ความสุขของฉัน

[คุณ]

สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ธรรมดา ชีวิตไม่ได้สวยหรูมาก แต่อะไรที่เข้ามาในชีวิตของฉันมันก็ทำให้ฉันมีความสุข เริ่มเลยกันเลยดีกว่า ฉันเป็นคนขอนแก่น แต่เรียนที่มหาวิทยาลัยมหาสารคาม มีแต่คนถามว่าทำไมไม่เรียนขอนแก่น ฉันตอบเลยว่า ก็สอบไม่ติดก็เลยมาเรียนที่สารคาม เอาตรงๆ อยากเปิดหูเปิดตาบ้าง ให้ฉันจำเจแต่กับสิ่งเดิมก็ไม่ไหว มันน่าเบื่อ อยากไปเจออะไรโลกภายนอกบ้าง เชื่อป่ะ ฉันใช้ชีวิตอยู่ มหาวิทยาลัยขอนแก่นมาตั้งแต่เกิด เพราะบ้านฉันอยู่ในมอ และคิดดูนะ ใช้เวลาอยู่ขอนแก่นตั้งแต่เกิดมาประมาณ 18 ปี เฮ้อออ มันก็โอนะ พอฉันเข้าเรียนมหาวิทยาลัย มันก็ทำให้ฉันเปิดห๔เปิดตาได้ในหลายๆ เรื่อง เจอเพื่อนใหม่ อะไรใหม่มันก็โอเค ไม่คิดว่าจะสนิท กับเพื่อนใหม่ได้เร็วขนาดนี้ ก็นะช่วงกำลังหลงเพื่อนหลงแสงสีเป็นธรรมดาของวัยรุ่นแหละ เรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่น ว่ากันไป เพื่อนในมหาวิทยาลัยของฉันแต่ละคนมีแต่พวกอินดี้ทั้งนั้น นิสัยพวกฉันไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงนะ ชิวๆ สบายๆ วันๆไม่ทำอะไรมีแต่นอนกับนอน แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ตอนเช้าเรียน เรียนเสร็จกลับมานอน ตกเย็นตื่นอาบน้ำ กินเหล้า ทุกอย่างชีวิตมันมีความสุขนะ แต่ฉันก็คิดย้อนกลับไปว่า เฮ้ย พ่อแม่เราเหนื่อยแทบตายทำไมเราทำแบบนี้หว่ะ คิดอยู่เสมอ อยากจะช่วยแบ่งเบาภาระ ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟร้านนม ร้านเหล้าได้หมด แต่พ่อแม่เราอ่ะ ไม่ให้ทำ เคยคิดจะแอบทำ แต่แม่งเรียนหนักฉิบหาย และฉันก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป ตั้งใจเรียนให้ท่าน ฉันเคยล้มเหลวมาครั้งหนึ่งตอนที่ฉันอยู่ปีหนึ่ง กิน เล่น เที่ยว ไม่ไปเรียน งานไม่ส่ง แล้วเป็นไงหล่ะ กลับบ้านไปเลี้ยงควายเถอะ คิดในใจนะ ฉันเลยซิ่วมาเรียนปีหนึ่งใหม่ แล้วก้ทำตัวเองให้ดีขึ้น เคยคิดว่าผุ้หญิง ทำตัวสกปรกอย่างฉัน ห้องนอนเก็บบางไม่เก็บบาง ทุกอย่างนิสัยเหมือนผู้ชาย แต่ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ผู้ชายบางคนอาจจะเรียบร้อยกว่าเราก็ได้ ฮ่าๆ ใครเขาจะเอาไปทำเมียหว่ะ ฮ่าๆ ทำตัวแบบนี้ เอาเหอะๆ เล่าให้ฟังแค่นี้ก็แล้วกัน เราไม่มีไรทำอ่ะ บายนะ