ระบายความในใจ

เป็นคนนึงที่ไม่เคยประสบความสำเร็จเรื่องความรักเลย
แม้แต่คนปัจจุบัน....

แฟนเราเป็นทอมเป็นคนเดียวที่คบมาอายุมากกว่า5ปี เราคิดว่าทุกอย่างน่าจะไปได้ดี จากที่คุยกันมาตอนที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน เรารู้สึกว่าเค้าเป็นคนที่เราอยากเล่าอะไรๆให้ฟัง เป็นคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจ แต่ในขณะเดียวกันเราก็ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้และคิดเสมอว่าเค้ายังไม่ได้คิดอะไรกับเรา คงเป็นคนเฟรนลี่ทั่วไป และแล้วมันก็จริงเพราะวันนึงเค้าคนนี้หายไปไม่ได้ร่ำลา ไปคบผู้หญิงคนนึงจากนั้นก็หายไปจากชีวิตเราเกือบๆปี อยู่ๆวันนึงก็ติดต่อกลับมา เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิม คุยกันเหมือนจะจีบกัน แต่.....ก็อีกเช่นเคยไปคบกับผู้หญิงอีกคน เราทำได้เพียง งง มันชาๆเหมือนโดนตบซ้ำอีกรอบ และแล้วผ่านไปหนึ่งเดือน เค้าก็กลับมาคุยกับเราอีกครั้ง ตอนนั้นบอกไม่ถูกอ่ะว่ารู้สึกยังไงเราควรจะคุยหรือไม่คุยดี แต่เราก็คุยเพราะเธอคือคนเดียวที่เราคุยด้วยแล้วสบายใจ ที่ผ่านมามีคนเข้ามาคุยแต่ไม่ได้เหมือนคนนี้ เราถามตัวเองนี่เราไว้ใจคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยเนี่ยนะ
และแล้วมาถึงวันที่นัดเจอกัน เราคิดว่าวันนี้คงเป็นวันที่จะไม่ได้คุยกันอีก เพราะเราคงสู้แฟนเก่าของพี่เค้าไม่ได้ แต่ผิดคาดเธอบอกขอคบกับเรา ตอนนั้นสิ่งแรกที่คิดเลยคือหวังฟันแล้วคงทิ้งชัวร์ เราเองค่อนข้างหัวโบราณในเรื่องนี้และไม่มั่นใจ กลัว มันสับสนไปหมดแต่ในตอนนี้สถานะได้เปลี่ยนมาใช้คำว่าแฟนแล้ว เรานัดเจอกันทุกวัน แฟนตามใจดูแลทุกอย่าง มีบ้างที่ทะเลาะกัน แต่ตลอดเวลามันมีเรื่องที่เราจะระแวงนั่นนี่เพราะด้วยรักครั้งเก่าๆที่จบไม่มี และเรื่องที่แฟนเคยทำมากับเรา เวลาผ่านไปทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เราที่คิดอยู่แล้วก็ยิ่งระแวงมากขึ้น จนระเบิดออกมา หลายๆครั้งเรามีคำถามเวลาที่แฟนว่าเรา เรารู้สึกว่าแฟนไม่เคยพอใจในสิ่งที่เราทำ ต่อว่าเราว่าไม่เคยดูแลเหนื่อยกับเรามาก จนมาวันนึงแฟนก็มาขอเลิกกับเรา เลิกทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าหรือบอกลาด้วยซ้ำ เราแค่ทะเลาะกันและในช่วงนั้นที่เราเห็นเม้นผู้หญิงคนนึงที่เม้นตอบกันไปมา เราคิดแล้วก็ถามแฟน แต่กลับโมโหใช่และได้คำตอบว่าคนนั้นมีแฟนแล้ว ช่วงเวลาที่เลิกกันเราตามง้อแฟนตลอด แต่โดนผลักไสและไล่ให้ออกไปจากชีวิตรำคาญอึดอัด จนเราไม่กล้าที่จะหน้าด้านคุยทำได้เพียงกดไลค์รูปและชีวิตประจำวันทำได้แค่นั้น ทำได้เพียงนั่งมองแฟนเม้นคุยกะคนนั้นทุกวัน จนวันนึงทุกอย่างเงียบไม่มีเม้นจากคนนั้น แฟนกลับมาทักแชทอีกครั้ง แล้วเอ่ยปากชวนไปกินข้าว เราดีใจมากแต่ก็คิดว่าอะไรๆก็เกิดขึ้นได้ มาถึงวันที่นัดเจอแฟนกลับมาบอกคบกันอีกครั้ง นี่คือสิ่งที่รอคอยมาตลอดเดือนกว่าๆ เรายอมปรับปรุงตัวทุกอย่าง แต่แล้วทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่ฝันไว้ เราเหมือนคนไร้ตัวตนไม่สามารถเล่าอะไรได้เลย มีแต่ความรำคาญความเบื่อ ทุกๆวันแทบจะไม่มีแชทส่งมา เราพยายามจะไม่เซ้าซี้ไม่ถามเพราะกลัวจะทำให้รำคาญ การกลับมาครั้งนี้ไม่มีแม้แต่คำว่ารักหรือคิดถึง ไม่มีแม้แต่คำว่าอยากเจออยากให้มาหา ไปเม้นเฟสก็มาต่อว่า เราตอนนี้คืออะไรในชีวิตเธอหรอ หรือเป็นเพียงไอหน้าโง่ที่ยอมทุกอย่าง เราเคยเปิดไปเจอเฟสแฟนเก่าแฟน แฟนทำให้ทุกอย่าง แฟนดีกับทุกคนและกับแฟนเก่าๆทุกคนเช่นกัน แต่ไม่ใช่เรา เจ็บอ่ะแต่ก็ทำตัวเองยังหน้าด้านไม่ไปไหน ยังพยายามทำต่อไปแม้ไม่เคยเห็นค่าเลย ถ้าเราหายไปเค้่ก็คงไม่ตาม เธอเราเดินจากไปเราคงไม่ได้เป็นแม้ความทรงจำที่ดีๆ