โดย LOSERMAN » 02 ก.พ. 2020 11:22
สถานะตอนนี้คือเรียนมหาลัย ทำโปรเจคอีกเทอมก็จบแล้ว แต่รู้สึกท้อและหมดกำลังใจมากๆ ไอ้ความสนุกในการทำงานตลอดช่วงที่เรียนมามันหายไปหมด คุณภาพของงานน้อยลง ใช้เวลาทำงานมากขึ้น ตอนแรกคิดว่าแค่เบื่อเพราะไม่ได้พักเท่าไร แต่พอลองหาเวลาพัก ทำอย่างอื่น ไปเที่ยว พยายามเปลี่ยนบรรยากาศในการทำงานให้มันดีขึ้น แต่มันก็ไม่ช่วย ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร อยากจะเล่าหรือระบายให้ใครสักคนฟัง เอาเข้าจริงก็ระบายให้ใครฟังไม่ได้เลย ครอบครัวก็มีปัญหาทางจิต ซึมเศร้าบ้าง ไบโพล่าบ้าง จะคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะเล่าปัญหาให้ฟัง มันอึดอัดแปลกๆน่ะ สุดท้ายก็เลือกที่จะมาระบายทางนี้ มันก็รู้สึกดีขึ้นนะ แต่ก็ยังหนักอยู่ อยากหยุดมันทุกอย่างแล้วหายไปสักที่ ไปอยู่ป่าเลยก็ดี อยู่กับธรรมชาติอาจจะช่วยได้ แต่คงได้ไปตอนที่เรียนจบ เพราะแค่พักตอนนี้ก็ทำงานไม่ทันแล้วล่ะ
เรื่องเรียนไปแล้วเรื่องเพื่อนต่อ อันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาที่หนักเหมือนกัน เพราะว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่มีความชอบอะไรเป็นพิเศษ แล้วก็เป็นคนที่สื่อสารไม่ดี เลยไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทจริงๆจังๆเลย อยู่ในกลุ่มที่ตัวเองเหมือนแกะดำ เวลาเพื่อนในกลุ่มทำผิดคนอื่นๆก็จะซัพกัน แต่พอเราทำผิด กลายเป็นว่าไม่มีใครมาอยู่ข้างเราเลย โดนเมินโดนนินทา ปากก็บอกว่ามีอะไรก็คุยเคลียกันเลย แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่เห็นทำงั้นเลย ทำไมเรื่องที่เราทำผิด คนอื่นทำไม่โดนอะไรแบบเรามั่ง ทำไมมันดูลำเอียงแบบนี้ นี่ถ้าไม่ต้องทำงานร่วมกันอยู่ก็คงจะโดนแบนเพราะหมดประโยชน์แล้วล่ะ เวลาคุยกันกลายเป็นว่าต้องคอยปั้นหน้ายิ้มอยู่ตลอด คอยระแวงไม่ให้ทำอะไรผิดพลาด พูดแต่เรื่องที่จำเป็น นั่งฟังนั่งหัวเราะตามน้ำไป อืมมมม เหนื่อยว่ะ เหนื่อยสัสๆ
เริ่มสงสัยแล้วสิว่ายังจิตปกติอยู่ไหม ถ้าไม่มีซีรีย์เพลงคอยดึงไว้ก็จะเครียดและท้อตลอดเลย คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง อาจจะเป็นช่วงหมดไฟในการทำงาน หรือไม่ก็เพราะเครียดเฉยๆ อีกเดี๋ยวก็คงหาย ปัญหาแค่นี้ต้องแก้ได้สิ อยู่ได้อยู่แล้วเนาะ สู้ๆ
สถานะตอนนี้คือเรียนมหาลัย ทำโปรเจคอีกเทอมก็จบแล้ว แต่รู้สึกท้อและหมดกำลังใจมากๆ ไอ้ความสนุกในการทำงานตลอดช่วงที่เรียนมามันหายไปหมด คุณภาพของงานน้อยลง ใช้เวลาทำงานมากขึ้น ตอนแรกคิดว่าแค่เบื่อเพราะไม่ได้พักเท่าไร แต่พอลองหาเวลาพัก ทำอย่างอื่น ไปเที่ยว พยายามเปลี่ยนบรรยากาศในการทำงานให้มันดีขึ้น แต่มันก็ไม่ช่วย ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร อยากจะเล่าหรือระบายให้ใครสักคนฟัง เอาเข้าจริงก็ระบายให้ใครฟังไม่ได้เลย ครอบครัวก็มีปัญหาทางจิต ซึมเศร้าบ้าง ไบโพล่าบ้าง จะคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะเล่าปัญหาให้ฟัง มันอึดอัดแปลกๆน่ะ สุดท้ายก็เลือกที่จะมาระบายทางนี้ มันก็รู้สึกดีขึ้นนะ แต่ก็ยังหนักอยู่ อยากหยุดมันทุกอย่างแล้วหายไปสักที่ ไปอยู่ป่าเลยก็ดี อยู่กับธรรมชาติอาจจะช่วยได้ แต่คงได้ไปตอนที่เรียนจบ เพราะแค่พักตอนนี้ก็ทำงานไม่ทันแล้วล่ะ
เรื่องเรียนไปแล้วเรื่องเพื่อนต่อ อันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาที่หนักเหมือนกัน เพราะว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่มีความชอบอะไรเป็นพิเศษ แล้วก็เป็นคนที่สื่อสารไม่ดี เลยไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทจริงๆจังๆเลย อยู่ในกลุ่มที่ตัวเองเหมือนแกะดำ เวลาเพื่อนในกลุ่มทำผิดคนอื่นๆก็จะซัพกัน แต่พอเราทำผิด กลายเป็นว่าไม่มีใครมาอยู่ข้างเราเลย โดนเมินโดนนินทา ปากก็บอกว่ามีอะไรก็คุยเคลียกันเลย แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่เห็นทำงั้นเลย ทำไมเรื่องที่เราทำผิด คนอื่นทำไม่โดนอะไรแบบเรามั่ง ทำไมมันดูลำเอียงแบบนี้ นี่ถ้าไม่ต้องทำงานร่วมกันอยู่ก็คงจะโดนแบนเพราะหมดประโยชน์แล้วล่ะ เวลาคุยกันกลายเป็นว่าต้องคอยปั้นหน้ายิ้มอยู่ตลอด คอยระแวงไม่ให้ทำอะไรผิดพลาด พูดแต่เรื่องที่จำเป็น นั่งฟังนั่งหัวเราะตามน้ำไป อืมมมม เหนื่อยว่ะ เหนื่อยสัสๆ
เริ่มสงสัยแล้วสิว่ายังจิตปกติอยู่ไหม ถ้าไม่มีซีรีย์เพลงคอยดึงไว้ก็จะเครียดและท้อตลอดเลย คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง อาจจะเป็นช่วงหมดไฟในการทำงาน หรือไม่ก็เพราะเครียดเฉยๆ อีกเดี๋ยวก็คงหาย ปัญหาแค่นี้ต้องแก้ได้สิ อยู่ได้อยู่แล้วเนาะ สู้ๆ