆเอาแต่ใส่หูฟังนั่งฟังเพลง บางทีทำงานหรือเรียนแทบไม่ไหว หนักอ่ะหนักมาก แต่คือก็ต้องสู้ไง ท้อก็ไม่ได้ จะล้มก็ต้องลุก ชีวิตมันหยุดเดินไม่ได้หรอก แต่การเดินไปคนเดียว มันเหงาเหลือเกิน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าต้องการใครน่ะ เราแค่ต้องการเขาคนเดียว แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าชีวิตเขาที่ไม่มีเราเขามีความสุขแค่ไหน เราก็เลยต้องกลายเป็นอากาศห้ามมีตัวตนในชีวิตเขา วันนี้วันเกิดเขา เรายังทำได้แค่อวยพรในใจ ทักไลน์ไปอวยพรยังทำไม่ได้เลย สุขสันต์วันเกิดน่ะ . ☺