สวัสดีค่ะ ที่ตั้งชื่อว่าลังเลเพราะลังเลมากๆตอนตั้ง555555
เข้าเรื่องเลยละกัน.. เราพึ่งขึ้นม.4 ที่รร. เดิมแต่มีเพื่อนในกลุ่มติดมาด้วยกันแค่1คนก็เป็นกลุ่มเพื่อนสนิท ห้องเรามีเพื่อนย้ายมาจากรร. อื่นเยอะมากกก เปิดเรียนครูก็สลับที่นั่งให้เราได้นั่งกับเพื่อนใหม่ส่วนเพื่อนเราก็ได้นั่งกับเพื่อนใหม่อีก2คน พวกเค้าดูสนิทกันเร็วมาก
แต่เพื่อนข้างๆเราเป็นผช. เลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ทีนี้มันมีงานวิชาภาษาไทยให้จับกลุ่มท่องกลอนกัน3คนเพื่อนข้างเราเขาเป็นผู้ชายก้ไปอยู่กับผช. ครบ3คน.. ส่วนเพื่อนเราก็ไปอยู่กับเพื่อนใหม่ครบ3คน ส่วนเราก็นั่งอยู่คนเดียวเพราะทุกคนก็มีกลุ่มเป็นของตัวเอง เพื่อนเราเดินมาถามว่ากลุ่มแกท่องได้รึยัง เราก็บอกไปว่าเรายังไม่มีกลุ่มพวกผช. ก็ไปอยู่ด้วยกันเหลือเราแค่คนเดียวเราท่องคนเดียวก็ได้นะ
ตอนนั้นที่พูดน้ำตาเราเกือบไหลใจเราสั่นมากๆเพื่อนเราก็เรียกเพื่อนใหม่มาเราก็คิดว่าคงจะเรียกมาบอกว่าขอออกจากกลุ่มเเล้วมาอยู่กับเราบลาๆๆๆ แต่ไม่ใช่เค้าเรียกมาแล้วก็บอกว่าไม่มีอะไรหรอกโทดทีกลับไปนั่งที่เหอะแล้วพวกนางก็ขำๆกันแต่เราขำไม่ออกอยากจะร้องไห้ แต่เราก็ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไรๆ พอถึงช่วงพักกลางวันก็กินข้าวแถวเรามันยาวมากกว่าจะมานั่งที่คนอื่นก็กินเกือบหมดเเล้วนั่งคุยกันพอเรามาเค้าก็ทักเรานิดหน่อยเรากินไปได้5-6คำเขาก็ลุกไปเก็บจานกันทั้งหมดประมาณ7คน(เราแก้งใหญ่)แล้วไม่มีใครสนใจเราเลยลุกไปกันหมดทิ้งเราให้นั่งกินคนเดียวตอนเช้าก็เป็นแบบนี้ส่วนเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเราอยู่ๆก็หายไปปล่อยเราเดินขึ้นห้องคนเดียว..
แต่มันไม่ได้เป็นทุกวันนะแต่ก็เป็นบ่อยซึ่งเราไม่ชอบเลยรู้สึกเหมือนโดนทิ้ง