ระบายความในใจ

อยากจะเล่าคือร้านเราเป็นร้านตามสั่งริมทางในเขตชนบทอาจจะ​ดูดีกว่าร้านอื่นนิดหนึ่ง(มีอวยร้านตัวเองด้วย) เราก็แค่ยี่สิบต้นๆทำเองหมดมีแม่เป็นงานหลักในครัวส่วนเราทำคือรับออเดอร์​แต่ให้ลูกค้ามาจดออเดอร์​ที่หน้าโต๊ะคิดเงินน่ะหรือไม่เคยมาก็จะเอาเมนูกับสมุดฉีกให้จดเองเลยที่ร้านก็ติดป้ายใหญ่มากบริการแก้วน้ำแข็งและเครื่องดื่มเองแต่น้ำเปล่าในเหยือก​บนโต๊ะฟรีน้ำแข็งฟรีเพราะให้ลูกค้าดูแลตัวเองรับออเดอร์​ทำอาหารด้วยเตรียมจานเสริฟเองอีกเก็บตังค์​เก็บโต๊ะเราทำคร้าาาาาลูกค้าทางอื่นมาเลยนึกว่าเป็นลูกน้องที่ร้านวันหนึ่งมีมาโต๊ะหนึ่งต้องการๆบริการเราก็น่ะสมุดฉีดเมนูปากกาเอาไปส่งลูกค้าที่โต๊ะอย่างนอบน้อมก้มตัวก้มหัวและยื่นไปแล้วเดินกลับมาหน้าโต๊ะคิดเงินทำอย่างอื่นและอื่นๆอีกมากมายจะไปยื่นรอโต๊ะเดียวไม่ทันทำอาหารโต๊ะอื่นแน่สักพักโต๊ะนั้นเรียกน้องมารับออเดอร์​วางงานหน้าเตาไปเอาสิค่ะท่านลูกค้าพูดว่าเด็กในร้านบริการไม่ดีนั้นคือเค้าเองแหละทั้งร้านเค้าดูแลหมดนิแล้วให้เราไปเรียกเจ้าของร้านมาคุยโต๊ะอื่นๆเป็นลูกค้าประจำเรารู้กันว่าเป็นรู้กันว่าแบบครอบครัวทำกันเองและมีแค่สองคนแม่ลูกเราก็แบบงงๆน่ะเจ้าของร้านใครอ่ะหันซ้ายหันขวาหันกลับมาหาลูกค้าเราเลยชี้นิ้วมาที่ตัวเราเอง... ลูกค้าเลยอ้าวหรือเจ้าของร้านติโทษๆนี้เมนูอาหาร​ ที่อยากจะบอกคือคุณค่ะนี้มันร้านตามสั่งริมทางขายราคาโคตรถูกล่ะตามสั่งเริ่มต้นที่35บาทถ้าจะบริการดีกว่านี้มีแต่เราต้องจ้างลูกน้องและเพิ่มราคาอาหารเพื่อเอามาเป็นค่าจ้างแล้วล่ะน้ำแข็งฟรีน้ำฟรีขอแค่คุณดูแลตัวคุณเองคุณก็จะอิ่มในราคา35บาทกำไรฉันก็ได้แค่พออยู่พอกินแต่ไม่เหลือเก็บน่ะค่ะคุณค่าทุกๆวันนี้อะไรก็มีแต่ขึ้นราคามีแต่ภาษีขึ้นภาษี​โน้นนี้นั้นเพิ่มเข้ามาแต่จะขึ้นราคาตามสั่งก็ไม่ได้จะเอาอะไรกับแม่ค้าบ้านๆค่ะ​